Ja, ik vind mezelf een redelijke nerd. Niet hardcore: ik kan nog stééds niet programmeren (wie me dat voor een mooie barterdeal wil leren of eigenlijk mij wil helpen het mezelf te leren is zeer welkom), maar ik manipuleer mijn vele WordPress installaties redelijk, HTML met gemak, CSS niet slecht en onderhoud mijn eigen server. Dat mag toch wel een beetje nerdy genoemd worden. Ik durf mezelf best nerd te noemen. Maar mijn ouders…oh man, mijn ouders – wat een newbies!

Drie maanden geleden, de telefoon gaat (stress alom): “Xaviera, mijn e-mail is verdwenen.” Het klinkt licht bezorgd. Een mens wil natuurlijk niet dat zijn e-mail verdwijnt. Laten we eerlijk zijn, dat is naar: “Je moet me komen helpen.” Mijn moeder is iemand die je niet laat wachten. Ik pak mijn spullen bij elkaar (grote sleutelbos, t-shirt van Grateful Dead tour en veel te grote telefoon) en ga op weg naar mijn moeders vakantiehuis in Nederland, bij mij om de hoek.

Eenmaal daar, open ik zonder omhaal de veel te dure typemachine – ook wel laptop – en kijk wat er mis is gegaan. Is er een Nigeriaanse prins die haar te pakken heeft gekregen? Is er een Indiase Windows-helpdesk die haar iets heeft laten installeren? Nee, blijkt na een CSI-onderzoek van pakweg 3 minuten. Toen ik de laptop voor mijn moeder klaarmaakte had ik Gmail als startpagina ingesteld. Dat was inmiddels niet meer het geval. Dat gmail een webadres was, had mijn moeder nooit echt goed meegekregen (ondanks mijn uitgebreide cursus computeren die ze effectief wist te negeren). Voor haar was haar e-mail compleet verdwenen toen ze de browser (de wat?) opende en er geen mailbox verscheen. Manmanmanman.

Deze week zijn mijn beide ouders in Nederland. Mijn vader – die ik al 1,5 jaar niet had gezien – én mijn moeder. Wat een feest van Yes en een feest van Aaah. Aan mijn vader vertelde ik gisteren het verhaal over mijn moeder en haar verdwenen e-mail (een modern Agatha Christie mysterie) en we lachten hartelijk: “Hahaha, die gekke mama, wat een digibeet.”

Vanmiddag kreeg ik een telefoontje: “Xaviera…ik kan niet bij mijn e-mail.” de laptop die ik mijn vader had geleend zou hem toch echt toegang moeten verlenen: “Als ik op Chrome klik zie ik niks. En ik weet zeker dat ik internet heb,” zei de niet-zo-nerd die zichzelf wel wel heeft leren 3D-animeren: “Pa, je moet wel gmail.com tikken in je adresbalk, anders zit je niet in je e-mail. We zaten hier gisteren nog om te lachen.”

Há, busted!

Ik lach…maar als een Arubaan met kiespijn. Want echt, dit kán toch niet. Ik heb mijn vader een HTC cadeau gegeven en mijn moeder ook. Mijn zusje en ik hebben een tablet voor mijn vader gekocht toen hij 60 werd en mijn ma geholpen om een laptop uit te zoeken. Maar op de een of andere manier….wil het toch niet echt allemaal. Om je een idee te geven: mijn moeder had de laptop volgegooid met rommel en kocht een nieuwe omdat ze die laptop te sloom vond. Nee ma, nee! Opnieuw installeren dat ding en geen rommel erop zetten. Of wat dacht je van mijn vader: Internet Explorer met zoveel zoekbalken geïnstalleerd dat het scherm waarin je surft nog maar erg klein is.

Het is licht gênant. Ik houd natuurlijk nog steeds van ze. Maar echt, zo kan het niet langer doorgaan. Ik zal ze echt wat beter moeten trainen. Parents just don’t understand.