Na een dag relaxen was het tijd voor wat flora en fauna. Zeeflora om exact te zijn, want met de catamaran ontdek je toch weinig woud enzo. Qua fauna keken we erg uit naar de dolfijnen. Hoe fout het ook moge zijn – en het was vast fout – ik wilde echt een keer met de dolfijnen zwemmen.

Jammer genoeg waren we niet de enige met dit idee. De catamaran stroomde vol met toeristen uit Canada, Italië, Frankrijk en Zuid-Amerika. Vooral de Italianen vielen op. Niet alleen waren ze erg lang voor Italiano’s, maar ook erg gespierd en weinig behaard. Een nadere inspectie onthulde dat de beharing met een scheermes was verwijderd. De beharing ging hier duidelijk niet mee akkoord en was op strategische plekken weer opgedoken. De 2 kerels hadden daarnaast ook miniscule zwembroekjes aan. gelukkig heeft Cuba geen geld en/of tijd voor zaken als de modepolitie, anders waren de beide heren busted geweest. Maar goed. De twee vriendinnen van de gift van de Goden aan ons dames, mochten er ook wezen. Spiksplinternieuwe boobs, mini-bikini’s en net iets te grote bossen haar. Prima allemaal. Ware het niet dat de 2 heren voornamelijk aandacht voor elkaar hadden. Na de lunch mochten we bij een klein paradijs-eilandje even zwemmen in de heerlijk warme zee. Gespierde Italiano 1 en gespierde Italiano 2 maakten direct van de gelegenheid gebruik om elkaars billen te bestuderen. Dat zie je 2 heteromannen toch niet gauw doen. Ook allemaal prima trouwens. Maar wel geinig.

Maar goed, zwemmen met dolfijnen dus. Tsja, wat kan ik zeggen. Die beesten blijken toch best groot van dichtbij. Op tv ziet het er allemaal een stuk veiliger uit. Okay, het viel wel mee. Behalve dan de harde trap (trappen vinnen ook?) die ik van “onze” dolfijn kreeg toen hij bij me wegzwom. Maar dat was vast niet zijn bedoeling geweest….of toch wel. Ik kreeg er in elk geval geen tranen in mijn ogen van. Wel vermoeide benen van het watertrappelen én medelijden met de dolfijnen. Toch ben ik blij dat ik het heb gedaan. Alleen al omdat ik panisch ben voor de zee en voor skipper toch zeker 20 minuten in dat enge, natte, grote ding heb rondgedobberd, terwijl de bodem akelig ver van mijn voeten zat.

De foto die de humeurige Cubaanse van mijn dolfijnenkus maakte is jammerlijk mislukt. Dolfijnen blijken best fotogeniek. Van mezelf kan ik dat minder zeggen. Maar het blijft toch een leuk aandenken. Kan ik later – wanneer ze zijn uitgestorven, want verdronken in de tonijnvangst – toch nog bewijzen dat ik er 1 heb gekend. Altijd fijn!

De baracuda die onze Catamaran kapitein efkes heeft gevangen…brrrr