Soms word je geconfronteerd met zoveel ellende dat je niet meer goed weet wat je ermee moet. Zo ken ik een mooi, intelligent en sterk meisje dat 7 jaar lang het slachtoffer was van een loverboy. Of een sterke en slimme vrouw die jarenlang door haar vriend werd mishandeld. Of wat dacht je van een meisje dat nog thuis woont en waarvan de vader de moeder zodanig terroriseert dat haar broertje in zijn broek plast van angst en zij probeert de hele familie bij elkaar te houden. Een jonge meid van een jaar of 18 die elke dag hoopt dat haar vader haar moeder vermoordt, omdat de ellende dan eindelijk voorbij is.
Allemaal mensen die hebben geleerd te overleven. Die hebben geleerd om alleen op zichzelf te rekenen en -ondanks alles wat ze dagelijks meemaken- toch elke dag weer op te staan en het leven te trotseren.
Waar ik me na het horen van al deze ellende echt aan stoor, zijn de verhalen over politie en justitie en andere hulpverleners en alle steken die zij laten vallen.
Het slachtoffer van de loverboy dat eindelijk aangifte doet waarop de politie zegt: dat kunt u beter niet doen. Het is een gevaarlijke jongen. We zouden u graag willen helpen, maar we kunnen niks voor u doen.
Het slachtoffer van een stalker die haar 5 jaar lang het leven zuur maakte en dat bij de politie vraagt om een straatverbod waarop het antwoord is: dat kost teveel tijd. Teveel tijd? Voor wie? Voor de agent? Niet voor het slachtoffer. Die heeft er alles voor over om van de gewelddadige stalker af te zijn.
Maar het kan erger. Het slachtoffer van verkrachting dat niet in haar eigen stad aangifte mag doen maar terug moet naar de plek waar het gebeurd is om vervolgens aangifte te doen op het politiebureau om de hoek bij het huis van de dader. Of de mishandelde vrouw die door de hulpverlener van de dader wordt gebeld met de vraag of ze met hem wil komen praten omdat hij niet zo lekker in z’n vel zit. Moet ik verder gaan? Nog een slachtoffer van verkrachting. Na een gruwelijke ervaring bij de aangifte (kan je je de vernedering voorstellen) hoort ze niks meer, tot ze een standaardbriefje krijgt van het Openbaar Ministerie: niet genoeg bewijs, geen zaak. Dat kan, maar zij voelt zich niet geloofd. De politie, het OM, niemand neemt de moeite om haar even op te bellen en uit te leggen hoe het zit.
Ik hou maar op. Er zijn teveel van dit soort verhalen. De ellende is uiteindelijk nooit te voorkomen. En dan bedoel ik de ellende van de oorspronkelijke misdaad. Maar waar veel ruimte is voor verbetering is de manier waarop er met slachtoffers wordt omgesprongen. Natuurlijk zijn er al zaken verbeterd. In 1995 zijn de wet Terwee en de richtlijn Terwee ingevoerd. De wet Terwee biedt slachtoffers de mogelijkheid om financiële schade te verhalen op de dader. De richtlijn Terwee moest ervoor zorgen dat de informatievoorziening en bejegening van het slachtoffer zou worden verbeterd.
In 2001 werden de wet en de richtlijn geëvalueerd. Uit het onderzoek bleek dat zo’n 80% van de ondervraagde slachtoffers tevreden waren over de politie en maar 53% met het Openbaar ministerie. (Let wel op, de respons van het onderzoek was slecht 19%.)
Heel verassend is die uitkomst niet. Het Openbaar Ministerie houdt zich voornamelijk bezig met de dader. Wij hebben nu eenmaal een systeem waarbij de dader centraal staat en niet het misdrijf. De omslag die Terwee had moeten brengen is zeker voor het OM, dat sowieso minder direct in contact staat met slachtoffers, moeilijker dan voor politie en slachtofferhulp.
Het is jammer – maar begrijpelijk – dat in de evaluatie net huiselijk geweld niet is meegenomen. Juist omdat slachtoffers van huiselijk geweld vaak nog in de geweldssituatie zitten, wilde men hen niet in gevaar brengen met een dergelijke enquête die aanleiding kan geven tot verder geweld.
Zedenzaken en huiselijk geweld zijn in mijn ogen een zeer specifieke categorie. Het gaat dan om (meestal) vrouwen die door de (soms) jarenlange mishandeling zichzelf compleet kwijt zijn geraakt. Geïsoleerd van alles en iedereen. Vrouwen die in veel gevallen nog gevoelens hebben voor de dader. Naar de politie gaan is een bijzonder grote stap. De stap die redding moet brengen. Als het slachtoffer dan na aangifte niet op begrip kan rekenen, is dat des te pijnlijker. Spreekrecht is fijn. Maar de vraag is of jij iets tegen je verkrachter te zeggen zou hebben. Financiële genoegdoening is fijn, maar de vraag is of je een prijs kan zetten op jezelf. Natuurlijk, die zaken moeten blijven en zijn voor veel slachtoffers een verbetering. Maar de echte verbetering zit in de manier waarop tijdens en na de aangifte en tijdens en na het proces met slachtoffers wordt omgegaan.
Een aantal parketten heeft tegenwoordig een slachtofferloket ingericht. Maar deze loketten zijn dus niet overal aanwezig en het is niet duidelijk hoeveel mensen zich daarvoor inspannen en hoe, dat kan het parket in kwestie namelijk zelf bepalen. Dat betekent dat je als slachtoffer zeer afhankelijk bent van toevallige omstandigheden: waar kom je terecht? Dat wordt bepaald door de plaats waar het gebeurd is. Feitelijk dus vooral door de dader. Die willekeur moet verdwijnen.
Zedenzaken en huiselijk geweld hebben een grote en negatieve invloed op mensen en uiteindelijk dus op onze maatschappij. Behalve de dader en het primaire slachtoffer, zijn er vaak kinderen bij betrokken. Het verwerken van dit soort geweld is een langdurige en pijnlijke zaak. Het is in ons aller belang om correct en menselijk met deze slachtoffers om te gaan.
Wat mij betreft is het noodzakelijk dat er landelijk wordt bepaald hoe de slachtofferloketten eruit moeten zien en wat ze op moeten leveren. Dat er geld wordt uitgetrokken om de mensen die deze loketten bemensen de middelen te geven om hun werk goed te doen. Ieder slachtoffer moet een “caseworker” toegewezen krijgen. Deze persoon moet vanaf het moment van aangifte de belangen van het slachtoffer in de gaten houden. Door het slachtoffer op de hoogte te houden van de procedure, uit te leggen wat en waarom en vooral elke keer te vragen: Hoe is het nu? Heeft u hulp nodig?
Nu komt die vraag slechts eenmalig naar voren bij het doen van de aangifte. En let op, er wordt dan niet gevraagd of je hulp nodig hebt, maar of je gebruik wil maken van slachtofferhulp. Wil je dat niet, dan wordt er een kruisje in dat veld van je aangifteformuliergezet en na het tekenen is het net alsof je je recht op hulp hebt verspeeld.
Een caseworker kan uitleggen wat slachtofferhulp precies doet. Veel mensen hebben daar namelijk geen idee van. Slachtofferhulp bestaat uit vrijwilligers die feitelijk alleen maar doorverwijzen naar “echte” hulpinstanties. Niet uit hulpverleners dus.
Daarbij kan het heel goed zijn dat de aangifte op zich voor een slachtoffer al zo belastend is, dat de vraag of zij hulp nodig heeft op dat moment gewoonweg niet aankomt. Zo’n caseworker kan bij andere contactmomenten de vraag herhalen. Juist omdat een caseworker zich alleen bezig hoeft te houden met de belangen van het slachtoffer. Daarmee wordt de kans vergroot dat de juiste hulp op het juiste moment wordt aangeboden.
Een ander belangrijk voordeel van een caseworker is dat een dergelijke inzet het begrip voor ons rechtssysteem vergroot. De laatste jaren geven steeds meer mensen aan ontevreden te zijn met ons rechtssysteem. Een deel van die ontevredenheid stoelt op onbegrip. Natuurlijk is het niet mogelijk om elke individuele zaak aan elke Nederlander uit te leggen. Maar een serieuze poging wagen om het slachtoffer te doen begrijpen wat er gebeurt en waarom, zou standaard een onderdeel van de werkwijze van het OM moeten zijn.
Ellende is vaak niet te voorkomen, een menselijker systeem wel te organiseren. Waarom gebeurt dat nou nog steeds niet?!
“De ellende is uiteindelijk nooit te voorkomen. En dan bedoel ik de ellende van de oorspronkelijke misdaad.”
De eerste misdaad kun je niet voorkomen (nou ja, misschien – heel misschien – door middel van voorlichting, angermanagement etc, maar de pessimist in mij denkt eigenlijk van niet), maar wat dacht je ervan om in ieder geval de zedendelinquent, maar wat mij betreft ook de geweldpleger, op te sluiten en de sleutel weg te gooien? Dan maakt hij (m/v, maar meestal m) in ieder geval niet nog meer slachtoffers! Terugkeer in de maatschappij is een nobel doel, maar moet je dat als maatschappij willen als het recidivepercentage om en nabij de 100% is en deze groep zich toch niet wil laten behandelen?
Het is een probleem (loverboys e.d.) dat TE weinig aandacht krijgt helaas met alle gevolgen van dien.
TOV van loverboys geloof ik zeker wel van zware straffen. stop ze maar tot hun 50ste in de cel.
Loverboys, weet je wat zo typisch is aan dat loverboys gebeuren en waarom sommige mensen er snoeihard naar uithalen omdat het vaak buitenlandse jongens zijn. Btw je moet ze wel aanpakken, maar gewoon normaal….kijk als het nou loverboys uit Urk waren zou ik zeggen HARD aanpakken….(slaat nergens op i know)
Weet je ik heb het liever over de slachtoffers dan over de daders. En laat ik benadrukken dat ik niet voor levenslang ben in dit soort gevallen.
Maar terug naar de slachtoffers, want dat is nou juist the point van mijn verhaal; die krijgen te weinig aandacht.
Het is allemaal niet zo zwart/wit als men het graag voorstelt. Mannen die hun vrouw slaan zijn niet alleen maar dat. Voor buitenstaanders is het makkelijk om alleen maar te denken in termen van “wat een klootzak”. Maar voor de slachtoffers zijn de gevoelens vaak lang niet zo duidelijk.
Zo ken ik iemand wiens man haar sloeg. Zij vluchtte naar een blijf-van-mijn-lijf-huis, maar had van daaruit nog contact met haar ex. Iedereen reageerde geschokt: hij was toch een klootzak. Maar voor haar lag dat anders. Ja, hij was ook een klootzak. Maar ook de vader van hun 3 kinderen, ook de man waar ze verliefd op was geworden, ook de man waar ze zo goed mee kon praten en van hield.
Het is van buitenaf knip en klaar: man slaat je, jij flipt uit je plaat, stuurt er eventueel je broers op af en verlaat hem om een tijdje bij je moeder te gaan slapen en hebt natuurlijk nooit meer contact met zo’n lul.
In het echt gaat dat alleen zelden zo. In het echt is het moeilijke om afscheid te nemen van een schadelijke relatie dan van een gezonde. In het echt zijn de gevoelens die zo’n aangifte oproepen dubbel en ingewikkeld.
Daar wordt nu wat mij betreft nog niet genoeg rekening mee gehouden. Er wordt teveel van buitenaf naar gekeken en niet genoeg naar de beleving van degene die het meest heeft verloren in dit verhaal.
Dat meisje met die loverboy die ik hierboven beschrijf, heeft een kind met die kerel. Een heel leuk kind trouwens! En toen ze net bij hem weg was heeft ze nog geprobeerd het contact van dat kind met de vader in stand te houden. Toen dat niet haalbaar bleek heeft ze het toch moeten afbreken. Maar wat ik ermee wil aangeven is dat zwart/wit zelden opgaat, maar in dit soort zaken nog veel minder.
De totale miscommunicatie en bureaucratie in de zorg maakt het pas echt schrijnend. Als er dan mensen zijn die hulp nodig hebben, moeten ze wachten. En wachten. Wat weer vaak uitmondt in niets of te weinig. Dát frustreert dan nog het meest!
Mad,
Maakt het wat uit of het buitenlandse jongens zijn dan? Gaat om de daad. De meeste gezinnen die in Nederland worden vermoord zijn vaak door Nederlandse mannen moeten die daarom dan meer of minder worden aangepakt?
Gaat om de daad en een gepaste straf is levenslang. Nu maken die gozers tientallen meiden hun leven een hel en vaak hebben ze er niet eens spijt van. en als er 1 opgepakt is krijgt hij wat 18 maanden ofzo??
Xaviera,
Voorkomen is beter dan genezen…
“Het is van buitenaf knip en klaar: man slaat je, jij flipt uit je plaat, stuurt er eventueel je broers op af en verlaat hem om een tijdje bij je moeder te gaan slapen en hebt natuurlijk nooit meer contact met zo’n lul.
In het echt gaat dat alleen zelden zo.”
Ik ga even generaliseren (voor de kift): om te breken met zo’n man moet je een sterke vrouw zijn en het zijn juist niet de sterke vrouwen die worden geslagen, maar de vrouwen die minder sterk in hun schoenen staan. En dan heb ik het niet over 1 klap, want dat kan iedereen misschien wel overkomen.
Dat je het contact tussen je kids en hun vader niet wilt verbreken is leuk en aardig, maar wat voor een rolemodel is een man met losse handjes nou?? Get real! Zo’n “kerel” zou dus echt niet bij mijn kids in de buurt komen!
On topic weer: natuurlijk worden slachtoffers zwaar in de steek gelaten. Dat kan niemand ontkennen. Maar ik zie er zo 1-2-3 ook geen oplossing voor eigenlijk… Meer geld? Meer menskracht? Betere samenwerking tussen instanties?
@Moniekie: Daar snij je ook een belangrijk punt aan. Er moet dus ook zeker meer geld daar naartoe in plaats van minder.
@ Suus:
Ik kan je (zelfs nog een beetje uit eigen ervaring) vertellen dat dat niet waar is. Althans niet in algemene zin. Geloven dat alleen “zwakke” mensen slachtoffer kunnen worden is niet alleen een bagatalisering van het probleem, maar ook gewoon onwaar.
Wat betreft dat contact: nogmaals, van buitenaf knip en klaar. Maar losse handjes zijn niet chronische, het vaderschap wel. En jij bent niet de enige die daarover beslist. Die kinderen hebben ook zeggenschap.
Wat betreft een oplossing: alles wat je noemt: Meert menskracht, waarvoor meer geld nodig is, zodat instanties beter samen werken.
Ik vind sowieso dat je als ouder een verantwoordelijkheid hebt om slechte invloeden, en dat IS zo’n man, ver bij je kinderen vandaan te houden.
Ik blijf toch bij mijn standpunt over sterk en zwak. Het is generaliseren, dat snap ik. Misschien is het zo dat een in de basis sterke vrouw zwakke momenten kent en zich op die momenten laat misbruiken, slaan etc. Zij kan dan wel ontkomen, omdat ze sterk is. En met sterk bedoel ik niet alleen sterk qua karakter, maar ook een netwerk hebben etc. En misschien dat een ooit zwakke vrouw, door zo’n ervaring sterker wordt. Ik zeg niet (althans dat bedoelde ik niet) dat alléén zwakke vrouwen slachtoffer worden, maar het zijn wel de zwakkeren die het blíjven.
Misschien zit de sterkte/zwakte ‘m wel ergens anders: waarom kiezen zoveel vrouwen keer op keer een foute man? Dat vind ik ook een punt van zwakte.
Suus, een foute man is spannend.. en vaak zijn foute mannen charmeurs..
Ook denken veel vrouwen dat ze een foute man kunnen veranderen…
Ernstig en lastig, ik vind het zelf niet zo donderen of het sterke of zwakke vrouwen betreft.
Het hele idee dat je je af gaat vragen of het sterke of zwakke vrouwen zijn, leidt alweer af van waar het werkelijk om gaat.
(zoals John Lennon al heel lang geleden zei: Woman is the nigger of the world)
Zolang ik kan denken en voelen, ben ik woest over de manier waarop vrouwen behandeld worden.
Dat uit zich op een extreme manier wanneer zij slachtoffer wordt van geweld en de maatschappij nog weer een trap nageeft door haar ogen daarvoor te sluiten.
Daders levenslang opsluiten is een lachertje, en het is allang bewezen dat dat niet bijzonder preventief werkt, dus bevredigd het alleen een gevoel van genoegdoening.
Wat mij betreft moet je daders in een extreme therapie eens de oren wassen en ze laten ervaren wat ze aanrichten en hoe sneu ze eigenlijk zijn, veranderen lijkt me zinniger dan opsluiten.
Dat is eerder gedaan bij sexuele delinquenten en dat soort therapien zijn echt niet voor mietjes.
Slachtoffers hebben ook therapie nodig om te verwerken en sterker te worden.
En ga liever bezig met emancipatie, daar hebben zowel mannen als vrouwen, en alle kinderen iets aan.
weet je,ik heb nooit een vrouw geslagen,mijn exvriendin wel haar vriendjes en andersom,weet je ik beschermde mijn zoon tegen het geweld dat bij hem thuis afspeeld,en weet je ik mag mijn zoon niet meer zien raar he?????
en weet je,ik heb iedere instantie gesproken,en weet je ….ze doen er niets aan.
en weet je ik heb mijn handen er maar van af getrokken.
en weet je,ik zie het wel later of hij er iets aan over heb gehouden.
in iedergeval ben ik al 5 jaar bezig om van deze ellende iets te maken van mijn leven,en weet je, dat is pas zwaar
een vader.
@Luca: Dat is ook vreselijk! De ellende van huiselijk geweld – wie het ook uitvoert – raakt niet alleen het directe slachtoffer maar ook de mensen eromheen.
Veel sterkte.
PUTTEN – In de nacht van 17 op 18 februari moet de Puttense door toedoen van haar man naar het ziekenhuis met een paar gebroken ribben en een ingeklapte long. Haar man wordt diezelfde nacht vastgezet. Vanuit haar ziekenhuisbed regelt zij opvang voor haar kinderen, die alleen thuis zitten. Ze heeft veel pijn, is totaal over haar toeren en maakt zich grote zorgen om haar gezin.
Zelf komt ze uit een gezin waar geweld heerste, maar haar moeder deed nooit aangifte. Om haar kinderen – drie zoons van rond de twintig en een dochter van zes – de boodschap mee te geven ‘praten doe je met je mond en niet met je handen’, laat zij zich de volgende ochtend overtuigen dit wel te doen.
En hoewel ze op dat moment gelooft hier goed aan te doen, heeft de nasleep van haar aangifte ertoe geleid dat ze, maanden later, het gevoel heeft nog verder van huis te zijn.
Zij vergaf haar man ‘deze grove fout onder invloed van drank’ en beiden willen ondanks alles samen verder.
Het gezin krijgt in de daarop volgende weken en maanden te maken met slachtofferhulp – die haar een gewaardeerd luisterend oor bieden – de kinderbescherming, de reclassering in Zutphen, de rechtbank in Zutphen, waar haar man begin september voor moet komen, en vervolgens de reclassering in Lelystad.
Ze wordt doorverwezen van de een naar de ander. ‘Ik kreeg in die tijd met zoveel verschillende mensen te maken, ik wist echt niet meer waar ik aan toe was.’
Geen hulp
Omdat haar man een baan heeft, komen allerlei zaken toch weer op haar bordje terecht. Hulp in het huishouden, zeker in de eerste maanden van haar herstel zeer welkom, blijft uit, zo vertelt ze. ‘Mijn man en zoon deden naast hun werk wat ze konden, maar alles werd ons gewoon teveel.’
De gesprekken met de instanties – in Apeldoorn, Arnhem of Zutphen – moeten bijna altijd doordeweeks, tijdens kantooruren, plaatsvinden. Verontwaardigd: ‘Waarom kan dat niet ‘s avonds of op zaterdag, in deze 24-uurs economie?
Haar man vindt therapie eigenlijk onzin, maar wil wel meewerken. De kinderbescherming stelt tien keer agressietherapie plus tien keer relatietherapie voor. Maar de reisafstanden en het snipperen gaan zoveel tijd en geld opslokken, dat dit voor het gezin financieel niet haalbaar is. ‘Toen vond de reclassering dat wij niet meewerkten. Maar ik baal ervan dat wij een uurtje op kantoor moeten komen, terwijl de problemen zich thuis afspelen.’
Het neemt haar continu in beslag, terwijl Rengertje juist tijd met man en gezin wil doorbrengen om alles te verwerken en om te voorkomen dat zoiets nog een keer gebeurt.
Uiteindelijk wordt haar man veroordeeld tot twee maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar plus een werkstraf van veertig uur.
Wij moeten leren anders met elkaar te communiceren, beseft zij, leren om op een andere manier met conflicten om te gaan.
‘Daarom had ik liever gehad dat de rechter dit onderdeel van de straf had gemaakt.’ Dat is niet gebeurd.
Is hij gestraft voor wat hij heeft gedaan, leert hij er nu van, zo vraagt ze zich af. ‘Of word ik dubbel gestraft, omdat ik nu veertig uur alleen sta voor de opvoeding en de rest. Ik heb echt spijt van mijn aangifte. Het enige wat eruit voort is gekomen, is dat ik dubbel en dwars overal de dupe van ben geworden.’
Vandaag doet hij zijn taakstraf eerste week van de vakantie dan hebben wij naar alles nog twee weken en het leven gaat weer door in al die tijd hebben we weinig of geen tijd voor elkaar gehad een kind wat we hielpen met verhuizen, een ander kind wat weer thuis kwam wonen..
In nog geen 10 uur moest ik beslissen aangifte te doen ja of nee waar onze regering meer dan een half jaar over deed?
Het ongedaan laten maken ging niet, je zat vast in het systeem…
Met dat ik nachts in het ziekenhuis kwam spraken dokters en zusters er over en wat je moest doen, ik schrok wel 4 ribben op 6 plaatsen gebroken een ingeklapte long de twee oudste die je in de nacht kon opvangen, de zorgen om 16 jarige zoon alleen met dochter van 6 ook omdat zoon een drugs probleem heeft wat mede ons naar deze escalatie toe sleepte omdat hulpverlening geen hulp bood in deze!!
Je komt op zaal die je deelt met 4 anderen privé is ver te zoeken je regelt uit bed je thuishaven, vangt familie op en hoort hun aan!
Mede patiënte laten ook graag hun mening horen in deze, en voor dat je tijd heb voor jezelf komt de politie..
Zelf werd ik alle hoeken van verleden heden opgeworpen, voelde mij vernederd voelde mij alleen voelde mij mijn moeder vergleek mijn man met mijn vader?
Achteraf hadden ze nooit zo snel mijn aangifte mogen doen ik was te emotioneel er gebeurde gewoon te veel ineens..
De maanden erna ben je drukker met instantie`s dan met elkaar de brieven kwamen ook altijd op vrijdag zodat het goed de stempel op het weekend drukte!! (wat fijn voor kinderen was)
Kinderbescherming verziekte onze relatie met school door dingen te zeggen die school nooit heeft gezegd school kreeg excuus wij hoorde niets?
Zoon mochten wij om zijn blowen niet meer aan spreken, met gevolg dat zoon ons begon te dreigen om de kinderbescherming te bellen…
Met kerst wilde de reclassering dat man ging werken, rot op zeg de kinderen werken man werkt wij hebben tijd voor elkaar en gezin nodig, naar alles wat gebeurt was…
Met instantie`s was ik in gesprek over die 40 uur werkstraf maar toen man in januari met reclassering datum 23 juli prikte om eerste week vakantie die 40 uur weg te werken viel bij mij alle gesprekken stil, dit behoort niet in hun instellingen afgelost te worden maar in deze instelling van ons gezin.
Afgelopen donderdag heeft zoon nu 18 ontslag gehad wegens diefstal om zijn gok verslaving (je mag pas gokken met 18 hij was al verslaaft met 16 ook hier ging ik als burger achter aan en pakte de horeca chinezen er op aan zo ook de drugsdealers) en blowen.
Ik wilde het hard spelen geen 40 uur werkstraf maar man is bang dat hij twee maanden moest zitten wat ik niet zie gebeuren en heb hem voor de keuze gezet om dat ik vind dat ik nu dubbel en dwars er alleen voor sta vakantie zoon thuis dochter bezig houden en mijn project buurtkids en hangjeugd, en man zijn taak straf heb hem gezegd als hij dit deed ik ons huwelijk zou beëindigen gisteren waren we 13 jaar getrouwd en baal al dat hij deze week er voor heeft gekozen naar alles wat er gebeurt is!!
Helaas kun je om hulp schreeuwen en zelfs duidelijk in je hulpvraag zijn maar je moet hun schema door lopen en ongeacht hoe jij je voelt naar een uur donderen ze je op straat tijd om?
Vandaag ik leef nog steeds met pijn bepaalde dingen kan ik niet meer, al de energie was voor niets ik weet niet meer wat ik moet voelen of denken!!
En hulp in huishouden een student in drie delig pak komt jou vertellen dat man en zoon het over moeten nemen wat ze al 2 maanden deden en aan de lat zaten en ik achter liep in genezing je dochter moest wel naar school je wachten niet tot 5 uur als er 1 thuis kwam die de wasmand naar boven sleepte of ging soppen dweilen zuigen pannen op het vuur zetten, en dan word die nog boos als je zegt dat man zwaar intensief werk heeft en ik best begrijp dat hij met zo baan vut zat over heeft om dit naar werktijd te doen!!