Hmm is dat even schrikken. Schrijf ik net een stukje over de Tweede Wereldoorlog met een plaatje van een concentratiekamp, kom ik via de NRC terecht op deze weblog. Het is een pro-ana log van ene superkuiken. Pro-ana’s zijn meisjes die een eetstoornis hebben en er feitelijk trots op zijn. Goed, dat hoort een beetje bij het ziektebeeld, maar door internet kunnen zij elkaar nu vinden en opjutten. Op de site van Superkuiken vooral vele foto’s van hele magere modellen. Foto’s die een grote gelijkenis vertonen met de foto’s van de concentratiekamp gevangenen. Ik heb even gescrolld, maar ik werd er daadwerkelijk misselijk van.

Ik heb ook een tijdje met mijn gewicht geworsteld. Niet dat ik dik was, maar dat zag ik zelf niet zo. Ik at bijzonder weinig, telde de hele dag calorieën, stond elke ochtend op de weegschaal en voelde me vooral goed wanneer het me was gelukt iets niet te eten. Het gevoel van honger voelde fantastisch. Niet bepaald gezond dus he. Gelukkig groeide ik er op een gegeven moment overheen. Ik werd het zat om dag en nacht na te denken over eten. Ik droomde van wat ik allemaal zou eten als ik er niet van aan zou komen. Het begon me echt teveel energie te kosten en ik besloot het los te laten. Nou ok, zo makkelijk ging het nou ook weer niet. En sommige van de tics van toen heb ik vandaag de dag nog steeds. Maar ik maak me in ieder geval niet vreselijk druk meer om mijn gewicht. Niet meer dan normaal in ieder geval.

De modellen op de foto’s zien er eng dun uit. Ribben steken uit, botten zijn te tellen. En voor de meisjes die het weblog bezoeken zijn zij het ideaalbeeld. Creepy! In Amerika zijn dergelijke sites verboden. Ik weet niet of dat een goed idee is. Verbieden heeft zelden mijn voorkeur. Maar de manier waarop deze meisjes elkaar opjutten is echt ongezond en maakt de eetstoornis er niet beter op.

Ik kan me goed voorstellen dat het voor mensen die er nooit mee te maken hebben gehad onbegrijpelijk is. Hoe kan iemand er zo uit willen zien. Hoe kan het dat magere meisjes nog steeds af willen vallen. Het probleem is natuurlijk dat zij niet zien dat ze mager zijn. Het beeld dat ze van zichzelf hebben is compleet vervormd. Ik zag het ook niet, terwijl ik op een gegeven moment toch best slank was. Nooit zo mager hoor, daarvoor at ik zo af en toe dan toch weer teveel (vreetbui). Maar ik zag het niet. Als ik in de spiegel keek, zag ik alleen wat er mis was en dat dan 100000 keer uitvergroot. En wat andere mensen ook tegen me zeiden, ik geloofde er geen bal van.

Het is dan ook een moeilijke ziekte en ik wens die meisjes echt sterkte met het overwinnen en hoop dat ze op tijd zijn. Ik heb het uiteindelijk zelf gedaan, maar als je eenmaal te ver heen bent wordt dat wel heel erg moeilijk.

Ik ga meteen een boterham maken!!!!