Waarom ik best Frans wil leren

Na de plechtigheid staat ons een mooie verassing te wachten. Okay, het is voor ons niet echt een verassing aangezien mijn vriend als getuige in het bezit van het draaiboek was, maar toch. Bij het hotel ligt een grote boot aangemeerd waarop we een tochtje gaan maken. Ik ben niet gek op varen, maar dit is toch wel erg mooi. Ik hoop alleen dat mijn vriend niet steeds verdwijnt om met iedereen te kletsen. Ik snap wel dat het erg gezellig is voor hem, maar ik voel me dan zó ongemakkelijk in mijn eentje. En dat aanschuiven bij andere gesprekken ben ik dus slecht in. Gelukkig houdt hij rekening met me. Wat ben ik toch eigenlijk een zorgenkindje. Daar moet ik maar eens vanaf.

Het uitzicht vanaf de boot is weer eens fantastisch. Het lijkt wel alsof we terug zijn in de middeleeuwen. De gebouwen langs de kade zijn oud en authentiek en het is deze ochtend rustig op de weg én in het water. Ik waan me echt in een andere tijd.

Speciaal voor de gelegenheid heb ik mijn witte paraplu meegenomen zodat de bruid ermee kan poseren, ook mijn vriend is voor dat doel mee:

Het uitzicht is prachtig en zelfs de Fransen zijn vriendelijk, al zou je dat na een bezoekje Parijs niet denken. Blijkbaar zijn ze in het zuiden veel minder humeurig. Het zou natuurlijk ook kunnen komen door de sloten wijn die ze drinken. En vanaf ‘s ochtends al. Ik kan niet zo heel goed tegen wijn en wanneer ik klaar ben met de kiekjes droom ik weg. Een vakantiehuis in Frankrijk….waarom niet eigenlijk.