Zaterdagochtend (wat start om een uur of 1), lekker in bed, laptop op schoot. Heerlijk. Dan hoor ik de kat de trap oprennen. Nu doet hij dat wel vaker. En meestal als hij rent is hij verwikkeld in een ingewikkelde oorlog met een onzichtbare vijand. Een vijand die hem soms nog erg kan laten schrikken, waardoor hij plots wegschiet om vervolgens vol in de remmen te hangen en keihard over het laminaat te schuiven.
Dit keer is de vijand echter niet onzichtbaar. Wanneer de kat eindelijk de slaapkamer heeft bereikt staat hij stil voor mijn bed: “Miauw”. Dat is dan weer een voordeel van geen lippen hebben. Katten kunnen – zonder dat dit het articuleren bemoeilijkt – praten met hun mond vol. In zijn bek heeft mijn kat een klein grijs wezentje, met zwieberend staartje. Om te bewijzen dat ik een echte dame ben, slaak ik een gilletje. Ik wist niet dat ik kon slaken, maar het ging me verrassend goed af.
Beledigd draait de kat zich weer om. In een moment van onoplettendheid schiet de muis uit zijn bek. Kat erachteraan, muis te langzaam en daar werd hij weer meegedragen naar beneden.
Nu ben ik niet bang voor muizen hoor. Maar muizen die mijn huis als hotel beschouwen weten mijn sympathie nou ook weer niet op te wekken. Tien minuten later volg ik de kat naar beneden. Hopend dat de muis dood is en niet al te goed verstopt. De kat kijkt als een echte koning van de jungle op me neer vanaf de trap. De muis is nergens te vinden. Als hij niet is ontsnapt, is de kans groot dat ik een deze dagen ergens tegen een dode muis op ga lopen. Getsie.
Maa dan kun je wel weer lekker slaken. Als je dΓ Γ r eenmaal de smaak van te pakken hebt!
ja, elk nadeel heb z’n voordeel!
Zo had ik ooit een kat, god hebbe zijn ziel hij is al tien jaar dood, en een huisgenote met twee hamsters. Het eerste dat ik na thuiskomst zag waren rode spetters en kleine botjes op het tapijt, vervolgens viel me op dat haar kamerdeur tegen alle gewoontes in open stond…
oh man, hoe heb je dat goedgepraat?
Ik dacht ook altijd dat ik niet bang van muizen was. Tot er eens eentje voor mijn voeten weg schoot toen ik aan het koken was. De spaghetti-saus hing wel mooi voor een deel tegen de muur..
Zie er het voordeel van in π Een kat die zijn prooi komt brengen, geeft je eigenlijk een cadeautje omdat hij je lief vind π
Go shiri go!
Heerlijk herkenbaar, niet alleen dat jouw zaterdag ook feitelijk ochtendloos is, maar vooral het nimmer aflatende gespook van het poezelbeest.
Mijn mini-tijger (nou ja, mini…, 7 kilo schoon aan de haak…) wist mij vorige week te verrassen met een full-size meeuw! Het bijzondere is dat de kat in kwestie eigenlijk nooit buiten komt, afgezien van de 4 vierkante meter balkon. Ondanks, of juist dankzij, deze beperking is hij er toch in geslaagd om het fladderende gevogelte op mijn bed te deponeren. En bedankt!
Wat was wijsheid in deze? Het bloederige offer accepteren of toch laten merken dat dit niet echt bijdraagt aan een ontspannen zaterdag? Uiteindelijk toch maar voor het eerste gekozen…
Ik zal je de details besparen, maar de kat loopt sindsdien als een ware koning parmantig door het huis. En de meeuw, tja, die heeft het hopelijk prima naar zijn zin in de eeuwige jachtvelden…