Het is zijn thee waar ik de hele tijd aan moet denken. De thee die in het theehoekje achterin de winkel stond te borrelen. Thee zo zwart dat er nog geen schakering voor bedacht is. Met een smaak zo sterk dat mijn papillen niet in staat waren het te verwerken. De geur van thee vermengd met de geur van boeken. Meneer La Poutre die verhalen vertelde over zijn leven, een wereld die voor de 6-jarige die ik toen was, net zo sprookjesachtig klonk als de verhalen uit de boeken van Grimm. Gezellig samen, kletsend in zijn winkel.
Opgroeien boven een antiquariaat. Wat een geluk. Mijn kindertijd omringd door boeken, nog eens boeken en meer boeken. La Poutre had een tafel gemaakt speciaal voor mij. Een houten tafel waar ik aan kon zitten bij hem in de winkel en waaraan ik de geesten kon schilderen die rondspookten op de etages die hij aan mijn ouders verhuurde. Drie geesten waren het en geen van hen onaardig. Maar wel zo vreselijk aanwezig. Dus kreeg ik een tafel en wat kwasten en papier. In de hoop dat ze alledrie een andere hangplek zouden vinden, zodra ik ze aan het witte doek had toevertrouwd. Jarenlang hing dat schilderij bij Lapje – want zo mocht ik hem noemen – aan de trap. In die winkel vol boeken, mijn eigen kunst.
Een plaaggeest was hij ook soms hoor. Dan vermaakte hij zich vreselijk door met mij te discussiëren, met mij ongelijk geven, zonder reden. En serieuze koter dat ik was, werd ik dan vreselijk boos. Dan dreigde ik met mijn grote ooms die hem wel een lesje zouden leren. Mijn stoere ooms in uniform, die Lapje natuurlijk ook gewoon fantastisch vonden en geen haar op zijn hoofd zouden krenken. Niet dat ik dat echt wilde natuurlijk, maar Lapje moest wel weten dat ik hem best kon hebben, al dan niet in mijn eentje.
En gul was hij ook: “Je mag er 2 uitkiezen,” zei hij dan en voordat hij was uitgesproken was ik al verdwaald in de kinderboekensectie. Zoveel verhalen en avonturen en kiezen kon ik nooit. Dus kreeg ik er dan 3 van Lapje, want dat vond hij helemaal niet erg. En blij als het kind dat ik was, dook ik dan de boeken in en verdween in de verhalen die ze mij vertelden. Van Afke’s tiental, tot Sprookjes van de Lage Landen, terugkeren naar de realiteit was vaak lastig, maar gelukkig had Lapje dan altijd weer een mooie anekdote. Over na-oorlogs Utrecht of over postzegels..dat waren mijn favoriete verhalen.
En nu is hij gestorven.
Hij was ook al oud. En hij heeft een fantastisch leven gehad. Vol spanning en sensatie. Maar ja, dat maakt het allemaal niet perse beter.
Hij was nog op mijn bruiloft een paar jaar geleden. En geen spat veranderd, al ken ik hem al 36 jaar! Nog even vol met verhalen en nog even charmant als altijd. Lapje, met zijn baret en zijn camera. Met zijn humor en zijn oog voor kunst. De opa die ik veel liever had gehad dan de opa die ik had. Maar ja, dat kun je dan niet kiezen.
Soms mis ik zijn winkel nog steeds. De wanden bedekt met boeken, de Moesman-kaarten, de kunstzinnige types die kind aan huis waren en de gevulde koeken die ik altijd mocht halen bij de bakker twee deuren verderop. Een beschermde plek in hartje Utrecht. Waar elke anekdote van gewicht was en geen vraag onbeantwoord bleef. Dan wil ik weer kind zijn en klein en met Lapje kletsen over dat wat een 6-jarige allemaal bezighoudt.
En natuurlijk baal ik van mezelf. Ik baal dat ik de laatste jaren zo weinig op bezoek ben geweest. Niet zo goed wist of ze (hij en zijn vrouw) daar wel zo’n zin ‘an hadden. Stom natuurlijk, want dat had ik ook gewoon kunnen vragen. En nu is het te laat. Maar ja, no use crying over spilled milk. Dus houd ik me nu vast aan wat we nog wel samen deden.
Lapje heeft mij mede gevormd tot wie ik nu ben. Heeft mij geleerd om van boeken te houden en in mijn fantasieën en dromen te geloven. Heeft mij een beschermde plek geboden in alle drukte. Niet dat ik dat thuis niet had, maar wat is het waardevol als je dat naast de meest logische plek, ook kunt vinden op een minder voor de hand liggende plek. Daarvoor wil ik hem bedanken, met mijn schrijven en een traan. Maar vooral wil ik hem plezier wensen op zijn laatste avontuur. En hem kennende gaat hij dat ook uitgebreid hebben.
Dag La Poutre, ik heb van je gehouden.
Wat een prachtig eerbetoon!
dank je!
Ach Xaviera, wat mooi geschreven. Een prachtig en liefdevol IM. Hij zou trots op je zijn!
Dat was jouw Lapje natuurlijk al. Maar ik bedoel dat hij jouw liefdevol IM nu met trots shared in heaven.
Wie in Utrecht kende La Poutre en zijn winkel niet. Een innemende persoonlijkheid en een winkel waar de boekenliefhebber zich in het Walhala waande. Ook ik ken La Poutre al heel lang en heb hem voor het laatst gezien op jouw huwelijk Xaviera,. Inderdaad niks veranderd. Altijd als ik in Utrecht ben loop ik even door de Schoutenstraat en denk even terug aan de tijd van toen. Er is veel veranderd, maar gelukkig zijn ze daar, de mooie herinneringen. Rust zacht La Poutre.
Mooi!
Prachtig. Ik zie je zitten aan het tafeltje in een antiquariaat dat ik niet ken, maar nu niet meer vergeten kan. Mooi eerbetoon.
Mooi hoor Xaaf, kippenvel gewoon. Eerder las ik La Poutre niet meer dan als naam, nu ken ik ‘m toch een klein beetje, en zou willen dat ik ‘m beter gekend had, dankjewel…
Dank je!
Dag Xaviera of Sappie zoals je werd genoemd door Frans en door ons,
Wat een prachtig verhaal. Prachtig geschreven en een mooi persoonlijk beeld van hoe je het hebt beleefd. fantastisch dat mijn vader zo’n enorme betekenis voor je heeft gehad! Je inspireert mij ook in deze tijd van herinnering en rouw waarin ik nu zit, nu mijn vader afgelopen woensdagnacht is overleden.
Jouw verhaal is herkenbaar voor mij, voor mij was de winkel ook een belangrijk onderdeel van mijn opvoeding, En mijn vader heeft ook oneindig veel vragen over het waarom, waarom, waarom aangehoord en steeds weer beantwoord. Hij gaf altijd veel ruimte om me te ontwikkelen. Onbeperkt opvoeden was zijn credo zou ik zeggen nu.
Zoals ik al heel jong mijn eigen taal had ontwikkeld dat vond ie prachtig en daar ging ie helemaal in mee. en al mijn plannen en mijn ambities, altijd ruimte geven en mogelijk maken was wat ie deed. Ook al paste mijn hele sportieve leven niet bij zijn voorkeuren. in mijn tienerjaren heeft de winkel mij breed gevormd, de boeken, de ontmoetingen, het verkopen van boeken en posters. en overal meegaan boeken inkopen, van heel vroeg op de markt, naar de veiling, naar de verloren voorwerpen van de NS. en altijd op zoek naar verrassende zaken.
Ik heb net het verhaal over telefoon voorgelezen aan mijn moeder Mieke van 79. Zij vond het ook prachtig. De winkel was ook voor mij een magische plek. Ik was als Zoon van Frans ook vanaf hele jonge leeftijd in de winkel. Als zoon van een jaar of tien/elf was ik daar in een oceaan van kennis en verwondering. En het was inderdaad een hotspot die veel mensen aantrok.
Hij was voor heel veel mensen een plek waar alle gekke dingen konden, waar veel gelegenheid was voor progressieve verandering, met allerlei posters, speldjes, tijd- en vlugschriften van progressieve bewegingen.
Faciliteren en mogelijk maken om creatief te zijn en je te ontwikkelen. Dat deed hij. en dat heeft me gevormd tot wie in ik nu ben. dat doe ik ook heel veel in mijn leven en werk als coach en trainer. Daarvan ben ik me nu extra bewust.
En natuurlijk is er verdriet, het lijkt wel of mijn hoofd vol watten zit. En tegelijk weet ik dat hij genoten heeft. Frans de flaneur, de levensgenieter, daar heb ik ook zeker veel van meegenomen in mijn leven. Een leven vanaf nu waarin mijn vader een herinnering is, de beelden van wie hij was blijven, zijn essentie is levend. Sappie, wat is het mooi wat je heb gedeeld over zijn essentie. tot dinsdag 14 februari 13.30 in de Geertekerk waarin we afscheid gaat nemen van Frans.
tot gauw
Michel La Poutre
Hoi Michel,
Bedankt voor je reactie. Ik vind het fijn om te horen dat zowel jij als je moeder mijn schrijven mooi vinden.
Ik kan me de winkel ook herinneren als een plek waar allerlei verschillende soorten en maten van mensen binnen vielen. De context kende ik natuurlijk niet zo goed. Volgens mij was ik 9 toen we verhuisde (naar 2 straten verderop :)). Niet dat ik daarna niet meer in de winkel kwam. Dat bleef ik doen totdat lapje het daar voor gezien hield.
Tot dinsdag.
Xaviera
Dag Xav,
Een mooi stuk. Zo heb ook ik mijn verhalen over la Poutre. Ik heb ook een paar jaren gewoond boven de winkel. Toen Frans hoorde dat ik een studieopdracht kreeg en in juni naar Utrecht zou komen heeft hij meteen de bovenverdieping leeggemaakt van huurders. “Ruben gaat voor” zei hij. Dat het allemaal anders liep en ik pas in oktober kwam was niet erg. Jaren later (ik had toen geen geld. Arme student) heb ik hem de 4 maanden huur gegeven maar hij weigerde het pertinent.
Zo nu en dan moest ik op de winkel passen en kreeg opdacht geen ene boek te mogen verkopen want zei hij. “dit zijn allemaal mijn kinderen, deze boeken”
La Poutre was een soort vader voor ons. Mijn moeder heeft hem nooit ontmoet maar ken alle verhalen over hem. Zo ook de andere broers en zusjes die hem nooit ontmoet hadden. Ook ik heb Frans voor het laatst gezien tijdens jouw huwelijk Xav en hij was nog helemaal dezelfde La Poutre. Herkende mij meteen natuurlijk.
Net zoals Myriam al schreef, loop ik ook altijd langs de Schoutenstraat als ik in Nederland ben om toch maar een glimp van Lapie te kunnen vangen (of van de geesten want die kende ik ook allemaal). Wat een tijd.
Frans rust zacht. Ik zal je missen.
Ruben
Hij zal in je hart blijven zitten, wat hij je heeft meegegeven en destijds heeft geboden kun je niet zomaar ergens krijgen. Je koestert het. Blijf dat doen, je beseft je het ‘grote goed’ wat hij je heeft gegeven. Met een verhaal als dit geef je hem een mooi ‘cadeau’.
Wat een mooi verhaal over mijn oom! Dit beschrijft hem helemaal zoals ik hem ook kende, zijn manier van doen, hoe je hem soms schijnbaar willekeurig zag rondlopen totdat je ontdekte: hij is bezig met observeren. En dan ontstond er een gesprek, waarin alles op zijn plaats viel. Maakt niet uit of je elkaar net gezien had of jaren niet…
Dankjewel voor het delen van deze mooie herinnering! Zoals jij het beschreven hebt, is lezen er ook een beetje bij zijn!
Mooi verhaal. Heel herkenbaar, helaas inclusief de onuitgevoerde voornemens om nog eens langs te gaan.
Frans la Poutré (mijn vader heeft in tegenstelling tot zijn broer de accent aigu op zijn e laten staan)
Mooi verhaal over mijn oom Frans de broer van mijn moeder Do die nu al 91 wordt en er niet bij kon zijn op deze bijzondere dag, helaas.
Erg mooi eerbetoon aan duidelijk een erg mooie man. Kan de boeken bijna ruiken en de sfeer bijna voelen. Voor jou en ook de familieleden die hier gereageerd hebben veel sterkte met dit verlies.