Bestellen via internet is een van mijn meest favoriete hobby’s. Niet alleen stelt het me in staat om te shoppen zonder ooit een mens te aanschouwen of ooit in een rij te staan, maar het moment van aflevering voelt elke keer weer als een nationale feestdag.
Althans, dat wás allemaal zo, totdat ik een nieuwe pakjesman kreeg.
In eerste opzet leek de nieuwerd een verbetering op de oude. Die had al meerdere malen pakjes afgeleverd bij de buren, zonder ons daarvan op de hoogte te stellen. Had zelfs eens een dure camera gewoon in de portiek neergelegd in de hoop dat we hem daar wel zouden vinden – en niet een ander. En had zich bij ons beklaagd als reactie op de klacht die wij over hem hadden ingediend: geen excuses, maar het dringende én luide verzoek om geen klachten meer over hem in te dienen.
Je begrijpt dat ik licht opgelucht was toen een nieuwe pakjesman zich aandiende. Dit kon niet slechter of erger dan de vorige.
En het begon ook goed. De man was vriendelijk. Stelde zich zelfs voor – ja ja, we bestellen nogal wat – en wenste me altijd een prettige avond of middag als hij weer iets had afgeleverd.
Ook met de man des huizes maakte de bezorger van Bosnische afkomst praatjes. Met als resultaat dat ik je dus kan vertellen dat hij van Bosnische afkomst is.
Inmiddels mag ik hem totaal niet meer en heb zin om hem te meppen. En dat is best uitzonderlijk voor een man die mij brengt waar ik altijd al heeeel lang op heb zitten wachten (zekers een dag of 2/3).
Laat me het uitleggen…
Kijk, ik heb mijn kantoor aan huis. Dat is wel zo prettig, want stelt mij in staat om files te ontwijken en zo uit mijn bed, achter mijn bureau te rollen en aan de slag te gaan.
Ik geef toe dat ik dat niet in kantoortenue doe. Waarom zou ik? Mijn katten zijn mijn collega’s en tenzij ik een afspraak heb, is er geen goede reden te bedenken om mij te kleden op bezoek. Maar om nou poedelnaakt door het huis te banjeren is ook wat koud, dus heb ik een set hele fijn …laten we ze “huispakken” noemen, die comfortabel zitten en mij extra productief maken.
De pakjesman kent die “huispakken” want wanneer hij zijn pakje komt leveren, maak ik de deur meestal open met een staart in mijn haar, zonder make-up (because why) en met charmant huispak aan.
“Heb ik je wakker gemaakt…?” De eerste keer dat hij dit vraagt is het een uurtje of 11 in de ochtend. Ik denk er nog niks van die eerste keer en antwoord ontkennend.
“Lag je nog te slapen?” De tweede keer is het een uurtje of 4 in de middag, nu begin ik het al een klein beetje een rare vraag te vinden. “Nee, ik ben aan het werk…! “ Antwoord ik – dan nog niet geïrriteerd.
“Moet je niet werken? Laat je Jan alleen zwoegen?” Het is nu al de 5e of 6e keer dat een soortgelijke vraag volgt op het openmaken van de deur. Blijkbaar weet hij de naam van mijn vriend waarmee ik getrouwd ben en blijkbaar gaat hij er vanuit dat ik door Jan word onderhouden. Ik begin nu echt geïrriteerd te raken, maar heb niet zo’n zin in een praatje dus laat ik het gaan.
De laatste keer is nu een paar weken geleden. Een pakje arriveerde waarvoor ik 14 euro moest neertellen volgens de mensen van de belastingdienst. Uiteraard had ik geen cash in huis:
“Ik heb geen contant geld in huis, dus je zal morgen terug moeten komen,” liet ik dan ook weten aan de pakjesman.
“Dat is goed. Als jij dan aan Jan vraagt of hij je 14 euro geeft, dan kun je morgen voor dit pakje betalen!”
Uhm…sorry? De neo-pakjes-man-uit-Bosnië begint me nu echt goed te irriteren. Ik heb godverdomme mijn eigen bedrijf en hoef helemaal geen geld aan Jan te vragen. AAAAAAAAAAAAH. Eikel.
De deur maak ik voorlopig even niet meer voor hem open. En wanneer Jan wel opendoet, roep ik steevast van boven: “Jan, ik ben aan het stofzuigen, moet ik je favoriete hapje nog klaarmaken? Zal ik je slippers klaarzetten.”
Eerlijk gezegd denk ik niet dat de pakjesman doorheeft dat ik het eigenlijk tegen hem heb. Maar ach, tis mijn kleine wraakje en als ik mijn pakjes wil blijven ontvangen, moet ik subtiel protesteren.
