Een reis naar de ruimte. Wat een avontuur moet dat zijn. Maandenlange voorbereidingen. Testen die moeten uitwijzen of je mentaal en fysiek in staat bent tot een reis die maar weinigen voor jou hebben gemaakt.

Na het neerstorten van de Columbia ben ik direct bij mezelf te rade gegaan. Zou ik het durven? Ik heb ruimtereizen altijd een prachtig idee gevonden. Series als Star Trek, Battlestar Galactica en Deep space nine hebben altijd tot mijn favorieten gehoord en sommigen behoren daar nog steeds toe.

Maar televisie en realiteit zijn 2 erg verschillende zaken. Bij star trek bijvoorbeeld is het reizen door de ruimte ongeveer net zo comfortabel als het rijden in een Mercedes S-type. In “warp-mode” vliegen heeft niet meer effect dan het even aanduwen van je gaspedaal in je auto. En als de reis echt ver gaat dan word je ingevroren, om vervolgens op de plaats van bestemming weer vrolijk wakker te worden gemaakt door een computer die alles aan boord van het schip kan regelen. Al met al valt het met het risico dat je in series loopt wel mee.

Dat is in het echt wel anders kan ik me zo voorstellen. Vergeleken met de mensen en andere wezens uit de science fiction series die op tv te zien zijn, is onze technologie bijna aandoenlijk. Geen soepele rit naar de maan, maar een reis die je ingewanden in je hoofd doen belanden en je hersenen ergens in je tenen.

Ik probeer me voor te stellen hoe het moet zijn geweest om de eerste persoon op de maan te zijn. Kun je je voorstellen, op een hemellichaam waar jij als enige aanwezig bent. Waarvan je niet zeker weet wat je er allemaal tegen gaat komen. Ik vind het soms al eng om ’s avonds alleen thuis te zijn, laat staan alleen op een planeet. De intense stilte die overweldigend op je af komt. Het enige contact met de aarde een microfoontje.

Vanaf de maan bekijk je je huisplaneet zonder de garantie te hebben dat je er ooit weer terug zal keren. Wat moet die Neil Armstrong een ongelofelijke bikkel zijn geweest. Een reis naar het grote onbekende. Natuurlijk zijn er allerlei testen geweest en hebben wetenschappers zich er eerst jarenlang over gebogen. Maar ergens over nadenken of daadwerkelijk die reis maken zijn 2 hele verschillende dingen.

En ook nu 34 jaar later is een ruimtereis nog alles behalve routine. De mannen en de vrouwen die ruimtevluchten maken zijn ook nu nog even dapper als Neil Armstrong in 1969 was.

Voor zoveel heldenmoed heb ik absoluut respect en ik hoop dat NASA en de Amerikaanse overheid hun ruimtereizen niet stopzetten na deze catasrofe. De mogelijkheid van de mens – hoewel beperkt- om de ruimte te bezoeken geven mij op de een of andere manier een vaag soort hoop. Waar de aarde mij vaak vermoeit en het gevoel geeft dat we als mensheid een weg zijn ingeslagen die slechts tot vernietiging leidt, geeft dat immense heelal mij de hoop dat we nog niet verloren zijn als ras. Natuurlijk kan je ook dat een negatieve draai geven en denken dat we op andere planeten, in andere zonnestelsels ons net zo zullen misdragen als hier op aarde. Maar daar kies ik niet voor. Het geeft me ook hoop dat we misschien niet alleen zijn in dit universum en dat we ooit misschien te weten komen welk ander leven er nog aanwezig is. Ook dat kun je een negatieve draai geven, zie maar zo’n film als inmdependance day. Maar daar kies ik niet voor. Al met al is mijn hoop er een van het positieve soort. En die hoop wil ik in ieder geval niet kwijt.