85% van de huisartsen weigert om vrouwen die een abortus willen te wijzen op de mogelijkheid van adoptie. Volgens de artsen voelen de vrouwen zich niet serieus genomen wanneer zij hen op die mogelijkheid wijzen. Ik denk dat het heel erg afhangt van hoe je het brengt. De keuze om een zwangerschap te beëindigen is er eentje die voornamelijk bij de moeder ligt. En je mag ervan uitgaan (ondanks verhalen dat het anders is, want kén jij die meisjes nou die elke week een abortus ondergaan?) dat de meeste vrouwen daar goed over nadenken. Het is dus niet nodig om die vrouwen tot iets te dwingen. Maar hen laten weten dat er alternatieven zijn is niet per definitie slecht. Sterker nog, ik verwacht van mijn arts dat hij/zij mij informeert over wat de mogelijkheden zijn. Meer ook niet overigens. Mijn arts mag zijn waardeoordeel voor zich houden en hoeft zich verder ook niet met mijn keuze te bemoeien, maar laten weten wat er allemaal kan, dat lijkt me geen probleem en zelfs horend bij wat een huisarts zou moeten doen.
Abortus is een recht. Een belangrijk recht en daar moet men van afblijven. Maar het is een onomkeerbare beslissing en er mag van vrouwen en artsen verwacht worden dat daar zorgvuldig mee wordt omgegaan. Adoptie is overigens niet per definitie minder traumatisch (volgens sommige misschien zelfs meer traumatisch), maar in een dergelijke situatie bestaan geen ‘juiste’ keuzes. Met een goede informatievoorziening kan je tenminste een weloverwogen beslissing nemen met inachtneming van álle mogelijkheden.
Ik heb 10 jaar geleden een abortus ondergaan, en ik weet één ding: de huisarts had bij mij niet aan moeten komen met de mogelijkheid tot adoptie. Ik wilde geen kind dragen. Absoluut niet. En bovendien: zet je dan niet een kind op de wereld die later te horen krijgt: tja, het was óf je weg laten halen, óf je toch maar geboren laten worden en dan maar afstaan. Leuk voor zo’n kind…..
Ik ben ook niet vóór adoptie boven abortus. Ik zie alleen niet wat er mis is met het verstrekken van informatie.
Ik vind het zo’n suffe suggestie van de CU!! Want daar komt dit gedrocht vandaan, hè?
Zoals Jenni al zegt: vrouwen die een abortus willen, willen over het algemeen niet zwanger zijn. En daarnaast: hoe wreed is het (voor de moeder vooral) om een kind geboren te laten worden om het vervolgens weer af te staan. Ik kan er niet over meepraten uit ervaring, maar het lijkt mij dat al je eenmaal leven hebt gevoeld en zelfs een bevalling hebt doorstaan, dat dat je niet in je koude kleren gaat zitten. En dat allemaal omdat een vrucht recht op leven heeft?? Ik weet het niet hoor, de stap naar gedwongen uitdragen van zwangerschappen is dan niet zo ver weg… Ik zou zelf alleen in extreme gevallen kiezen voor abortus, maar dat betekent niet dat ik mijn norm opleg aan een ander. Dat zou de CU ook niet moeten doen.
Weet je wat een goed idee is? Voorlichting (op de basisschool ja!!!) en gratis anticonceptie (ook en vooral condooms).
De Rutgershuizen mogen wat mij betreft ook weer helemaal terug. Maar nog steeds zie ik niet in wat er mis is met informatie. Als je het niet wil doen, dan kan je het gewoon naast je neerleggen.
In principe is alles bespreekbaar, maar vrouwen die op het punt staan een abortus te ondergaan hebben daar in de meeste gevallen een goede reden voor en zijn doorgaans zeer emotioneel. Ik was het in ieder geval wel. Dan zit je gewoon níet te wachten op zulke informatie. Punt.
Net wat Suus al zegt. Steek die energie in preventieve informatie over anticonceptie, desnoods inderdaad al op de basisschool, en gratis condooms. De meeste anticonceptie is al ‘gratis’ (via zorgverzekering), maar condooms niet. Terwijl die juist zo belangrijk zijn.
Maar zijn er ook geen vrouwen die na de geboorte toch het kind willen houden? Misschien veranderd je mening wel na het dragen van 9 maanden van een kind in je.
Ik ken weinig vrouwen die namelijk spijt hebben om moeder te zijn (en dan ook alleenstaand!).
Dat zou kunnen. Maar dat weet je niet van tevoren… ondanks dat het een zware beslissing was, heb ik nooit 1 seconde spijt gehad van die abortus.
Tja dat is goed voor jou. Ik zou er zelf wel spijt van hebben als een vrouw een abortus zou plegen bij een kind van mijn. Ik kan haar niet dwingen een kind te krijgen maar zou er zeker spijt van hebben.
In mijn geval maar gelukkig dat de vader van het kind er net zo over denkt als ik.
En zoals je zelf al zegt: na de geboorte zou ik het kind ook hebben willen houden. Ik heb inmiddels bijna drie kinderen, en een kind uit mijn baarmoeder blijft mijn kind. Nooit van mijn leven zou ik het af kunnen staan. Voor mij zou adoptie absoluut niet werken. En persoonlijk vind ik adoptie inhumaner dan abortus, omdat je een kind opzadelt met een levenslang gevoel van afwijzing. Mijn vader was hier het levende bewijs van. Zijn moeder had hem beter weg kunnen laten halen. Dan had ze hem ook niet te vondeling hoeven leggen en hem zijn hele leven op hoeven schepen met haar haat jegens hem.
Dus wellicht had ik toen bést de zwangerschap door kunnen zetten, en had ik nu al een ouder kind gehad.. had gekund. Maar is niet gebeurd. Het leven liep anders, en voor mij heeft niet zoveel zin om daarop terug te kijken. Alleen zal er nooit meer een abortus plaatsvinden in mijn lijf.
Maar goed.. deze discussie ging niet over de voors en tegens van abortus. Dat is weer een hele andere discussie.
Dus terugkerend naar de informatieverstrekking van artsen naar vrouwen over de mogelijkheden van adoptie in plaats van abortus.. kan geen kwaad. De vraag blijft alleen of vrouwen daarop zitten te wachten. Even naar mezelf kijken denk ik van niet.
Aangezien het gaat om het beeindigen van een leven is het zeker goed dat ze toch de vrouw in kwestie informatie geeft denk ik.
Ik denk dat de vrouw in kwestie die informatie al lang heeft en alles al 100x heeft gewikt en gewogen. Je kiest niet voor abortus in een opwelling, volgens mij. Je zal je altijd afvragen wat het alternatief is.
Liever abortus dan adoptie, inderdaad.
Als een vrouw abortus overweegt, is ze ongewenst zwanger. Wanneer ze dan kiest om het kind na zijn geboorte af te staan, moet ze nog negen maanden het kind dragen, voelen groeien en bewegen. En het daarna afstaan. Over emotioneel leed gesproken…