Het onderstaande bericht had ik eigenlijk op Facebook geplaatst, maar iemand vroeg me om het toch op mijn blog te delen. Bij deze dan. Al is het geen blog eigenlijk,…en heb ik het ook niet nagekeken op tik- en taalfouten. Weet je dat ook weer.
Eigenlijk ging ik een blog schrijven. Met van die strakke woorden enzo. BAM…in your face. En toen …ging ik dat niet doen. Want eigenlijk ben ik er klaar mee.
Ik kwam terug naar Nederland toen ik 18 was. Het waren de hoogtijdagen van neo-nazi’s en ik ging wonen in Den Haag. Ik schrok me een hoedje. Ik was doodsbang om de straat op te gaan. Stond een keer in de videotheek, toen zo’n neo-nazi gast waarvan ik in de Nieuwe Revu had gelezen dat hij iemand had gedood (herkenbaar aan de zeer specifieke tattoo op zijn achterhoofd) binnenliep. Ik herkende hem direct en hield op met ademen tot de uitbater van de videotheek weer van achteren kwam lopen en ik snel de deur uitschoot.
In de trein ging zo’n gast tegenover me zitten en trok hij een mes, waar hij mee speelde terwijl hij me aanstaarde. Een gróót mes. en ik zat daar minutenlang te doen alsof ik het niet zag en las door in mijn boek. Doods-freaking-bang. Ook eenmaal uit de trein volgde hij me nog steeds. In de tram ging hij achter me zitten en toen ik uitstapte deed hij dat ook. Het was pas toen ik richting politiebureau liep (vlakbij de tramhalte) dat hij eindelijk wegging.
Door de jaren heen maakte ik meer en minder (zie hierboven voor voorbeelden) subtiele racistische crap mee. Subtiel wanneer ik als een idioot werd behandeld bijv. en mensen langzaam Nederlands tegen me gingen spreken (dat duurde totdat ik mijn mond dan opentrok en een potje Bilthoven-noord op ze afvuurde). Of subtiel wanneer ik in een groepje zat en er stomme grapjes werden gemaakt over “luie surinamers”…of minder subtiel zoals toen ik in de tram zat en de kinders voor mij riepen: ‘Ze moeten al die luie nikkers ophangen.”
Ik wist niet wat me overkwam. Ik was eerst nog niet eens boos. Maar hoe vaker ik het meemaakte, hoe meer ik me er gewoon onwijs verdrietig over begon te voelen. Toen ik jonger was dacht ik altijd dat ik ook Nederlander was. Maar hier werd er steeds maar op gewezen dat ik “de ander” was. Dat ik anders was…zichtbaar. En dat ik onderdeel van “de ander was” …van zij. Ook wanneer er tegen me werd gezegd, na een lichte tirade over buitenlanders: “Maar jij niet hoor…jij bent anders” of als iemand zo’n beetje uit het niets zei: “Jij bent toch helemaal geen allochtoon.” Waarmee ze eigenlijk zeiden: jij bent net als wij en dat is goed.
Toen kwam 11 september. En sloeg de poep echt tegen de ventilator. Van de ene op de andere dag was racisme helemaal niet zo subtiel meer. Politiek, media, de wereld: iedereen was gek geworden. Je weet het vast nog.
Dag in dag uit ging het in de krant over de merites (of gebrek daaraan) van allochtonen. “Jij niet,” zeiden mensen die ik sprak tegen mij. Maar zo voelde het niet. Want in de reportages en achtergrondverhalen werd die nuance niet gemaakt. En door hem niet te maken, werd langzaam maar zeker een beeld geschetst van dé allochtoon die een last was voor de Nederlandse maatschappij. Want crimineel, anders, niet Nederlands genoeg, achtergesteld, achterlijk.
Dag in dag uit.
Ik probeerde me er niks van aan te trekken. Maar dat deed ik, terwijl de meer en minder subtiele racistische opmerkingen in mijn eigen omgeving doorgingen. Terwijl ik steeds meer teleurgesteld raakte in vrienden er stellig van overtuigd waren dat wat zij lazen in de krant en zagen op televisie de volledige waarheid was.
Blanke vrienden, die relaxt achterover konden hangen in het idee dat het niet over hen ging. Die geen enkele noodzaak hadden om de oorzaken te zoeken achter de boude claims over dé allochtoon, omdát het niet over hen ging.
Maar het gaat óók niet over jou….werd mij verteld. En in het begin lukte het me vaak ook om me dat voor te houden. Maar zoals we bij een ramp in het buitenland toch extra interesse hebben wanneer er Nederlanders in het vliegtuig zitten, raakte nieuws over allochtonen, mij ook extra. En zoals na een dag tegenslag je frustratie zo is opgebouwd dat je nog maar weinig geduld hebt met je partner, waar je eigenlijk gewoon heel veel van houdt, was ik toen al een beetje murw van het dagelijkse geweld aan meer en minder subtiele vormen van racisme. Steeds moeilijker werd het om élke freaking keer maar te denken: vat het niet persoonlijk op, blijf positief.
Als het alleen voor mij vaste klanten avond was bij de discotheek, als ik weer eens gevolgd werd in een winkel, als ik werd uitgescholden of als iemand tegen me zei ‘wat spreek je goed Nederlands’ of op een andere manier een klein inkijkje gaf van wat men eigenlijk van me dacht.
Kennis is macht, had ik van mijn ouders geleerd. Dus las ik zoveel mogelijk, werd lid van een anti-discriminatie-stichting en schreef me helemaal leeg over deze onderwerpen. Omdat ik niet goed wist wat ik anders kon doen eigenlijk. En omdat ik vond dat ik hier wel gewoon hoorde, maar dat ik – en anderen met mij – het ook gewoon verdiende om niet te worden gezien als de ander, maar gewoon als Xaviera…als individu en niet als vertegenwoordiger van een volledige bevolkingsgroep, huidskleur of ras. Maar ook niet als uitzondering daarop. Gewoon…je weet wel..als mezelf.
Met mijn vader zat ik soms huilend aan de telefoon, als er weer iets was gebeurd. Alleen met hem, want als ik een poging waagde om het over het onderwerp te hebben met de meeste van mijn autochtone vrienden, was de reactie (jouwes ook maybe baby?) steevast een van deze:
– Je moet je niet niet zo slachtofferig opstellen
– Zo erg is het hier niet (gevolgd door een verwijzing naar een plek waar het wel erg was)
– Dat is vast niet zo bedoeld OF ik heb het niet zo bedoeld, dus kan het geen racisme zijn.
Maar erger nog dan deze reacties (want daar kon ik tenminste nog op reageren), waren de meer subtiele bewoordingen die ik nu niet eens precies kan herhalen, maar die bedoeld waren om mij te vertellen dat ik uit mijn nek kletste, niet zo moest overdrijven en dat ik overgevoelig was. Dat mijn realiteit onzin was. Maar dat zelfs als die géén onzin was, ik de mentale weerbaarheid moest hebben om die paar dingetjes gewoon te incasseren. Neehee, natuurlijk zijn ze niet goed. Maar joh, iedereen heb wat he. En als ik dan probeerde uit te leggen dat de optelsom op enig moment ervoor zorgde dat ik echt verdrietig was om het gevoel te hebben dat ik niet mocht zijn in het land waarvan ik expliciet dacht dat ik er thuishoorde (waar anders dan?), dan zag ik de ogen van mijn gesprekspartner wegkijken en zag ik hen mentaal afhaken. Dus deed ik het dan maar af met een grapje en voelde me stiekem niet gekend of gehoord. Maar dat zei ik niet, want slachtofferrol enzo.
Toen kwam Wilders en werd het allemaal nog gekker. Jawel, hij richtte zich eerst op moslims, maar het was ook de PVV die Aruba en de eilanden boevennesten noemde en voorstelde de Antillen te koop te zetten op Marktplaats. Niet één keer, maar steeds weer. En ik mag dan atheist zijn, als er over mensen met een kleur op die manier wordt gesproken, dan let ik altijd op. Want de kans is groot dat ik op enig moment aan de beurt ben.
De zwarte Piet-discussie, Rutte die Nederland “terug wilde geven aan de Nederlanders”, Minder, minder, minder….en de dagelijkse boodschap dat de multiculturele samenleving is mislukt, dat allochtonen duur zijn, dat allochtonen wel erg vaak crimineel en analfabeet zijn. De continue nadruk op het verschil tussen wij en zij, waarin ik me echt totaal geen wij, maar duidelijk zij voelde, deed mijn mentale weerstand geen goed. Want hoe mentaal weerbaar je ook bent, als je steeds maar het gevoel hebt dat je moet uitleggen dat het beeld niet volledig is of feitelijk niet klopt. Als je dus steeds maar in de verdediging zit, dan word je op enig moment gewoon heel erg moe.
Ik trok me een beetje terug. Stopte met het lezen van kranten, kijken van het nieuws. Rust. Even. Pffff. Vanuit mijn ooghoeken zag ik natuurlijk wel de discussies en incidenten, las ik de reacties en het uitblijven ervan van anderen. Maar ik probeerde me er niet te veel in te mengen. Wat natuurlijk voor geen meter werkte. Want ik trek het me aan. Ik heb geleerd om me wat aan te trekken van onrecht. En volledige bevolkingsgroepen structureel wegzetten als de oorzaak van een zogenaamd mislukte maatschappij is onrechtvaardig. En je mond erover houden wanneer anderen dat beweren is ook onrechtvaardig. En slap.
Ook voor mij.
Dus ging ik hier en daar de discussie weer aan. Maar hij was intussen nog vermoeiender geworden. Want de kloof in het begrip wat racisme nou eigenlijk is, is nog groter geworden.
Aan de ene kant is er de groep die denkt dat mijn voorbeeld van die neo-nazi’s aan het begin is hoe racisme eruit ziet. En die dus – ook nu weer rondom Mitch Henriquez – stelt dat als racisme niet bewezen is, het er niet is. En aan de andere kant de mensen die ermee te maken hebben en die wéten hoe verneukeratief en subtiel het kan zijn. Helemaal niet aantoonbaar buiten de context van het moment. Helemaal niet gevat in specifieke woorden die gemakkelijk aantoonbaar racistisch zijn, maar in context. En in de subtiele uiting van een denksysteem dat gevoed door media en mentale luiheid ertoe leidt dat je net anders behandeld wordt.
Een oneigenlijk discussie tussen die twee stromingen zorgt voor een patstelling: de eerste groep blijft schijnbaar(!) redelijk eisen om bewijs, terwijl de tweede groep buiten de context van het moment niet goed kan uitleggen waar het nou in zat.
Ik ben moe. En ik ben verdrietig. Niet elke dag, de hele dag. Maar te vaak als het dit onderwerp betreft. Ik wil helemaal geen onderdeel (of oorzaak) zijn van een mislukte multiculturele samenleving. Ik wil niet de hele tijd het gevoel hebben dat ik iets moet uitleggen. Ik wil ook niet negeren dat er zaken spelen in de maatschappij waar ik in woon en ik wil ook niet net doen alsof er nooit iemand racistisch tegen me is, omdat een ander dat prettiger vindt om te horen.
Ik ben moe. Van het gevecht tussen die 2: aan de ene kant het gevoel dat ik hier gewoon weg moet gaan. Dat Nederland niet het land is waar ik echt thuis kan zijn. Want hoe kan ik thuis zijn als het niet veilig (ik bedoel niet fysiek onveilig, ik bedoel mentaal en emotioneel) is om te vertellen wat ik en anderen toch regelmatig meemaken. Als ik hier niet serieus word genomen wanneer ik je toch echt zeg dat het zo is. Wanneer ik het over mijn werk heb, nemen mensen aan wat ik zeg op mijn (niet echt) blauwe ogen. Maar als het om mijn ervaring gaat, komt de reactie veelal neer op: trek het je niet aan, wat erg lijkt op: stel je niet zo aan. Het is het net niet, maar het scheelt me net te weinig.
En aan de andere kant ís Nederland mijn thuis. Born and raised baby. En als er in mijn thuis iets aan de hand is, dan is het van belang dat ik daar iets aan doe. Want zo hoort dat. De maatschappij dat ben jij.
Dus ik blijf. En ik schrijf. Of ik praat. Da’s wat ik kan doen. En ik zet me mentaal schrap tegen de mensen die mij beschuldigen van slachtofferschap. Of tegen de mensen die zeggen: ‘Je mag het allemaal wel zeggen, maar je moet het op een andere manier zeggen…een manier die mij welgevallig is, anders mag je het eigenlijk niet zeggen.’ Of de mensen die gewoon ronduit roepen: rot op naar je eigen land. Maar nog meer: de mensen die dan stil blijven of alleen in privéberichten op social media nog wel bereid zijn om te zeggen: nou zeg…tis wat he.
Je geaccepteerd willen voelen is een hele basale menselijke emotie. Ik heb dat in algemene termen helemaal niet zo. Ik heb een hekel aan allerlei enge groepsprocessen en kijk liever van een afstandje naar een groep, dan dat ik in de groep vertoef.
Maar als ik NIET geaccepteerd word, subtiel of minder subtiel, dan wil ik dat dat is om iets waar ik voor gekozen heb en niet een uiterlijk kenmerk of de plek waar mijn ouders zijn geboren. Maar iets waar IK voor gekozen heb en IK verantwoordelijkheid voor kan nemen. Iets waar IK in kan KIEZEn of ik dat wil veranderen en zo een andere reactie teweeg kan brengen dan afwijzing. Zoals mijn polstattoo, die mijn moeder ernstig afwijst. Daar had ik kunnen kiezen om die niet te laten zetten en ik kan er zelfs nog voor kiezen om die te laten verwijderen. Maar dat is MIJN verantwoordelijkheid. Als mensen me daarop willen afwijzen, dan prima. Dat die mensen er zouden zijn, wist ik toen ik die keuze maakte.
Maar hier geboren worden, met een andere kleur en opgroeien met óók deels een andere cultuur, daarin heb ik geen keuze. En er is ook – laat ik dat even goed benadrukken – niks mis met die andere cultuur of mix daarvan. En als wel, dan in elk geval niet meer of minder dan met de autochtone Nederlandse cultuur (voor zover culturen uberhaupt zulke duidelijke scheidslijnen vertonen).
Ik heb verder geen punt om te maken. Ik heb effe geen zin meer om mijn opinie te geven of columns te schrijven. Ik zeg je wat ik voel:
Ik ben moe. En ik ben verdrietig. Ik voel me totaal niet gehoord en vaak geridiculiseerd om iets wat me echt verdrietig maakt.
En omdat iedereen het altijd prettig vindt als je positief bent en niet iedereen zelf in staat is tot nuance nog even dit:
Ik ben dat niet de hele tijd, elke dag, de hele dag. Ik ben dat op momenten wanneer ik teleurgesteld ben in wat ik om me heen zie. I will live. And when I’m tired of it…echt…dan ga ik weg. Naar canada, want daar schijnen ze nog echte winters te hebben.
Pffff
Als je dit helemaal hebt gelezen en je bent tot hier gekomen heb je een ijsje verdiend. Trakteer jezelf, ik stel een cornetto voor > lekker veel E-nummers.
Hi Xaviera,
Mooi geschreven. Ook herkenbaar. Ik ben welliswaar blanker dan blank, een echte macamba zogezegd, maar ik begrijp je gevoel.
Ik heb mijn jeugd doorgebracht op Aruba. Ik speelde met iedereen en lette totaal niet op kleur. Mijn verbazing was groot toen later bleek dat juist antillianen onderscheid maken tussen een tint lichter of donkerder. Dat brengt me op het vlak van ‘discriminatie’. Letterlijk betekend het: onderscheid maken. En dat doen we de hele dag, vrouw of man, klein of groot, dik of dun, jong of oud, kantoorman of creatief. Onderscheid maken zit in de natuur en is doodnormaal. Het wordt pas vervelend als mensen op basis van verschillen anderen gaat benadelen. Dikke mensen minder betalen(!), donkere mensen anders behandelen, oudere mensen geen baan meer geven, simpelweg omdat iemand ergens een stukje macht heeft om dat een ander aan te doen. Ook ik denk soms ‘ik ga hier weg’ maar het is overal hetzelfde. Het hoort bij het leven. En soms raakt het je harder dan je wilt. Ik moet nu denken aan die arme man die door politiegeweld omgekomen is, maar daarnaast heb ik ook te doen met hardwerkende agenten die nu allemaal ook weer uitgekotst worden.
Ik weet niet zo goed wat ik tegen je kan zeggen, behalve dat ik je hoor, ik begrijp je en ik zie je. Je bent een mooi mens en hoop dat je nog veel mooie artikelen mag schrijven.
Het is misschien overal hetzelfde, maar mijn verwachting is elders wel anders. Ik verwacht van een tweede thuis niet dat ik er me thuis voel als in mijn eerste 🙂
Dank voor het lezen!
Ik begrijp het volledig, en zeker als je het hebt dat het allemaal zo wordt opgehitst. For what it’s worth, ik schaam me af en toe tot die groep Nederlanders te behoren, die inderdaad makkelijk praten hebben. Ik zou willen dat ik kon zeggen, nog een jaartje, dan gaat het allemaal beter. Helaas. Om moe van te worden.
En doe maar een raketje. Lekker weinig E’s en cal’s 🙂
Há, jij ook dank voor het lezen én het reageren (@jan ook trouwens!). Raketjes zijn inderdaad een meer verantwoorde keuze! 🙂
tja, “leuk” geschreven voor iemand die op twitter mensen uitmaakt voor idiot en dickhead die het niet met je eens zijn. Ja jij Xaviera!
Voor de duidelijkheid anoniempje: ik vind je nog steeds een idiot én een dickhead. Je was op Twitter op de hashtag #mitchHenriquez aan het ronddolen en iedereen van je mening aan het voorzien…ongevraagd en vooral copy/paste. Dát, is het gedrag van een dickhead én een idiot. So yeah…there’s that.
Dan heb je dus niet eens de moeite genomen om goed te lezen, maar wel direct oordelen. In de essentie verschillen onze meningen nl. niet eens zo heel veel. Copy/paste verwijt kan ik helemaal niet plaatsen. jammer. En is twitter niet een openbaar medium? Sinds wanneer leg jij de regels op, op wie ik wel en/of niet mag en kan reageren. Vreemd.
je mag reageren op wie je wilt. Je mag ook doen wat je wilt. Twitter is jouw speeltuin, maar ook die van mij. En ik bepaal met wie ik speel. Net als jij. Ik vond spelen met jou niks aan. Niet omdat we het oneens waren. Maar omdat ik je methode niks aan vond. Dat maakt mij niet de baas der dingen, wel de baas over mijn eigen twitter.
Go girl, go!
Blijven schrijven alsjeblieft! Houdt ons die spiegel voor!
We beoordelen vaak mensen op hun uiterlijk, dat klopt.
Dat doe ik vast ook. Uiterlijk is het eerste waar je op afgaat tenslotte.
Er concequenties aan verbinden is erger. Zij is dik dus ze zal wel dom zijn. Hij ligt op een doordeweekde dag in het park dus zal wel werkloos zijn en een uitkeringstrekker. Hij is een Marokkaanse jongen dus zal wel crimineel zijn.
Enz.enz.
Vooroordelen dus.
Niets maakt mij kwader.
We hebben nog een lange weg te gaan.
En domme mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is zullen er altijd zijn.
Eens, je kunt in eerste instantie ook vaak niet anders dan afgaan op first impressions. Maar is we goed om je er bewust van te zijn en ook van dat ze vaak helemaal niet kloppen en nog vaker op verkeerde (en gemakkelijke) aannames zijn gebaseerd.
Thanks for reading! 🙂
Ik heb een tijd geleden een artikel geschreven op Metro voor de lezers deel over mijn eigen ervaringen met racisme.
Ik ben wit en Brits en ben ruim 10 jaar geleden naar Nederland gekomen. Ik hoor heel veel “buitenlanders moeten oprotten naar hun eigen land” en wanneer ik ze confronteer met het feit dat ik ook buitenlander ben, zeggen ze “maar jou bedoel ik niet hoor”. Om kots misselijk van te worden, want wanneer ik vraag die ze wel bedoelen willen ze geen antwoord geven.
Ik zie het racisme in Nederland en wanneer ik het kan, zeg ik er wat van. Ik hoop dat je steeds blijft schrijven en zeggen én ik hoop voor jou dat het een keer klaar is.
Kan ik je artikel nog ergens teruglezen Rachel? Ben nu wel benieuwd!
Wat me lastig lijkt als je blank bent, is dat racisten dingen voor je neus zeggen die ze voor mijn neus dan weer niet zouden zeggen. Lijkt me echt superirri om daarmee geconfronteerd te worden.
Dank je voor het lezen en reageren! En ik hoop voor ons dat het gauw klaar is! 🙂
Mooi, dapper en belangrijk stuk!
Verrijkend om te lezen. Ik lees je, hoor je en accepteer je. “We are all a part of the same thing.” En ik hoop dat we dat gevoelsmatig ook zo mogen gaan ervaren. Blijven schrijven hoor, ookal ben je moe: ons maak je wakker!
Dank jullie Melissa en Marijke! Voor het lezen en reageren!
Hoi Xaviera,
Bedankt voor het opschrijven van je gevoelens. Ook al ben ik blank, toch zie ik wat je bedoelt. En ook begrijp ik je frustratie. Er zijn maar weinig blanken die het zien of proberen te zien. Nu ook weer met burgemeester Van Aartsen: hij zegt dat je Zwarte Piet niet kunt vergelijken met slavernij, omdat de slavernij zoveel erger was. Van de slavernij wordt echter gezegd dat het ‘al zo lang geleden is, dus zeur er niet meer over’. Zwarte Piet is echter een onderdeel van de slavernij, dus ook meneer Van Aartsen heeft het niet begrepen én… hij beïnvloedt iedereen met zijn onnozele inzichten.
Ook ik schaam me regelmatig een Nederlander te zijn. Het is onbegrijpelijk dat mensen als Wilders zomaar alles kunnen zeggen en dat mensen die vreedzaam protesteren tegen racisme opgesloten en mishandeld worden!
Heel veel sterkte en ik hoop echt dat het in de nabije toekomst beter wordt!
PS: ik lust wel een Magnum Espresso, dat lijkt me beter dan zo’n mager ijsje!
Hoi Klaas, dank voor je reactie en voor het lezen hier! Een magnum is toegestaan. Een magnum is áltijd toegestaan 😀
O Xaviera… Wat ben ik blij dat je dit hebt opgeschreven. Ik kan me voorstellen dat het je oplucht, al kan ik me ook voorstellen dat je na het schrijven heel veel zin had in een Cornetto of twee 🙂
Ik ben tot nu toe (vrijwel) nooit het lijdend voorwerp van discriminatie geweest, maar ik ben niet gek en ook niet blind: onderscheid maken tussen mensen wordt steeds meer geaccepteerd. Terwijl dat niet te accepteren is.
Misschien had ik beter kunnen schrijven dat ik niet méér blind ben, want ook ik heb me een tijdlang aangewend om mijn ogen te sluiten voor deze problematiek. Totdat ik twee jaar geleden (moet je nagaan, ik was toen dertig! Maar je bent nooit te oud om te leren) Curaçao en Bonaire bezocht. Opeens werd het me duidelijk, vooral in het Tula-museum. Pijnlijk duidelijk. En ik werd boos. Boos, omdat ik bij geschiedenis in hooguit één bladzijde heb meegekregen welke rol Nederland speelde in de uitbuiting van en handel in slaven.
Ik pleit er niet voor dat iedere Nederlander (of wie dan ook) zich de hele dag zijn ogen over uit zijn kop schaamt over dit verleden (al overkomt het me regelmatig), maar ik gun het wel iedereen om het te wéten, te zien en te ervaren. Als je begrijpt waartoe een extreem voorbeeld van onderscheid tussen mensen kan leiden, haal je het wel uit je hoofd om wie dan ook anders te behandelen dan dat jij behandeld wilt worden.
Zo, ik ga voor een Festini peren-ijsje!
Hi Thijs,
Helemaal mee eens: kennis schept context en begrip. En het is abominabel dat hier in Nederland zo slecht wordt lesgegeven over de volledige Nederlandse geschiedenis (en ook niet eens alleen in de Cariben). Inderdaad niet om mensen zich te laten schamen, maar om mensen sterker te maken met kennis. Alle kennis, niet alleen een welgevallig deel ervan.
Dank voor je reactie en voor het lezen!
Ik hoor je. Ik herken het.
Liefs,
Anne-Mieke
Dit was een mooi en meeslepend stuk, ik zou er inderdaad ook doodmoe van worden. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik hier een gepaste reactie op moet geven. Valt er wat aan te doen denk je?
Twee dingen: empathie en de bereidheid om ongemakkelijk te voelen. Gesprekken hierover zijn lastig, meningen hierover zijn lastig. Maar als we blijven luisteren naar elkaar (niet zwart naar wit of andersom, maar gewoon wij in de maatschappij) en in kunnen leven in elkaar én elkaar vertrouwen, dan kan er in elk geval vooruitgang worden geboekt.
Aan de andere kant….ik heb natuurlijk niet echt een oplossing 🙂 Anders had ik het hierboven al opgeschreven 😉
Ik ben zo superblij dat je het juist NIET op een andere manier zegt.
Ik vind je stem belangrijk, zoals je weet.
Ik maak me er weinig zorgen over dat je op een gegeven moment echt stopt met schrijven. Zoals je eigenlijk al schrijft: je blijft het voelen en dan kan je er net zo goed iets mee doen. Zo zie ik het voor mezelf in elk geval – passief toekijken maakt je gevoel van machteloosheid alleen maar groter.
We leven intussen wel in een enorme kuttijd. Want hoewel er heus ook wel positieve dingen gebeuren, gaan de belangrijkste zaken alleen maar achteruit. Of het nu gaat over de acceptatie van racisme, over privacy, over mensenrechten of vrijheid in zijn algemeenheid…
Onze wereld verrechtst al een flinke tijd in een rap tempo, het eind is nog niet in zicht, en dat is niet bevorderlijk voor rechtvaardigheid of mijn vrolijkheid.
Maar dan schrijf jij dat je moe en verdrietig bent, en dan krijg ik weer een beetje hoop. Want ik ben blijkbaar in elk geval niet de enige 🙂
hahaha gek mens! 🙂 Maar eens, er is een aantal zaken die op het moment echt helemaal niet zo op rolletjes gaan voor ons…de gemiddelde mens. How to change that? Not sure. Maar feit is dat gewoon stilzitten en hopen dat het voorbij gaat, niet werkt!
. . . <3 . . .
Je hebt absoluut een punt. Jaren geleden maakte mijn (van Turkse origine) hoogleraar me duidelijk hoe diep het zit, discriminatie. We moesten een stuk schrijven waarin we aangeven hoe wij zelf discrimineerden. Heel goede opdracht, heb er heel veel van geleerd. Ik heb zelf ervaren dat ik pas stop met discrimineren als ik niet kijk – mijn ogen zien en plakken onmiddellijk een label.
Ik zie omhooggevallen hockeymeisjes waar ik op neerkijk, ik zie irritante marokkaanse jongetjes (en een meisje) waar ik mijn kinderen niet mee laat spelen, ik zie zielige moeders met hoofddoeken zwoegen, werklozen op grasveldjes liggen niksen deze dagen, verwende kinderen die denken dat alles voor ze wordt aangedragen – al dat. Ik concludeer dat ik niet alleen op huidskleur discrimineer, maar ook op voorkomen en op gedrag. Ik deel je in.
Daar werk ik aan – want het is heel vermoeiend. Ik doe mezelf, mijn kinderen en iedereen om me heen tekort. Ik neem het mezelf niet al te zeer kwalijk. Ik doe mijn best om te herkennen wanneer ik discrimineer en fluit mezelf dan zo goed mogelijk terug. Geef iedereen dezelfde kans! Waarom maak ik dat verschil?
Wat jij met racisme hebt, heb ik denk ik met ‘milieu’. Ik wil iedereen laten weten hoe achterlijk we bezig zijn. En uiteindelijk is het toch echt zo dat je alleen kunt beginnen bij jezelf. Mijn eigen ‘milieu’ opschonen, een voorbeeld zijn. Als het gaat om racisme en discriminatie: dat in mijzelf herkennen, erkennen en neutraliseren.
Discrimineren doen we allemaal, het is vooral het relativeren wat we daarna vaak laten schieten. We vragen ons niet af wat het maakt dat je die jongetjes zo vervelend vind dat je je kinderen er niet mee laat spelen, ook niet erg om vervelend gedrag uit het leven van je kinderen proberen te weren, maar vaak is het een wisselwerking, een elkaar niet kennen en niet mogen kennen. Mensen indelen is het probleem niet, mensen verkeerd indelen en in een hokje zetten waar ze eigenlijk niet thuishoren of geen respect tonen voor het waarom ze in dat hokje zitten.
Ik vind het stoer dat Carolies er zo bewust mee bezig is, durft toe te geven dat het vaak mis gaat en er iets aan probeert te doen..
En Daan, ik ben het met je eens dat we allemaal wel eens discrimineren, ik ook. Maar ik vind het eigenlijk wel degelijk verkeerd om mensen zo in te delen in een hokje. Goede hokjes bestaan namelijk niet. Het is altijd een generalisatie waarbij je een hoop mensen over één kam scheert.
Laat staan dat ik er respect voor ga hebben waarom mensen in een bepaald hokje zitten – ze zitten niet in een hokje, ik kan ze daar hooguit in willen plaatsen, en mezelf respecteren doe ik al genoeg.
Kortom, ik deel mensen liever niet in, maar benader ze zoveel mogelijk als persoon in plaats van als groep.
Ik weet dat je het niet zo bedoelt Daan, maar ik vind het altijd zo’n dooddoener: discrimineren doen we allemaal. Klopt, maar racisme is een systemisch probleem, net zoals discriminatie van vrouwen dat is. Dat maakt het (beide) ook zo vilein. Onderscheid maken doen we inderdaad allemaal. Maar als het systeem zo ingericht is dat dat betekent dat je geen baan kunt krijgen of minder verdient voor hetzelfde werk, dan vind ik “we doen het allemaal` het probleem een beetje te kort doen.
Denk ook dat dat is hoe je dingen verandert hoor: door te starten bij jezelf. Soms is het goed om daar uitgesproken over te zijn, maar anderen moeten uiteindelijk ook zichzelf veranderen. Kun jij niet voor ze doen. En perfect? Dat gaat niet. Maar zinnige poging wagen om mensen niet in hokjes te duwen, dat kan alleen maar goede dingen opleveren.
Thanks!
Hoi Xaviera,
Bedankt voor je stuk. Heel stom misschien, maar ik schrik ervan. Natuurlijk weet ik dat er gediscrimineerd wordt, maar omdat het in mijn hoofd niet leeft en ik niet meer in een stad leef (lees: tussen “autochtonen”), kom ik het niet vaak meer tegen. Beetje raar van mijn hoofd misschien, omdat ik natuurlijk me best zou moeten herinneren dat er veel PVV gestemd was hier een aantal jaren geleden en ik me daarover erg druk maakte en me zo schaamde dat ik ook in die gemeente woonde waar er zoveel op ze gestemd was. Hoe diep kun je je hoofd in het zand steken? Dus dank je voor je stuk, ik ben weer even boven… Natuurlijk was ik dat al door het nieuws, shockerend, absurd. Maar nog dacht ik dat het een incident was, een minderheid die zoiets zou kunnen doen. Dat het dus eigenlijk aan de orde van de dag is, vind ik vreselijk! Ik hoop dat er toch echt een dag komt dat je je echt thuis zult voelen in je thuis!
Warme groet, Nadia
Dank je Nadia. En ik kan me voorstellen dat als je er niet direct mee te maken hebt, het niet voorin je hoofd zit. En dat het dan moeilijk is om je te realiseren dat er zoiets is. Fijn dat je hier hebt gelezen én gereageerd. Dank!
Graah gedaan! Jij hebt in ieder geval gezorgd dat het weer een tijdje voorin mijn hoofd zit. De kleine dingen hoor ik soms natuurlijk ook. En het ergste is misschien nog wel dat veel mensen zich niet eens realiseren dat ze discrimineren. Mensen die het hebben over “zwartjes” en dan raar opkijken als je er iets van zegt, want ze bedoelen er toch niets mee? Zonder het te beseffen zo’n onderscheid maken en zo over mensen spreken. Dan zak ik door de grond dat ik überhaupt met zo iemand praat…
Ik haat de wij-zij-fixatie van dit moment. En jij ook, als ik je stuk goed gelezen hebt. Rock on!
Yups, me too! Maar tegelijkertijd (ter nuancering en verduidelijking) denk ik dat we ook ons moeten realiseren dat er rondom dit onderwerp een wij-ervaring en een zij-ervaring is en dat als we dat negeren (die hoor ik vaak> je moet ras er niet bijhalen, daar krijg je racisme van joh :)) dan kunnen we ‘m ook niet oplossen.
Nou, bedankt voor de cornetto!
Mooi stuk, ik kan me je gevoel voorstellen. *digitale knuffel*
Geen dank! Hoop dat het heeft gesmaakt 🙂
De witte Nederlander is vaak naïef, ziet niet wat er echt speelt, voelt het niet. Als anderen het niet uiten of zeggen dan horen ze het ook niet. Dus dank dat je het durft te zeggen. Ik merk in mijn vriendenkring dat er steeds makkelijker uiting wordt gegeven aan hun xenofobie, goede vrienden die plots uit de kast komen, die ik opeens in hetzelfde hokje stop als de neo-nazis en alle PVV stemmers.Populistische scanderingen die domweg herhaald worden zonder zelf na te denken, zonder te kijken naar wat werkelijk het probleem is. Enige wat ik kan doen is een tegengeluid laten horen. Maar ik ben bang dat het aan dovemans oren is.
Moeilijke materie, zeker met dit warme weer, een cornetto is op zijn plaats 🙂
Wel blijven doen. Dovemansoren? Maybe. Maar wat als niet? Gewoon blijven doen! Enne ik heb mijn cornetto al gehad! 🙂
Hi Xaviera,
dank voor je stuk…ik ben wit en Nederlandse en heb geen last van discriminatie idd. Had tijdje iets met Soadanees in Egypte en hoorde daar ‘milk & tea’ en apengeluiden als we samen liepen..wist niet wat ons overkwam.
Ik kan me alleen maar in proberen te denken hoe vaak jij en anderen in ons land geconfronteerd worden met niet nadenkende mensen…maar ik wil je ook laten weten dat er echt ook mensen zijn die niet zo denken en oprecht het gevoel hebben dat goed en slecht gedrag persoonsafhankelijk is en niets te maken heeft met je huidskleur en land van herkomst. Wel met opvoeding, liefde en educatie. Dus hou vol!! Cornetto verdien je zeker, ik hou van raketjes. Groeten, Ingrid
Raketjes zijn ook zeer zeker toegestaan, ondanks het gebrek aan e-nummers 😉
Ik weet heel goed dat die mensen er ook zijn. Gelukkig. Heel soms word ik alleen zo moedeloos van die anderen 0_o
Thanks voor het lezen!
Tja, wat moet ik zeggen. En waar zal ik beginnen. Twee weken geleden ontvingen ik en mijn collega’s van de Amerikaanse Universiteit waar ik werk een instructie precies over wat zij noemen ‘Diversion’. En sinds de Fergusson-rellen weten we allemaal dat dat hard nodig is. Toen ik de bijbehorende artikelen met onderzoeken naar discriminatie op universiteiten, bij therapeuten en andere plekken in onze samenleving schrok ik wel even, want het is vaak heel subtiel. En dan heb ik het natuurlijk niet over de Nazi’s en de mensen die – ronduit racistisch – zijn. Maar over wat ze in deze onderzoeken ‘micro agression’ noemen, waar vooral mensen aan leiden die zichzelf als meer intellectueel en hoger opgeleid beschouwen. En die keihard roepen dat zij nooit discrimineren, waarvan ik er ook een ben. Zonder dat keihard roepen dan…
Deze artikelen en ook jouw blog drukken me met de neus op de feiten, dat er ook met de beste bedoelingen vaak enorm gediscrimineerd wordt. Dus heel fijn, dat je dit soort blogs schrijft. Ga er mee door en blijf ons (=de samenleving) een spiegel voor houden. Dat is namelijk de enige manier om ons bewust te maken van de schadelijke effecten van ons denken en onze communicatie, waar geen excuus voor is. Anders dan pure onwetendheid.
Amerika heeft op dit onderwerp een andere en meer gewelddadige recente geschiedenis. Je kunt veel van de Yanks zeggen en er is veel racisme daar, maar ze zijn wel een stuk volwassener in het gesprek erover dan wij hier zijn.
In essentie kan ik me weinig momenten herinneren dat het (naast met wat goede vrienden) oké was als ik zei dat ik iets racistisch vond. Wat raar is, want ik snap niet echt waarom mijn ervaring per definitie niet zou kloppen.
Anywho, interessant die instructie over diversity. Vast niet iets waar we vanaf hier bij kunnen?
Dank voor je reactie ook!
Ik heb je stuk gelezen, Xaviera, en sta als blanke landgenoot met m’n mond vol tanden. Ik ben vast niet zonder zonden al probeer ik het echt. Je verhaal is weer eens een eye opener voor mensen die denken – of willen denken – dat het allemaal wel meevalt. Goed dat je het hebt opgeschreven en dat heb je mooi en genuanceerd gedaan.. Wie weet helpt het een ietsiepietsie. Je hebt mij in elk geval weer even goed bij de les.
Dank je Hilly! Voor het lezen en voor je reactie!
Goed dat je je gevoelens opschrijft Xaviera, ik ben het met je eens over alles wat je schrijft en kan me je vermoeidheid voorstellen.
Blijf schrijven want het is goed om mensen ervan bewust te maken dat ze iets doen, elke keer zal je wel een paar mensen hebben die door jou woorden en gedachten wakker geschud worden en (proberen) hun gedrag te verbeteren~.
Dank je Joost! Ik hoop dat je gelijk hebt!
Sorry, ik vind dit een beetje overdreven artikel om eerlijk te zijn. Ok, we zijn tegen discriminatie wat trouwens overal in de wereld voorkomt en tegen racisme etc., maar als je je hier alleen maar op gaat focussen en niet op het andere het positieve, dat is niet goed, dan vorm je voor jezelf een eenzijdig wereldbeeld. Btw, de zwarte piet wordt er weer bijgehaald, zucht..
Vertel Tom: welk deel is overdreven?
Tja, overal wordt gediscrimineerd, overal waar een iemand de enige is………..
Dus als ik naar Afrika ga als blanke, krijg ik er ook mee te maken.
Er worden daar nu zelfs blanke boeren vermoord en hun land afgepakt.
Ik word ook vaak gediscrimineerd omdat ik veel en hard praat,
en andere ideeën heb. Ze kotsen mij dan uit en als ik er iets van zeg,
krijg ik ook te horen dat ik niet in de slachtofferrol moet blijven hangen…………..
Dus……………ach……….waar maak je je druk om…..geef mij maar een Magnum met nootjes.
Nou, zo had ik het nog niet bekeken Angela. Allereerst had ik niet door dat ik de enige bruine hier was. Ik vind de hypothetische situatie dat jij naar Afrika gaat daarnaast heel verhelderend. Ben natuurlijk wel heel benieuwd waar in Afrika je dan bedoelt. Afrika is een continent en groter dan China, India en Amerika bij elkaar (http://www.economist.com/blogs/dailychart/2010/11/cartography) iets meer specificiteit is wel op z’n plek.
Als het gaat om de moord op blanke boeren, dan bedoel je misschien Zuid-Afrika? (http://www.telegraaf.nl/vrouw/columns/catherine/22072777/__Moeder_van_drie__.html). Ik ben erg tegen moord, van wie dan ook. Dus daar zijn we het met elkaar eens.
Ik ben ook gek op katten. Maar heb dat in dit stuk maar niet genoemd, omdat het nogal willekeurige informatie is. Net als dat over die boeren. Maar misschien kun je wat duidelijker uitleggen hoe het terugslaat op mijn verhaal en/of het feit dat er op meer plekken wordt gediscrimineerd? Of is het misschien gewoon de bedoeling dat ik nu weer een voorbeeld van discriminatie/racisme geef en dat we dan een soort tikkertje spelen?
Wat vervelend dat je wordt gediscrimineerd omdat je hard en veel praat. Wel handig dat je dat – wanneer je ff geen zin hebt om te worden gediscrimineerd, ook gewoon niet kan doen.
Interessant ook dat mensen tegen jou daarover het woord slachtofferrol gebruiken en je uitkotsen omdat je te veel kletst. Toevallig ook dat ze nou net dat woord gebruiken. Wel mooi dat dat zo goed aansluit bij alles wat hierboven is gezegd. Zei ik mooi? Ik bedoelde eigenlijk toevallig.
Magnum is niet in de aanbieding. Die zal je zelf moeten halen.
Hoi Xaviera,
Ik heb het helemaal gelezen en ik begrijp je gevoel volkomen. Ik vind het heel erg te lezen dat je je in eigen land niet thuis voelt en zo moe en verdrietig bent. Ik hoop ook echt dat wij met zijn allen weer een beetje gaan bijdraaien want de wereld staat de laatste tijd wel een beetje heel erg op zijn kop.. Ik heb altijd de gedachte huidskleur is totaal onbelangrijk we hebben allemaal roodbloed en zijn met zijn allen gelijk. En de wereld is van ons allemaal…daarbij zijn we er om elkaar te helpen en niet om elkaar moeilijk te maken. Blijf schrijven…het zal je goed doen.
Groetjes Angelique
Dag Xaviera,
Wat een herkenbaar stuk! Alleen heb ik dus wel eieren voor mijn geld gekozen en ben geëmigreerd naar Aruba. Na 12 jaar Nederland had ik er genoeg van. Ik wilde mijn twee jongens niet in zo’n klimaat op laten groeien. Niet alleen moe en verdrietig maar ook ziek werd ik ervan. Blijf schrijven. Ik denk dat bewustwording de enige remedie is tegen de onwetendheid die er is hierover.
hej xaviera,
bedankt voor je stuk. ik wens je dat je lieve mensen om je heen hebt, die je helpen je telkens weer niet aan je realiteit te laten twijfelen. zo herkenbaar, ook voor deze blanke eu-buitenlander.
verder een aanrader om te lezen, de van der leeuw lezing van de zuid-afrikaanse schrijfster antije krog uit 2006. en dan in deze contekst vooral de conclusie. ook zij nam een verandering waar in de nederlandse samenleving en haar analyse is vrij raak. http://www.vanderleeuwlezing.nl/sites/default/files/lezingAntjieKrog.pdf
all the best,
jules
Dag Xaviera,
Duidelijk geschreven en heel herkenbaar.
Is het vervelend als ik iets met je wil delen?
Best vermoeiend om gedwongen een goede hardloper te worden.
Super dat ik nu goed klei en klonten kan ontwijken.
Ook heb ik geleerd om heel hard te fietsen.
Sloten springen kan ik als de beste.
Ja dat lees je goed, ik had al grote groepen volgers voor internet beschikbaar was voor de gewone mens. Ook heb ik geleerd dat er 50 tinten bruin zijn die je kan combineren met allerlei ziekten.
Ieder jaar een fijne discussien rond november/december.
Ook is het fijn gecomplimenteerd te worden dat ik alleen nog maar oorbellen in hoef te doen om er uit te zien als zwarte piet. Staat genoteerd!
Stiekem hoop ik dat wanneer ik van baan verwissel de mensen anders zijn.
Dat zijn ze niet, maar ik mag altijd apart opgeknoopt worden. Ik ben een goeie.
Mijn leidinggevende zegt dat ik bruin ben geworden van het roken.
Tja roken is ongezond en in dit geval fysiek en mentaal.
Je hoeft discriminatie op de werkvloer niet aan te kaarten omdat men wel iets tegen elkaar moet kunnen zeggen zonder dat men eerst moet overwegen of dit wel kan/mag. We have to speak up!
Gelukkig heeft de politie vertrouwen in mij.
“Oh er zit een sleutel in het contact van die auto. Het zal wel goed zijn” aldus de fijne agenten.
Aangifte van discriminatie doen op het politiebureau is ook zinloos. De agenten gaan ieder jaar naar Frankrijk, kleuren lekker bij en worden nooit gediscrimineerd. Wat is mijn probleem ook alweer? Vaak ben ik zo verbaasd over opmerkingen dat ik thuis er over nadenk en besef dat er een heleboel mensen niet begrijpen wat ik voel of wat jij voelt. Uiteindelijk is het zo, dat wanneer een wit mens dit niet meemaakt het ook voor mij niet zo zal zijn. We zitten per slot van rekening in NL en men helpt ons herinneren dat er een kleur verschil is. Waarvoor dank!
Blijf schrijven/bloggen zal wel opluchten net als dit ook voor mij het geval is.
Je hebt een volger er bij.
Baby’s discrimineren. Ze lachen wel naar hun ouders (bekend) en niet naar mij(onbekend). Ik denk dat je er goed aan doet te accepteren dat de meeste mensen de baby-fase nog niet ontstegen zijn. Voor een baby is de fase goed….
Ik heb je “kreet” gelezen nog geen ijsje gegeten (dat komt straks).
Elke keer weer als ik lees over discriminatie ben ik verwonderd en verdrietig hoe mensen kunnen zijn tegenover andere mensen. Helaas wordt het door “mensen” zoals Wilders alleen maar erger. De mensen zijn gefrustreerd en zoeken een zondebok en ja wat is er dan makkelijker om de gekleurde mede mens, asielzoekers of vluchtelingen de schuld te geven :'( . Ik zelf zou het wel nooit mee maken dat mensen in vrede met elkaar kunnen leven. Ik hoop dat je de kracht kan vinden om het allemaal met je mee te torsen het oneerlijk behandeld worden en alleen maar omdat je een mooi bruin kleurtje hebt. Ik wens je heel veel sterkte en ik geen je virtueel een dikke knuffel. Lieve groet Anja
Ik heb je “kreet” gelezen nog geen ijsje gegeten (dat komt straks).
Elke keer weer als ik lees over discriminatie ben ik verwonderd en verdrietig hoe mensen kunnen zijn tegenover andere mensen. Helaas wordt het door “mensen” zoals Wilders alleen maar erger. De mensen zijn gefrustreerd en zoeken een zondebok en ja wat is er dan makkelijker om de gekleurde mede mens, asielzoekers of vluchtelingen de schuld te geven :'( . Ik zelf zou het wel nooit mee maken dat mensen in vrede met elkaar kunnen leven. Ik hoop dat je de kracht kan vinden om het allemaal met je mee te torsen het oneerlijk behandeld worden en alleen maar omdat je een mooi bruin kleurtje hebt. Ik wens je heel veel sterkte en ik geen je een dikke knuffel op afstand. Lieve groet Anja
Interessant om jouw stuk te lezen . Ik ben 67 en heb wel het een en ander meegemaakt .De laatste tijd rijst bij mij de vraag zouden mensen met een kleur zich schamen voor hun huidskleur en waarom ? Over de slavernij , wij kregen daar op de lagere school informatie over oa . het boek de negerhut van oom tom . Racisme is opgelegd door de politiek , begonnen in de 80-ger jaren ,dus niet janmaat -fortuin of wilders zijn ermee begonnen . De zgn positieve discriminatie waardoor ik mij in die jaren schaamde om wit te zijn , alle ellende van de donkere medemens was mijn schuld . Vanaf de lagere school tot nu toe heb ik alleen mensen gezien en nu sinds de zwarte pieten discussie zie ik dat er mensen met een ander kleurtje in nederland wonen .
Wel jammer dat zoveel levenservaring, zulke slechte conclusies oplevert. “Racisme is de schuld van de politiek en zwarte mensen” 67 jaar nodig om dat te bedenken. Leeftijd blijkt maar weer eens niks over wijsheid te zeggen.
Vanmorgen vroeg in bed, dit stuk gelezen, en het blijft in mijn hoofd hangen.
Mijn vader leerde me dat je geen mens ziet, als je iemand tegen komt, maar je ziet een man, een vrouw, een dik of een dun iemand, een licht gekleurd iemand, of een donker gekleurd iemand. Dat is onvermijdelijk, als je het niet goed ziet, kijk je nog een keer zodat je een beeld hebt in je hoofd van wat je waarneemt.
Bij mijn weten is dat ook wat ik zie/regiseer. Ik doe verder niets met deze informatie. Mensen waar ik niets mee te maken heb, heb ik geen oordeel over. En dat is denk ik het verschil.
Discriminatie/rascistme is het vooroordeel hebben en iemand benaderen vanuit dat vooroordeel op basis van kleur, geloof of andere uiterlijke kenmerken.
En heb ik wel met je te maken, dan vorm ik een oordeel, en vind ik jou aardig, of niet aardig.
Maar, ik ben niet roomser dan de paus, en misschien ook wel te betrappen op discrimintatie. Ik hoop alleen van niet.
Wat een emotie in je stuk. Prachtig. Je verhaal is zo herkenbaar. Met dat verschil dat ik Nederlandse ben en mijn vader van Indonesië afkomstig is. Hoe graag sommige mij ook willen terugsturen is dit mijn land. Helaas word ik uitgemaakt voor een vuil Turk, kutmarokaan en dergelijke. Op de lagere school werd destijds ten tijde van de treinkappingen geroepen dat ze mij zeker als enige zouden laten gaan. Ga ik in Duitsland mijn boodschappen doen ben ik die vieze gastarbeider. En zo kan ik wel doorgaan. De laatste twee jaar lijkt het alsof de mensen nog meer opstandig worden en dankzij Wilders de opmerkingen steeds vulgairder en meer worden. Word hier heel verdrietig van. Ik ben ik, een mens van vlees en bloed. Mijn binnenkant heeft dezelfde kleur als die van ieder ander. Waarom en waarvoor die haat. Leven en laten leven is mijn motto. Hoop dat je wel blijft schijven en je stem laat horen. Succes en dank je wel.
Wat een onverwacht goed begin van mijn zondagochtend. Vriendinnetje Natalie deelde jouw blog op FB. Ik begon te lezen en las ‘m in een ruk uit. Je zet me aan het denken, zoals heel vroeger de preek op zondag in de kerk. Fijn moment van bezinning. Want waar waren/zijn we nou helemaal mee bezig…. to be honest, ik schaam me voor de ontwikkelingen in de maatachappij, de laatste jaren helemaal. Waarom die angst? Waarom staan we niet meer open te ontdekken? Want elk mens heeft mooie dingen waar je van kunt leren en van kunt houden… let love rule!
Je hebt me aan het denken gezet. Ook al ken ik je niet persoonlijk: een dikke digi knuffel geef ik je! Want ik heb geen weerwoord vandaag en dicriminatie sucks anyway….
Ps: ijsje gaat m nog niet worden, eerst koffie!
Bedankt voor deze blog Xaviera!
Het is zo eng om te zien wat er allemaal gebeurt. In 1995 heb ik jongeren van Marokkaanse en Turkse afkomst geinterviewd. En dat vond ik toen enorm confronterend; om te horen hoe ze zich ‘tweederangs burgers’ voelden. Hoe we in Nederland niet duidelijk uitleggen wat de spelregels zijn, maar deze jongeren er wel keihard op afrekenen als ze onze ‘normen en waarden’ niet kennen.
Hoe naar ze het vonden als oude dametjes hun handtas stevig vastpakten als ze de tram in stappen. Ervan uitgaand dat ze wel crimineel zouden zijn. Ik heb door die interviews heel veel geleerd en me ook geschaamd: om Nederlander te zijn. Daarvoor dacht ik nog dat Nederland zo’n tolerant en open land was.
Inmiddels is het 2015 en het is inderdaad alleen maar erger geworden. Ik heb sinds kort een relatie met iemand uit Marokko en ik ben zo geschrokken van de enorme hoeveelheid negatieve reacties daarop. Waar mensen bij mijn vorige relaties (met Nederlanders) het altijd alleen maar ‘leuk’ voor me vonden en ‘het me gunden’, krijg ik nu het ene horror-verhaal na het andere. Over Marokkanen die ‘oplichten’, je ‘bedriegen’, ‘alleen maar naar Nederland willen komen’, ‘uit zijn op je geld’. Bijna niemand die geinteresseerd is in hem als persoon, of het leuk voor me vindt (gelukkig nog wel wat uitzonderingen). Maar heel veel negativiteit en vooroordelen: over iemand die ze totaal niet kennen, puur vanwege een nationaliteit. Het maakt mij ook moe en verdrietig, terwijl ik graag blij en verliefd wil zijn. En dan wordt ik er dus nog niet eens zelf dagelijks mee geconfronteerd, zoals jij, wat ik ben een blanke Nederlandse. Kortom: ik vind je dapper, dapper dat je hier woont, dapper dat je dit schrijft en ik schaam me voor een heleboel Nederlander. Ik hoop dat dit soort blogs de ogen opent van mensen. Van mij heb je een heleboel ijsjes verdiend. En blijf alsjeblieft schrijven!!!!
Hoi Xaviera, bedankt!! Erg goed stuk, erg eerlijk en open en gevoelig.
Mijn reactie: de Gulden Regel (anderen behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden) geldt natuurlijk altijd en overal, in je dagelijks leven, op je werk, in het verkeer, in de politiek, etc. Als iedereen daar nu zo goed mogelijk naar probeert te leven zijn we denk ik al een heel eind.
En inderdaad: zij/hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen. Het is waar dat alle mensen onvermijdelijk oordelen in één kort moment. Dat is voor een deel natuur (dieren moeten ook direct beoordelen of een situatie veilig of onveilig is) en voor een groot deel cultuur (mensen krijgen aangeleerd welke medemensen meteen in het vakje ‘onveilig’ horen).
Bij het lezen van jouw stuk sta ik hier weer bij stil, en ik hoop dat ik me er weer bewuster van word bij elke ontmoeting, en mezelf steeds kan corrigeren als ik te snel oordeel, en dat ik alle medemensen blijf behandelen volgens de Gulden Regel.
Vriendelijke groet, Laura
Dankjewel Xaviera. Delen dat je moe en verdrietig bent vind ik moedig en bevrijdend. Dankjewel!
Niet iedereen leest alle blogs, sociale media en reacties even intensief, maar het racisme en de discrminatie is al meerdere jaren heel erg, weet je als je ze wel leest, Alhoewel ik nog steeds regelmatig verbijsterd ben als ik weer zoiets lees. Maar ik geloof je dus volkomen.
Je mag er trots op zijn dat je ‘anders’ bent dan die debielen met hun minimale herseninhoud. We zijn allemaal anders en het enige dat ons beter of slechter maakt dan de ander is ons gedrag. Maar dat volkje dat zich, dankzij hun gebrekkige onderscheidingsvermogen, boven jou of mij verheven voelt is het totaal niet waard om één seconde van ons leven aan te besteden. Het zijn trieste sloebers.