Colombia in de jaren ’90: een land verscheurd door de oorlog tussen de regering en “Los Extridables” onder leiding van de enigmatische Pablo Escobar. Deze illustere groep oefent druk uit op de Colombiaanse regering zodat zij niet uit zullen worden geleverd aan Amerika waar hen lange celstraffen boven het hoofd hangen. Om hun eisen kracht bij te zetten, ontvoeren zij 10 journalisten. Marquez neemt de lezer mee naar een bizarre wereld waarin geweld wordt afgewisseld met barmhartigheid, waarin de bad guys soms goed kunnen zijn en waarin gewone mensen soms de moed vinden om groots te zijn.

Het verhaal begint wanneer Maruja Pachon en haar schoonzus Beatriz Villamizar de Guerrero op straat worden ontvoerd. Vanaf dat moment beschrijft Marquez met een soms overweldigend oog voor detail de gebeurtenissen die heel Colombia maandenlang in hun greep zullen houden. Door uitgebreide interviews met de ontvoerden, hun families en andere mensen die erbij betrokken zijn geweest schetst Marquez een beklemmend beeld van een realiteit zo ver verwijderd van die van de gemiddelde Europese lezer dat het soms moeilijk voor te stellen is dat het hier een waar gebeurd verhaal betreft.

Garcia Marquez begon zijn loopbaan in 1950 als journalist bij de krant El Espectador. In ontvoeringsbericht gaat Marquez terug naar zijn journalistieke roots. De zeer directe en bijna staccato manier van vertellen maakt dat het drama wat zich voltrekt een grotere impact heeft dan wanneer er voor een meer poëtische vertelwijze was gekozen. Maar Marquez zou Marquez niet zijn als hij zijn niet geringe, literaire schrijverstalent niet af en toe de ruimte zou geven. Wanneer Beatriz Villamizar vrij wordt gelaten en herenigd wordt met haar familie beschrijft Marquez dat op de manier waarop alleen hij het kan:

“Hij liep met een voorbeeldige zelfbeheersing de slaapkamer uit. Beatriz en hij – al meer dan 25 jaar getrouwd- omhelsden elkaar zonder haast, als bij terugkeer na een korte reis, en zonder tranen. Beiden hadden al zo vaak aan dat moment gedacht dat toen het werkelijk zo ver was het meer weghad van een eindeloos gerepeteerde toneelscène, in staat om bij iedereen hevige emoties op te roepen behalve bij de hoofdrolspelers.”

Wie Marquez vooral kent van het boek 100 jaar eenzaamheid zal bij ontvoeringsbericht in eerste instantie moeite hebben zijn stijl te herkennen. Waar Marquez in 100 jaar eenzaamheid humor weet te schetsen onder de zelfs meest tragische omstandigheden, is ontvoeringsbericht een verhaal dat volledig is ontdaan van elk spoor van glamour of opsmuk. De wreedheid van de man die als een soort geest overal achter zit, Pablo Escobar, shockeert. De verwevenheid van zijn criminele netwerk met de ´gewone´ Colombiaanse bevolking, maar ook de politiek is voor een buitenstaander moeilijk te begrijpen.

Escobar´s macht roept fascinatie op. Eén ongrijpbare man, die een heel leger bestuurt en een heel land in rep en roer weet te brengen. Marquez beschrijft Escobar op veel momenten met respect. De invloed van deze drugsbaron op de Colombiaanse historie (positief zowel als negatief) mag ook zeker niet onderschat worden. En Marquez weet zelfs deze boef der boeven een menselijk gezicht te geven.

Wie Ontvoeringsbericht leest zal merken dat het boek een grote invloed heeft op het toch al kwetsbare gevoel van veiligheid dat wij sinds 11 september in het Westen bezitten. Onze eigen Escobar zou best eens dichterbij kunnen zijn dan we denken. Zeker in dat licht is ontvoeringsbericht een must, al is het maar om het besef te kweken dat ons eigen gevoel van onveiligheid maar vreselijk relatief is.