De afgelopen week was een week van afvallende maskers. De hele discussie rond zwarte piet, maar vooral de infantiele manier waarop die wordt gevoerd (om maar niet te spreken over de bak aan baggerige racisme die het heeft doen bovendrijven) geven me buikpijn  en instant-contra-integratie-syndroom. En dan te bedenken dat het pas oktober is. Manmanmanman.

In die ene week heb ik 300 Facebook-“vrienden” eruit gepleurd. Al die infantiele ZP-avatartjes van ze en die likes voor een pagina die bomvol staat met “rot op naar je eigen land” crap, waar ze zich dan blijkbaar graag aan liëren, hoef ik niet zo nodig in mijn TL te hebben.

Verbijsterd was ik over de taal van mensen die ik tot voor kort verdacht van enige mate van – ik noem maar wat – zelfreflectie, nuance en in sommige gevallen zelfs vriendschap. En let wel: ik heb niet de mensen eruit gezet die het niet met me eens waren. Ik heb de mensen eruit gezet die onzinnige ras-taal bezigden. Wegwezen van mijn FB aub > vol=vol of zoiets.

Maar naast al die ellendige lui en mijn eigen naïeve teleurstelling, was er eigenlijk iets veel leukers. Tussen al het getoeter en eigen-volk-eerst, (her)ontdekte ik een paar pareltjes. Soms in mijn timeline. Soms via chat. Soms via e-mail en soms per telefoon. Mensen die niet per se mijn mening delen, maar wel per se vinden dat ze daar een normaal gesprek over (moeten) kunnen hebben (weet je nog….dat ding…communiceren…praten…luisteren…ik breng het u even in herinnering).

Die mensen heb ik gehouden. Die mensen koester ik net een beetje extra.

Ja en who cares about Facebook? Klopt! Maar laat nou het internet bij uitstek die plek zijn die ik zelf kan inrichten, zoals ik dat graag wil. Laat het nou – anders dan het offline leven – een plek zijn waar ik zelf invloed heb op de toon van de muziek en de muzikanten die het orkest bemannen (en het lied dat daar dan uit kan komen). Laat ik hier nou net niet gedwongen geconfronteerd worden met de idioterie, infantiliteit en – bij vlagen – blinde haat en gebrek aan empathie, die offline soms jammer genoeg niet te vermijden is. En ja…dan kies ik graag voor een wat stillere plek, waar een goed gesprek (ook fel soms) mogelijk is, maar nooit met de intentie om iemand te beschadigen of kwetsen en met dien verstande dat wanneer je dat doet, je niet meteen van mening verandert, maar wel blijft openstaan om te luisteren.

Dude, ben ik slap geworden? Nah. Maar als je lang genoeg leeft, wordt dat geschreeuw bijzonder boring.

Thank god (die overigens zéér waarschijnlijk niet bestaat, maar áls wel, dan een vrouw is) voor die unfriend-knop. En thank you (jullie weten wie jullie zijn) voor de moeite die jullie hebben genomen – nadat ik jullie eruit heb gepleurd (sorry) – om toch even te vragen wrom (blij dat we eruit zijn gekomen). En thank jullie die er nog zijn, voor de nuance en de gesprekken.

Enne, thank internet: voor al het goede…en ach – het lelijke unfriend ik gewoon.

p.s: Paulo Coelho heb ik er ook uit gezet. Maar dat komt omdat hij steeds van die irritante zweefspreuken deelt.