Toen ik ooit psychologie studeerde, leerde ik natuurlijk over de klassieke conditionering van de kwijlende hond van Pavlov. Interessant enzo hoor. Maar véél interessanter dan de viervoeter van Pavlov vond ik altijd de vliegende ratten (aka duiven) van Skinner.

Skinner voerde in zijn experiment zijn duiven op willekeurige momenten. De duiven legden ondanks de willekeur van de voedermomenten toch een verband tussen wat ze deden en het krijgen van voedsel. Hierdoor ontwikkelden ze hele rare gedragingen. Zo was er één duif die elke keer rondjes tegen de klok in ging lopen, in de hoop dat dat eten op zou leveren. Een ander duwde zijn hoofd steeds in de hoek van de kooi om voer los te krijgen. Oftewel: de duiven bleken nogal bijgelovig.

Maar daar staan duiven natuurlijk helemaal niet alleen in. Voordat ik gisteren de voorbeschouwing van de wedstrijd Nederland – Spanje opzette, liep ik stiekem in mijn hoofd een checklist af: is voor zover mogelijk alles in huis hetzelfde als bij de wedstrijd tegen Brazilië? Stiekem omdat ik natuurlijk wel weet dat ik slimmer hoor te zijn dan een duif. Maar ja, je weet het maar nooit. Dus schonk ik een bacardi jus in. Deed ik dezelfde slippers aan. Trok ik de gordijnen dicht. En ging ik op elk spannend moment toevallig plassen (we scoorden bij de vorige wedstrijd net toen ik dat deed namelijk).

Het klinkt net alsof er in mijn denken een echt systeem zat.

Maar schijn bedriegt. Want bij 0-0 en geen effect van al mijn zorgvuldige voorbereidingen besloot ik nieuwe regels te verzinnen. Eerst Niet kijken toen het spannend werd. Toen dat ook niks opleverde, mezelf juist wél dwingen om te kijken als het spannend werd. Opstaan wanneer Oranje de bal had. Juist blijven zitten, maar dan met maar 1 been op de grond. Als je om die duiven als moest lachen, dan had je van mij echt de slappe lach gekregen. Ik stuiterde van ellende van de ene naar de andere kant van de kamer.

Het heeft allemaal niet mogen baten. Geen gouden beker voor Nederland. Geen lange neus naar Spanje. Geen feest in alle straten.

Het zou mij helemaal niks verbazen als dit hele WK één groots opgezet psychologisch conditioneringsexperiment was. Ik ben er alleen nog niet uit of het uit wraak door een stel duiven is georganiseerd of een stel psychologen. En voor het komende EK moet ik nog verzinnen hoe ik er thuis voor ga zorgen dat we winnen. Want dat het met een betere tactiek (andere slippers?) moet lukken, dat staat vast!