“This is the world’s most dangerous spider (spoider) and we’re gonna try (troi) and piss it off!” Steven Irwin, de man die er persoonlijk voor heeft gezord dat ik nooit naar Australië wil (het lijkt namelijk alsof de world’s most dangerous sp(o)ider, sna(i)ke en croc daar allemaal buren zijn) is niet meer.
Elke keer dat hij weer eens “the world’s most dangerous…x” irriteerde, dacht ik “famous last words” en nu is het dus zo ver. Het is natuurlijk helemaal niet leuk dat hij dood is en zijn familie hem moet missen, maar Steve vroeg er ook wel een beetje om.
Als je je hele leven met giftige dieren, oermonsters en superinsecten stoeit, kan je niet verwachten dat je op natuurlijk wijze naar de volgende wereld vertrekt.
Maar goed, Steve, ik ga je missen. Hij zit daarboven vast nu te worstelen met the world’s most dangerous angel. Hoop dat het ‘m veel plezier oplevert.
X.
“het lijkt namelijk alsof de world’s most dangerous sp(o)ider, sna(i)ke en croc daar allemaal buren zijn”
Dat lijkt niet alleen zo, dat is zo 😉
Zoals Terry Pratchett in zijn parodie “The Last Continent” al beschreef: 29 volumes met “The Most Dangerous Animals & Plants of Terror Incognita”, en de ongevaarlijke dieren op 1 blaadje: “Some of the sheep”.
zie je nou wel – ksnap niet dat er nog mensen wonen. It’s a jungle out there! 🙂
Er wonen er ook niet veel, de grootte van het land in aanmerking genomen. Brrrr. Kubuskwallen, redbackspoiders… loit moir. Maar ik vind het sneu dat hij dood is. Maar hij is in elk geval in het harnas gestorven.
Ik heb hier dus helemaal nix mee…
Ach ja, als je zeker bent van je zaak en weet, dat je gene fout maakt, dan kun je jezelf zulke dingen permitteren. Je hebt altijd gelijk en niemand zal ooit tegen je zeggen, dat je ongelijk hebt.
Hij is gedood door de angel van een rog.
Was die woordspeling nou bewust, van het gevecht met de angel?
Jou kennende vast wel… 🙂