Ik was het bijna vergeten. De orde van de dag was er opeens weer. En mijn werk en de verschillende kuilen met reptielen die daar soms de kop op steken namen mijn aandacht in beslag. En niet te vergeten de boodschappen en de irritaties die horen bij het samenwonen. Dat was er opeens allemaal weer.
Terwijl aan de andere kant van de wereld mensen op straat lagen te rotten, benen van kort daarvoor nog gezonde mensen werden afgezet en het armste land van het westelijk halfrond in één klap nóg armer werd – ging mijn leven door.
Zo werkt het menselijk brein. Extreem lijden is maar beperkt te bevatten. Zelfs voor degene die lijdt. Elke dag, de hele dag stilstaan bij een ramp die niet voor te stellen is, daar doen de hersenen niet aan mee.
Tot mijn oom mij net een mail stuurde. Mijn oom – die hoofd is van de Eerste Hulp op Aruba en reddingswerk doet met Search & rescue – die bijna direct na de ramp richting Haïti vertrok. Zijn email zet Haïti in mijn hersenpan direct weer op de kaart. Dit is geen nieuwsverhaal bij NOVA (indrukwekkend genoeg) en geen televisie-actie met prominenten. Dit is gewoon mijn oom die ik al jaren ken. Een keiharde bikkel van een kerel, met een grenzeloos relativeringsvermogen en gezegend met het type humor waar mensen even aan moeten wennen.
In zijn mail vertelt Ruben (mijn oom dus) over wat hij daar heeft aangetroffen en mee heeft gemaakt. Met zijn toestemming vind je de emails hieronder (ze zijn in het Engels, maar dat kunnen jullie wel aan verwacht ik). De mails zijn een reactie op een vriend van hem bij de Amerikaanse kustwacht (zijn mails heb ik weggelaten). Ik werd er even stil van, maar misschien is dat omdat het mijn oom is.
Dear John and All,
18 februari 2010 – Weer thuis tweede bezoek
Dear John and friends,
Came back from Haiti yesterday night and today is my first day back at work. I was the teamleader of a group of 13 nurses and docters and two EMT-ers. I’m here right now but every moment of the day I’m thinking about what I should be doing in Haiti. Can’t let go that easily. We did 60 operations; mostly fixing or refixing wounds, fractures, flaps, skingrafts and caring for the wounded and the dying.
We saw about 3000 patients in our makeshift ER/Triage/castroom. Even fixed the generator one night. We worked for up to 16 hours a day (and sometimes longer) and we had the luxury of taking along a anaesthsiologist (we loaned him to almost everybody) which was a perfect move. We even did a C-section as otho-guys. It was a girl and we named her Monique Mary (the name of our Aruban coordinator). So now there is an extra reason to go back again.
We slept/stayed in a compound called Quisqueya Christian School who now was teamed-up with a organisation called CRI (Crisis Response International). They are doing a wonderfull job. They housed us, fed us and gave us all the help we needed especially if it was for a better care of the Haitian people. They are both on the web so any donations are welcome.
It’s a war zone and you have to do your work with what you have. We worked in 4 different hospitals.
Too many unbelievable stories to tell about hard working people from all over the world, about miracles happening every day, about people and organisations who really care, about those who travelled from far and for days to be in Haiti.
And about Paul, Paul and Paul, the first two being two capenters, one from Arizona (also from Argentina) and the other one from Martha’s Vineyard who went out of their way to get whatever you needed and make you any crazy thing you asked them for. Like a makeshift incubator for a premature (24 weeks) fixing our castsaw and taking care of the dead bodies.
And of course, third Paul, an older pharmacist from USVI who will get you every mediction you need. A very calm and warmheated man. Iggy and Miquette. All wonderfull people.
And also about those who should not be there. Who needed a full special care unit before thay want to do an operation. Or those who needed a fulla nd registered OR team so they could work…… and so on and so on.
We did our best and hope to go back again soon. Will let you guys know.
Ruben
Ik was er dus even stil van. Maar dat is ook goed. Vergeten gaat zo gemakkelijk. Iemand mag je af en toe best eens een reminder sturen. Bij deze dus. Mijn oom is zijn ervaringen in Haiti aan het opschrijven – ook om er zelf mee uit de voeten te kunnen. Ik hoop dat ik nog wat van hem hier neer mag zetten. Dank Ruben!
Ruben zijn ontsteltenis is extra treffend als je bedenkt dat dit een man is die “voor de lol” extra diensten draait in Colombia omdat “je daar in een week meer ziet dan op Aruba in een jaar”.
Heftig.