11 September, een dag die de geschiedenis boeken in zal gaan als een van de zwartere dagen in de westerse cultuur. De wereld was en is, geschokt. Het gevoel van veiligheid van de Westerse bevolking met een grote klap weggevaagd. De realisatie dat ook het Westen en zelfs het almachtige Amerika in z’n hart kan worden geraakt, maakte de gemiddelde Westerling tot een angstig wezen. Plotseling was “de vijand ” wel erg dichtbij. Maar wie was die vijand?

De media benoemde hem al snel. De satan die hierachter zat was de extremistische Osama Bin Laden. Een naam die velen al eerder hadden gehoord i.v.m terrorisme en aanverwante zaken. Een man waar Amerika al langer op joeg. Een man die met 1 daad Saddam Hoessein van zijn plaats als boeman stootte. En…een moslim. Net als al die andere daders van terroristische aanslagen, zo wilde de kranten het doen voorkomen, daarbij vergetend de objectieve waarhied in het oog te houden. Want wie wilde nou horen over de all-american Timothy Mc Veigh. De blanke, christelijke dader van de aanslag in Oklahoma. De media speelde handig in op de angsten van de blanke westerling.

Er was een daad gepleegd, er moest een schuldige zijn. In het nieuws werden termen gebruikt die nog geen 24 uur daarvoor taboe waren geweest. Moslims werden zonder pardon in algemene termen afgeschilderd. Daarbij vergetend dat de moslim populatie, bestaand uit 1.2 miljard zielen, een diverse en uiteenlopende groep individuen is- met sterk uiteenlopende achtergronden, culturen en invullingen aan het moslim zijn. Nu de media de toon had gezet, was het hek van de dam. Vanuit de hele westerse wereld stroomden berichten binnen over Westerlingen die “het recht in eigen hand namen”. De schuldige was benoemd, en zij moesten gestraft worden. Vrouwen die de hijaab droegen werden vuil en/of angstig aangekeken. Elke moslim moest zich persoonlijk verantwoorden voor de daden van het Al Qaida netwerk. Elke moslim moest een mening hebben. Elke uitspraak werd net zolang belicht tot er een negatieve draai aan kon worden gegeven. Zoals Bush het verwoordde: “If you are not with us, you’re against us!” Elke stap die in de afgelopen decennia was gemaakt in de richting van integratie werd met de aanslag in een klap weer bij af gezet. Het kwetsbare wederzijdse gevoel van begrip tussen moslims en niet-moslims was in 1 klap geminimaliseerd. Zou dit ooit nog goed komen?

De manier waarop deze “hetze”(?) zich ontwikkelde, riep wel vragen op. Waren we wel zo geïntegreerd met z’n allen? Hadden we wel ooit echt begrip gehad. Het lijkt onwaarschijnlijk dat in een maatschappij waarin de banden stabiel en vredig zijn, de invloed van de media toch niet ZO groot kan zijn. We hadden ons blijkbaar met z’n allen vergist. De aanslag deed gevoelens naar boven drijven die al langer hadden bestaan. Anti-moslim, zowel als anti-westen sentimenten staken van beide kanten de kop op. We waren blijkbaar zo in slaap gevallen in het idée fixe dat we vredig elkaar accepteerden en apprecieerden, dat de ware gevoelens geen plek meer kregen. We hadden elkaar zo met rust gelaten (uit respect voor de privacy) dat we elkaar helemaal niet meer kenden. We waren als 2 eigenzinnige zussen uit elkaar gegroeid. Wetend dat we het met elkaar moesten doen (leuk of niet), maar weigerend een onderdeel van elkaars leven te zijn. Zoveel was duidelijk geworden na 11 September. We konden niet meer doen alsof. En nu?

We zijn allemaal mensen. Ieder met hun eigen geloof, onzekerheden, angsten, liefde en haat. Daar ligt de sleutel. We moeten niet als moslims, christenen, Joden etc. etc. samenleven. We moeten als mensen samenleven. Als mensen moeten we geïnteresseerd zijn in elkaar. Als mensen moeten we zorgen voor elkaar. Als mensen moeten we elkaar een gevoel van veiligheid geven. Als mensen moeten we een wereld creëren waar onze kinderen veilig in op kunnen groeien. Als mens is het onze verplichting om stil te staan wat een ander drijft.

Zolang we niet in dezelfde wijken wonen, niet naar dezelfde scholen gaan en elkaar nergens anders tegen komen dan in het nieuws, zal er niks veranderen. Sterker nog, de kloof zal zich verbreden. Het is onze taak, de taak van de generatie jonge (nieuwe) Nederlanders om de koers te veranderen. Niet door de wereld te verbeteren Dat kan een individu niet. Maar wel door in onze eigen omgeving de aandacht te vestigen op datgene wat ons verbindt – en niet datgene dat ons onderscheidt. Door het gesprek aan te gaan op een manier die van mens tot mens aanspreekt; met geduld en redelijkheid. Integratie moet van 2 kanten komen. Het is niet enkel de allochtoon die naar de Nederlander toe moet stappen. De toehoorder moet ook ontvankelijk zijn voor de boodschap. Daarin ligt een verantwoordelijkheid bij de Nederlandse bevolking. Hoe je het ook draait of keert, Nederland bestaat uit een keur aan culturen en religies. Hiertegen vechten is zinloos. Het is een vaststaand gegeven. Maak er dan het beste van. Nederlanders zullen voorbij het “nieuws” moeten kijken. Naar de mensen en verhalen erachter. Naar de feiten. Naar de waarheid. Zou het ons lukken? De pessimist zal je vertellen van niet. Hij zal zeggen dat de mens niet geneigd is tot begrip wanneer angst en zelfbehoud een rol spelen. Maar voor mij is het glas altijd halfvol. De dag dat wij de hoop opgeven als mensen onder elkaar, is de dag dat wij ook geen mensen meer zijn. Ik weet dat er extra op mij gelet wordt. Ik weet dat mijn daden vaak verkeerd worden geïnterpreteerd. Ik neem die verantwoordelijkheid, naar mezelf en ook naar anderen toe. Ik ga dat gesprek aan. Ik luister en ik hoor. Ik praat en ik vertel. Hoe moe ik ook ben, ik leef datgene dat door mijn beheersing van de Nederlandse taal en cultuur mijn taak soms lijkt te zijn. Begin bij jezelf, dan komen we er wel.