Mijn manier van traumaverwerking is simpel: zolang het nog vers is negeer ik het. Zodra de tijd het voldoende heeft vervaagd ben ik eventueel bereid erover na te denken. Het is simpel. Wat het niet is, is effectief. Hoe je het dan wel aan moet pakken weet ik niet, maar dat mijn manier niet voldoende werkt ontdekte ik gisteren in een verrassend moment van tranen en trillen.
Het is inmiddels alweer meer dan 10 jaar geleden dat ik de laatste narigheid rondom mijn eerste en meest ongezonde relatie afsloot (hier kun je daarover wat lezen als je nieuwsgierig bent). Vier jaar relatie, bijna 5 jaar gestalkt en toen was het eindelijk voorbij. Een groot deel van mijn jeugd (ik mocht nog op een jongerenpas reizen, ik bedoel maar) verpest door geweld en narigheid. Gevuld met politie en aangiften en verstoord door instanties zonder middelen.
Meer dan 10 jaar geleden. En voor het grootste deel speelt het geen rol meer in mijn leven. Niet zoals het toen deed. Of de eerste paar jaar deed. Of soms, als ik echt te hard heb geborreld stiekem toch nog doet. Dat laatste is natuurlijk wel een hint, want gekken en dronken mensen spreken altijd de waarheid – kinderen ook schijnt, maar dat ben ik dus niet.
Er is maar één ding wat me echt nog dwarszit in het hele verhaal. Heel dwars merk ik steeds vaker – wanneer mijn gedachten weer terugvliegen naar die momenten. En dat is dus niet mijn ex. Dat is gewoon een lul en ik had niet meer van hem kunnen verwachten dan wat hij deed en hoe hij was. Nee, van hem verwachtte ik niks. Van de politie wel. Van de politie verwachtte ik dat ze mij zouden redden. Mij aan de hand zouden nemen en me zouden helpen. Eindelijk…hulp. Hulp van mensen die dit bijltje wel vaker ter hand hadden genomen en wel snapte waar ik allemaal mee te maken had.
Ik deed meerdere malen aangifte. Elke keer was een afschuwelijk moment op zichzelf. Ik was jong en had nog nooit met de politie te maken gehad. Ik was jong en ik was naïef. Bij elke aangifte dacht ik dat de instanties een dossier over mij aanlegden. Ik dacht zelfs dat ik een strafblad had. En er was veel onwil. Onwil, geen overzicht, geen aanspreekpunt, niemand die me over mijn bol aaide of me op z’n minst informeerde over deze wereld van geweld en instanties. Iemand die begaan was met mij. Niet als “aangifte” of als “dossiernummer” – maar als mens.
Ik word nog steeds kwaad wanneer ik eraan denk. Hoe verloren ik me voelde. Hoe lastig elke aangifte was. Hoe leeg ik me voelde na elk bezoek aan het bureau (daar wilde ik Niet zijn). Hoe ik me schaamde omdat de agente achter de balie mij dwong om in de wachtruimte – waar alle andere mensen bij waren – te vertellen wat er aan de hand was. Hoe bang ik was toen de politie mij opdroeg mijn aangifte om de hoek bij mijn ex te doen, omdat het delict daar had plaatsgevonden. En hoe hard ik probeerde me staande te houden omdat niemand me de mogelijkheid bood om even te zitten en gehoord te worden.
Ik zal je er verder niet mee vervelen. Maar dat ik moeite heb met het loslaten van die woede staat vast. En ik gun dat niemand. Helemaal niemand. Nou ja…misschien een paar mensen, maar die zijn dan ook heel onaangenaam, dat moet je maar van me aannemen.
Afgelopen week belde ik mijn oom de agent. Het zat me weer hoog. En dan moet je er wat mee. En ik vroeg mijn oom de agent of ik eens met wat van zijn collega’s kon praten. Dat doe ik voor mijn werk ook: praten. Bij congressen en andere events, maar eigenlijk ook op blogs en twitter. Praten kan ik wel. En ik wil de agenten zo graag vertellen wat zo’n situatie met je doet. Hoe groot de rol is die zij op dat moment voor je spelen. Hoe ze het kunnen maken of breken. En hoe ingewikkeld het eigenlijk ook is als degene die je vertrouwt je vertrouwen beschaamt en je er “anderen” bij moet halen om je te helpen.
Ik wil aan die agenten vertellen hoe ze misschien iemand anders kunnen besparen wat ik zelf heb meegemaakt. En waar ik nu meer dan 10 jaar later nog steeds soms van wakker lig. Voor mezelf en voor die onbekende ander.
Mijn oom heeft beloofd mijn aanbod voor te leggen. Hij heeft me ook gerustgesteld en benadrukt dat er veel meer aandacht is gekomen voor dit soort situaties. Dat de politie hier echt een prio van heeft gemaakt. Ik hoop het en ik geloof hem graag. En ik hoop stiekem toch ook dat de politie interesse heeft in mijn aanbod.
Nadat ik de telefoon ophing barste ik in dikke tranen uit, mijn handen trilden en ik kon even niet meer goed ademen. Ik schrok me rot. Het is meer dan 10 jaar geleden, maar heel soms – heel soms voelt het alsof het gisteren was.
Ik ben er nog niet klaar mee. Dammit.
Eerlijk, met diep respect lees ik. Vooral omdat je eerlijk het de wijde wereld in slingert, gewoon schijt aan, en eigenlijk help je er iemand mee. Het is de vraag of je ergens voor de volle 100% klaar mee kan zijn…
Maar toch is het ook wel herkenbaar…ik hoop ook dat het nu anders is, en ik hoop eigenlijk ook wel dat je alsnog langs mag komen. Want daar kunnen ze zoveel van leren, meer dan vanuit een of ander boekje.
Hi,
Heftige ervaringen zullen nooit helemaal weggaan (denk ik). Het is (helaas) een onderdeel van je leven geweest. Het krijgt (denk ik) een soort van plaatsje in het kleinste pandora-boxje-van-je-ziel, waarvan jij alleen de sleutel hebt. Fijn dat schrijven een verlossing/ verlichting voor je was en is.
Lees net je heftige verhalen. Niet normaal. Je pent het trouwens zoals gebruikelijk weer prachtig neer. En het heeft je ongetwijfeld mede gemaakt tot de sterke succesvolle vrouw die je nu bent. Ik hoop van harte voor je dat je er ooit wel klaar mee bent.
@sabine: ben het wel met je eens > volle 100% is misschien ook gewoon niet haalbaar. Dank voor je reactie. Het was veel lastiger dan ik dacht om het op te schrijven, maar hoop idd dat ik er iemand – en mezelf stiekem ook – een handje mee help. En ja, ook dat ik bij de politie mijn verhaal mag komen doen. Het is natuurlijk aan hen of ze dat interessant vinden en/of er wat mee kunnen. Maar ik hoop toch van wel.
@do1: schrijven helpt me altijd erg om mijn gedachten te ordenen. En gedachten vind ik gemakkelijkere dingen dan gevoelens. Dank je voor je reactie en die pandorabox is erg herkenbaar 🙂
@rick: Ik ben er heel vaak klaar mee en dan soms opeens even niet. En denk idd dat het me gevormd heeft (samen met een heleboel andere – veel leukere – dingen ) tot wie ik ben. En daar ben ik meestal niet ontevreden mee (er valt nog wel wat te verbeteren hoor 😉 Dank voor je reactie en ook voor je compliment(en)! 🙂
Mij help je, het bevestig mijn eigen gevoel destijds toen ik op het politiebureau was, toch geen aangifte durfde te doen en vervolgens gewoon met een foldertje de deur uit werd gestuurd…tot ziens werd er nog net niet gezegd.
Goh wat een verhaal en ervaringen! Daar word je toch flink pissig over, zelfs als buitenstaander! Zo’n goser verdient een rot trap tussen z’n benen, maar da’s dan weer an eye for an eye; nog fraaier zou zijn als je een advocaat zou kunnen vinden die hem alsnog laat betalen voor z’n daden. Maar ik hoor dat je nog pissiger bent op die 30 lui die niks deden en dan is er nog de Politie die als ze wat slimmer waren geweest, een PhD in Psychology hadden inplaats van zo’n autorietair blauw uniform dat hun beschermt als indiviedu zijnde (excuse my dutch, it’s been a while).
Ik was in Utrecht op 14 jarige leeftijd, OOK in elkaar geslagen, als PSV supportertje bij de eerste fc Utrecht wedstrijd (na hun DOS bestaan). Ze hadden alles gejat en ik nog voor de aftrap naar de trein toe, terug naar Eindhoven toen er op het station een volwassen student mij herkende en zei: moet je niet naar PSV toe? Utterly confused, zo van hoe weet jij dat nou? Hij zei: jij bezorgt het NRC elke dag bij mij in EHV.! – Ik t verhaal verteld en hij zei: kom, we gaan naar mijn flat en trek een warme trui aan en we gaan samen alsnog naar het voeballe. (jawel 3-0 voor PSV, in de grijze mist; da’s karma for ya Utrecht : ) Ik heb nog een hekel aan die kut stad.
Nou heb ik net John Lennon’s doco zitten kijken over zijn dood en z’n eerste vriendinnetje werd door hem geslagen en ze liep prompt weg en nooit meer naar hem terug, ook niet ‘later, toen…’.
Ik heb het beste met je voor Xaviera en wens je heel veel succes en sterkte.
groetjes van down understebove, Marcel
Hoi Xaviera,
Ik las het gisterennacht. Heftig verhaal, waarvan ik het idee heb dat jij er zelf persoonlijk heel sterk uit bent gekomen. Dat zie je ook aan je voorstel bij oom agent. Ik kan je alleen sterkte wensen vooralsnog op de momenten dat het even wat minder gaat. Bedankt dat je dit met ons wilde delen.
Had mijn ervaring met de politie opgeschreven rond de zelfdoding van mijn vader. Maar bij nader inzien is dat waarschijnlijk te shockerend om achteloos in een commentaar achter te laten. In elk geval was er geen hulp van politie als slachtofferhulp, alleen zeer hoge kosten (heb speciaal vervoer en benodigdheden moeten betalen) en radiostilte. Uit een klachtenprocedure kwam alleen dat men mijn vader een klootzak vond en werd mij telkens gevraagd of ik me wel realiseerde hoe beroerd elke betrokkene er aan toe was geweest die nacht. Hoe traumatisch het voor hen was. Hoeveel geestelijke bijstand ze nodig hadden gehad en gekregen. Mij werd gevraagd om begrip voor hen, er werd begrip geëist. Hoe ik me voelde deed er niet toe, elke misstand verdween onder het tapijt en er kon geen sorry vanaf.
Twee jaar later strandde ik onder andere daarom in traumatherapie. Ik weet niet of je dat nodig zou hebben of aan zou willen, mij heeft het erg veel goed gedaan. Niet dat de herinnering verdwijnt, maar de alles verterende woede is enorm geminderd en ik heb een en ander opnieuw maar dan op een betere manier kunnen verwerken. Therapie door schrijven trouwens, bij intherapy.
Wellicht zal het ook helpen als je het gesprek aan kan gaan met enkele agenten. Denk eerlijk gezegd niet dat ze je kunnen vertellen wat je werkelijk wilt horen. Maar het kan je een gevoel van enige controle geven, dat je er zelf alsnog iets aan hebt kunnen doen.
Vind het erg mooi dat je er open over hebt willen vertellen, het gehele verhaal. Al kan je er maar één iemand mee helpen, is dat al een mooi bereik. Ik vermoed dat je er wellicht meer mensen mee geholpen hebt of zal gaan helpen.
Veel sterkte.
Ja, de politie heeft een capaciteitsprobleem hè, omdat ze voortdurend mensen die te hard rijden en andere mensen die bepaalde plantjes kweken achterna moeten zitten. Of mensen met kartonnen anti-monarchiebordjes moeten arresteren.
Hoe diep je ook iets weg stopt, of hoeveel je ook aan verwerking hebt gedaan, af en toe komt het weer naar boven, dan valt het ook niet tegen te houden. Spreken bij agenten is een mooi streven, ik zou kijken of er al meer initiatieven lopen waar je je bij zou kunnen aansluiten.