Zo af en toe word ik beschuldigd van arrogantie. Dat komt – echt waar – omdat ik nogal een sjaggo hoofd heb als ik niet expliciet aan het lachen ben. Ik heb dat wel eens geprobeerd: de hele dag lachen, maar ik zag eruit als een randdebiel en heb inmiddels gewoon geaccepteerd dat ik een sjaggo hoofd heb.

En laat ik benadrukken, ik ben niet arrogant. Of is dat nou arrogant? Wat ik in elk geval weet is dat ik erg goed ben in zelfrelativering (of is dát dan weer arrogant?). Natuurlijk beweer ik wel eens iets heel stellig, maar om de meeste zaken die ik beweer kan ik ook gewoon lachen. Jezelf al te serieus nemen is zoooo jaren ’90, dus dat probeer ik niet te doen.

Kijk, waar het objectieve feiten betreft is het prima om lekker absoluut te doen. De aarde is rond, de zon is heet, water is nat en mannen met Uggs zien er niet uit. Dat laatste dan misschien niet (welles), maar alles ervoor is een feit. Dat hoef je niet te relativeren of te nuanceren, het is gewoon zo.

Maar waar het meningen betreft is het gezond om jezelf hartgrondig niet al te serieus te nemen. Je mening is het resultaat van jouw referentiekader, jouw ervaringen, jouw opvoeding, relaties tot anderen, jouw ideeën. Was er iets nét even anders gelopen in het leven, dan had je misschien een hele andere mening gehad. Zoals iemand die in een arm land is geboren de iPhone 4 nog een prima telefoon vindt en de hipsters in Nederland de 4e versie van de telefoon met de appel het liefst verstoppen zodat niemand weet dat ze het nog hebben. Of zoals iemand die in de rij staat voor een telefoon, door iemand uit datzelfde arme land wordt gezien als een mafketel, terwijl zij in de rij staan voor een bakkie rijst.

De laatste weken word ik geplaagd door een continue aanwezigheid van mensen die de jaren ’90 met liefde omarmen. Mensen die meningen als absolute waarheid verkondigen en die mening zo serieus nemen dat ze er een onaantrekkelijke blik van krijgen. Deze mensen hebben dikke moeite met zelfrelativering: zij vínden iets, dus het ís zo.

Nu houd ik normaal van discussies. Echt, kan ik me eindeloos mee vermaken. Maar de toon van de discussies die ik de afgelopen weken heb gehad vind ik maar niks.

Het begon met een goede vriend die vond dat alle subsidies gekild moesten worden. Waarom dat moest kon hij me niet vertellen, maar dat vooral kunstsubsidies dood moesten dan weer wel. Hoe subsidies werkte kon hij me ook niet vertellen, maar dat ze stom waren dan weer wel. “Je hebt goede argumenten, ” zei hij op een gegeven moment, “maar ik zie dat toch anders…” uhm..oké.

De verheerlijking van de eigen mening is aan mij niet besteed. Het is niet zo dát het hebben van een mening op zichzelf goed is. De inhoud van die mening, de weg naar die mening en de onderbouwing van die mening, dat alles maakt een mening meer of minder interessant en ik durf zelfs te stellen (is dat arrogant?) waardevol. Als je mening is dat water droog is en de aarde plat, dan is het hebben van die mening op zich geen prestatie of iets om te respecteren, alleen omdat je het hebt.

En toen kwam Haren (en ik wil steeds maar Laren tikken). En kwam ik na een lange dag op pad thuis, wetend van Project X, maar nog niet van het laatste (relschoppende) nieuws en zei ik op twitter “ik wil ook zo’n feestje,” Waarop ik een “smakeloze tweet” en “-1” kreeg van wat tweeps. Wat overigens prima is, maar ik nogal hoogdravend vond. Vooral omdat mijn TL vol stond met mensen die dan wel weer vonden dat de reljongeren kapot moesten worden geslagen of voor eeeeeuwig (+1 dag) moesten worden opgesloten. Tsja, dat vind ik dan weer nogal smakeloos en -1. Ik vind het een rare tegenstelling die ook vaak te ontdekken is bij bijvoorbeeld pro-lifers in Amerika. Die zeggen het leven zo heilig te vinden dat ze bereid zijn (sommige van hen) om het te beschermen door ander leven te nemen. Maar gekker nog, het zijn vaak dezelfde mensen die de doodstraf wel een goed idee vinden. Strange!

De laatste happening was een discussie op twitter over een grapje dat ik maakte. Nu mogen mensen daar natuurlijk altijd op reageren (anders had ik het in mijn dagboek moeten schrijven) en kan ik er altijd voor kiezen om te negeren (want dat is zo leuk aan social media), maar getergd als ik was door de voorbeelden hierboven en meer, hapte ik dan toch. De essentie: de discussieerder had voor zichzelf besloten dat haar interpretatie van mijn geintje ook de intentie van mijn geintje was geweest. Dat ik aangaf dat dit niet zo was, deed daar natuurlijk niks aan af. Als zij dat vond, dan was dat zo.

Nu ben ik natuurlijk best bereid om me in te leven in de moraalridder (mening) die mij op mijn vreselijke foute grap (sarcasme) wees (die trouwens wel meeviel en bij de redactie bekend is (geintje)): het onderwerp van mijn grap lag blijkbaar dicht bij haar en raakte daarom misschien een gevoelige snaar. Dat weet ik natuurlijk niet zeker, maar dat kan ik me zo voorstellen (subjectieve inschatting). Als dat zo is, dan is dat voor haar natuurlijk vervelend. Maar met meer dan 10k followers, is het onmogelijk en wat mij betreft onwenselijk om de hele tijd rekening te houden met iedereens gevoeligheden. En belangrijker nog: dát wat zij beweerde dat ik bedoeld had, had ik totaaaaaal niet bedoeld.

Prima als je dat geïnterpreteerd hebt, dat hoort nou eenmaal bij het grote misverstand dat taal heet. Maar minder prima als je niet bereid bent de deur open te houden en te accepteren dat je er – met je mening – misschien naast zat. Dat het je Mening is en niet een Objectief bepaalbaar feit. Niet van het kaliber water is nat, maar van het kaliber Mannen met Uggs zien er niet uit (wel een beetje waar).  Prima om te hebben zo’n ding – die mening – maar let dan even op je formulering, zodat het voor alle betrokken partijen duidelijk is. Niet “het is”, maar “ik vind”, daar blijft het een stuk gezelliger en minder moreel superieur (in dit geval), arrogant (in andere gevallen) of onbeschoft (in sommige gevallen) van.

Voor een goede discussie ben ik altijd in. Voor mensen die mij op de kast proberen te jagen ook zelfs heel vaak (ik heb daarboven allang een tentje opgezet), maar van wat ik hierboven schets raak ik – sinds lange tijd – oprecht geïrriteerd  Niet voor de vorm, niet omdat het lachen is, niet omdat we een leuk spelletje spelen. Nee, echt grrrrr. Gelukkig neem ik mezelf én mijn irritaties niet al te serieus. Lachen is gezond en bloggen is mijn catharsis. En alles wat ik hiervoor heb gezegd…nou ja, is ook maar mijn mening hoor….trek het je niet teveel aan!