Een paar weken geleden won ik een leuke prijs. geheel onverwacht overigens en dat zonder enige vorm van valse bescheidenheid. Toen ik me ergens in 2011 aanmeldde voor echick van het jaar, dacht ik helemaal niet dat ik zou winnen. Ik zat dat jaar ook al in de miss Nerd verkiezing en in de Twitteraar van het jaar verkiezing. Best geinig allemaal, maar ik vond het eerlijk gezegd ook al gewoon leuk om mee te doen of te worden gevraagd om mee te doen.

Tegen de tijd dat eChick stond te gebeuren, had ik niet zo’n zin meer om allerlei mensen te vragen om op me te stemmen. Ik vond ik het na al die andere stem-dingen wel genoeg geweest. Niet dat ik niet wilde winnen – pfff, wie wil nou niet winnen – maar ik vond het wel even mooi geweest met zeuren over wedstrijden. Achteraf denk ik dat ik daarom het hele drama rondom de organisatie, maar ook reacties van allerlei soort op de echick-wedstrijd totaal niet heb meegekregen. Sterker nog, ik weet niet eens precies wat “het drama” was en ken maar een beperkt deel van de reacties op het logo, de naam, de nominaties etc. etc. En het meeste daarover heb ik zelf pas meegekregen nádat de hele verkiezing voorbij was.

Ik was dan ook redelijk onbevangen op de avond van de uitreiking. En oprecht blij met de winst, die voelde als een vorm van erkenning. Wie vindt dat nou niet leuk. Ik ben veel en graag online. Ik maak van alles en nog wat en dat doe ik al jaren. En als ik dat allemaal niet leuk zou vinden zou ik dat natuurlijk nooit doen. Maar het is soms wel hard werken. En dan bedoel ik de hele organisatie achter Contentgirls, maar ook de vele mails en tweets en messages die ik elke dag krijg met – soms best ingewikkelde – vragen. Vragen die ik meestal probeer te beantwoorden. Ik klaag niet hoor, ik stel alleen dat ik een groot deel van mijn tijd kwijt ben aan zaken om mijn core business (mijn bedrijf) heen. Hoort erbij, maar zo’n prijs, met uiteindelijk een vakjury, voelt gewoon fijn – dat wil ik eigenlijk alleen maar zeggen.

Wat ik minder fijn vond waren de reacties die ik daarna las. Natuurlijk mag iedereen zijn of haar mening uiten, maar dat betekent niet dat ik er dan niks van vind. Het “Wat een stomme prijs, stomme organisatie, stom proces, stomme naam,…maar Xaviera heeft wel verdiend gewonnen”-feestje dat ik hier en daar voorbij zag komen, vond ik niet echt fantastisch. Het is me nog steeds niet duidelijk of ik nou onwijs beledigd moet zijn of juist niet. Ik heb toen besloten om er maar niet op te reageren. Zoals gezegd: to each his own (opinion) en het leek mij in elk geval niet de bedoeling dat allerlei sterke en coole chicks (jawel, I said it) elkaar in de haren gingen vliegen (iets waar ik sowieso op tegen ben). Laat maar, dacht ik.

Afgelopen vrijdag verscheen een artikel van Thomas Marzano op Marketingfacts over de merkwaarde van de eChick award. Dat ik zijn analyse nogal magertjes vond, heb ik hem wel duidelijk gemaakt, maar dat de reacties wel erg ver gingen (kijkt u zelf maar als ze er nog staan) vond ik nogal grenzeloos (dat marketingfacts overging tot het editten van reacties, vond ik nog wel het ergste overigens, maar dat terzijde).

Sinds publicatie van dat artikel, zit mijn dm vol met berichten: de ene vreselijk boos op mij – omdat ik anders had moeten reageren (op drama wat totaal aan mij voorbij is gegaan), de andere overstuur omdat de toon van de discussies over het onderwerp steeds grimmiger wordt, dan weer een beschuldiging, dan weer een dreigement (niet aan mijn adres overigens hoor, voor alle duidelijkheid), leugens en waarheden.

Waar ben ik in terecht gekomen?

Over het algemeen ben ik wanneer ik online ben aan het werk. Dm’en is niet mijn ding zeg maar, want het neemt teveel tijd en aandacht. Ik merk nu hoe weinig op de hoogte ben van alle sympathieën en antipathieën die spelen tussen allerlei mensen. Ik merk nu ook dat ik dat eigenlijk wel prima vind. Tuurlijk zijn er allerlei mensen online die ik irritant vind en zijn er mensen die ik totaal cool vind. Maar ik heb nu het gevoel dat ik in het Complete verhaal van de Tina terecht ben gekomen: chantage op het internaat (al had intrige dan beter gepast). En ik vind er niet zoveel aan.

Ik ben er dus klaar mee. Ik vertrouw ook niks meer wat ik hoor of lees (want ik lees steeds gekkere dingen over steeds grotere leugens aaaaah). En als ras-autist lijkt dit me het moment om af te haken. Wat ik wel gewoon ga doen is genieten van de prijzen die ik heb gewonnen en koesteren van de superreacties die ik van een hele hoop mensen heb gehad. Want al met al, ben ik nog steeds heel blij met de eChick-award! So sue me…!