Soms is het heel moeilijk om afscheid te nemen. Je blijft het uitstellen. Hopen dat je het nog kan fixen. Hopen dat het allemaal niet zo erg is als het lijkt. Hoop doet leven, maar de realiteit wint het uiteindelijk altijd. Wanneer je met je neus (of in dit geval eigenlijk oren) op de feiten wordt gedrukt, kan je niet blijven ontkennen dat het einde is gekomen. Maar het liefst zou ik nog jaren op dezelfde voet doorgaan.

Ooit, toen ik op financieel gebied niet alleen niet gearriveerd was, maar nog niet eens op de trein was gestapt, moest ik heel snel een paar nieuwe, nette schoenen hebben. Het was de tijd van de ouderwetse guldens (en wat was dat een mooie tijd) maar toch waren de schoenen waar ik blij van werd net iets te duur voor mijn aan anorexia lijdende portemonnee. Wat baalde ik van die etalages met prachtige schoenen; zo dichtbij en toch zo ver weg. Al slenterend en balend was ik uiteindelijk op het Vredenburg terecht gekomen. Het moet een woensdag zijn geweest, want de marktkraampjes stonden over het hele plein uitgestald. En wat zag mijn oog: een schoenenkraam. Nu vind ik de markt een prima plek voor verse groenten, fruit en kruimels van stroopwafels. Maar om er nou kleding of schoenen te kopen, eigenlijk liever niet. De kwaliteit laat toch te wensen over en passen zit er meestal ook niet in. Maar bij deze schoenenkraam stond een prachtig paar laarzen. Precies wat ik zocht. Zwart, netjes, degelijk, maar ook mooi. En het mooiste: maar 70 gulden.

Van de koopman mocht ik de laarzen, zittend op een koelbox, even passen. Ze zaten als gegoten. Zeventig gulden was in de goede oude tijd nog best een bedrag (voor mij althans), maar met deze laarzen kreeg ik tenminste waar voor mijn geld. Met tegenzin trok ik de laarzen weer uit en gaf ze aan de koopman: “Doe mij deze maar (doemijdiema).” De koopman deed mijn nieuwste aankoop in een tas en nadat ik hem het geld had overhandigd, boog hij voorover en sprak de profetische woorden: ”Je zal er lang plezier van hebben.”

Die woorden, maar vooral de manier waarop hij het zei zijn me altijd bijgebleven. Het was alsof hij me vervloekte, maar dan op een goeie manier. En die koopman heeft gelijk gehad. Ik heb er heel lang plezier van gehad. Ze zijn nu zes jaar in mijn bezit en ik ben er nog steeds blij mee. Zes jaar is voor iemand die zo slordig met haar spullen als ik een eeuwigheid.

Maar nu na zes jaar plezier, is het einde in zicht. Aan de buitenkant zie je het niet. Ik heb de laarzen uiteraard op een gegeven moment naar de schoenendokter gestuurd en daar laten opkalefateren. Ze zien er dus (zeker als ze net gepoetst zijn) nog best kek uit. Maar sinds de laatste opknapbeurt is er iets mis. Bij elke stap die ik neem komt er een heel raar geluid uit een van mijn hakken. Een geluid alsof er in mijn hak een hele metalen constructie verborgen zit, die al jaren geolied moet worden. Het is geen klein muizepiepje dat uit mijn hak komt, maar een volwaardige megapiep die bij elke stap door mijn hoofd snijdt tot ik er helemaal gek van wordt.

Ik heb alles al geprobeerd: met een scheve voet lopen, meer druk op mijn hak of juist op mijn tenen. Maar los van dat dat niet erg lekker loopt, levert het ook geen vermindering op van het irritante geluid.

De tijd voor afscheid is dus blijkbaar gekomen. En parting is such sweet sorrow. Zaterdag is het weer marktdag. Ik ga mijn koopman maar weer eens op zoeken. Misschien heb ik weer geluk.