Ken je dat programma waarbij een Engelse Nanny vreselijke Amerikaanse ouders helpt om hun vreselijke kinderen weer op het juiste spoor te helpen. En als ik zeg vreselijk, dan bedoel ik eigenlijk grenzeloos verschrikkelijk. Bijtende, spugende, gillende, jankende, alles kapot makende monsters deze kinderen. Je kent het programma vast wel. Normaal kijk ik daar natuurlijk niet naar. Anders begin ik nooit aan eigen kroost. Maar gisteren bleef ik toch heel even hangen. Gelukkig niet lang genoeg om de essentie van het rotkind in kwestie mee te krijgen, maar net voldoende om mijn gedachten te doen richten op een heel ander rotkind.

 Want doet de verbolgenheid en verongelijktheid van de producent van Fitna daar niet aan denken. Een onaangenaam kind dat perse iets wil doen waar daadwerkelijk niemand blij van wordt. Waarvan het onaangename kind zelf ook best weet dat het “beter van niet” is, maar toch wil hij het. En als hij het niet krijgt en wel nu en wel op zijn manier, nou ….dan is iedereen STOM (hoor)!

Geert Wilders heeft een goede naughty chair nodig. Een naughty chair met een Engelse supernanny die hem laat weten dat het “not acceptable” is, waar hij mee bezig is. Een naughty chair waar hij net zolang in moet blijven zitten totdat hij weet welk gedrag mis was en netjes spijt betuigt. Dan krijg hij een kusje en kan hij weer lief in de kamer (de tweede dus) gaan spelen.

Want zeg nu zelf. Geert is geen regisseur, producent of zelfs maar actreutel. Geert is politicus. En als politicus heeft Geert een andere – niet erg artistieke overigens- verantwoordelijkheid. Namelijk een verantwoordelijkheid naar de maatschappij toe. Het maken van een film valt daar niet bepaald onder (al is het dan ook weer niet verboden, maar ja – dat is het slaan van je moeder als 4-jarige op zich ook niet). Het maken van een film die ervoor zorgt (nog voordat hij is uitgebracht) dat Nederlandse hulpdiensten in het buitenland een ontsnappingsplan moeten verzinnen voor het geval men allemaal flipt en waardoor allerlei verhoudingen op scherp komen te staan. Het maken van zo’n film heeft niks te maken met kunst, niks te maken met Geerts baan als politicus en niet eens echt met de islam. Het maken van deze film door Geert is hetzelfde als een jongetje dat tegen z’n opa lul zegt en dan verbaasd kijkt als hij een oorvijg krijgt. En niet alleen verbaasd kijkt, maar ook consequent ruzie maakt om toch echt lul tegen z;n opa te blijven zeggen.

Kwam die nanny maar naar Nederland. Ik heb nog wel een stoel voor Geert. Want dit is Not Acceptable.