Toen ik besloot de de politie te contacten en mijn aanbod te doen, was dat veel minder gemakkelijk dan ik had gedacht. Niet alleen was de impact van het gesprek dat ik op dat moment had veel groter dan ik had verwacht, maar het idee dat ze mijn aanbod zouden aannemen, joeg me – als ik heel eerlijk ben – ook gewoon angst aan: kan ik mijn verhaal wel coherent en zonder teveel emotie vertellen? Ik heb geen idee.
Inmiddels maakt die laatste vraag niet meer uit. Inmiddels heb ik contact gehad met de politie, een hele aardige en enthousiaste dame, die mijn aanbod meer dan heeft geaccepteerd. Inmiddels weet ik dat ik ergens begin oktober op een themadag van de politie mijn verhaal mag doen voor een groep agenten. Inmiddels ben ik doodzenuwachtig, al is het nog maaaaaaanden verwijderd van deze dag waarop ik dit schrijf.
Ik vind het ongelofelijk cool dat ze mij deze kans bieden. Ik vind het rustgevend dat ze me de mogelijkheid bieden om van dit deel van mijn leven afscheid te nemen. Ik verwacht namelijk dat dat is wat het zal zijn, al weet ik dat natuurlijk niet zeker.
En natuurlijk vind ik het heel erg gaaf van hen dat ze mij willen aanhoren, dat waren ze an sich natuurlijk niet verplicht. En niet uit misplaatst medelijden, maar omdat ze echt willen horen wat ik te zeggen heb.
Voordat het zo ver is, ga ik eerst op gesprek bij het politiebureau bij mij om de hoek. Hetzelfde bureau als dat van toen. Alleen dat al maakt me zenuwachtig.
Maar ik heb besloten om ijzeren ballen in te zetten. Je krijgt een paar kansen in je leven om die op tafel te leggen en dat is wat ik nu ga doen. Ik ga naar dat bureau. Ik ga naar die dag. Ik doe mijn verhaal en ik zie wel wat het oplevert.
Mijn strategie heb ik al verzonnen: ik oefen hier thuis mijn verhaal net zo lang totdat het alleen nog maar woorden zijn. Ik maak de woorden me eigen en stop de emotie ergens anders. Dat kan ik. Daar ben ik van overtuigd. Meestal dan…
Dit wordt de grootste uitdaging in lange tijd….lange lange tijd. Maar ik heb de uitdaging zelf uitgenodigd en ik ben van plan hem met opgeheven hoofd aan te gaan. I can do it…..En als niet….dan hoop ik dat jullie me digitaal uit de put praten. De interwebs kan daar erg bij helpen. Maar voordat je dat doet, kan ik wel wat bemoedigende woorden gebruiken om het gewoon wél te doen. want laat ik eerlijk zijn: ijzeren ballen of niet…ik ben bang.
Een goede quote of een wijze les. Het is allemaal welkom. Ik neem het mee en ga ervoor, dat beloof ik.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
Ik vind je super dapper! Echt.
You can do it!
Yes, you can!
You can do it. En je hubby gaat je vast ook enorm steunen! Geloof n jezelf en in je verhaal. Te emotieloos is ook niet goed trouwens, vind er een balans in. Het komt vast helemaal goed!
Ik weet zeker dat je het kan. Wat weleens wil helpen, is jezelf te bekijken vanuit de derde persoon zodra je het gevoel krijgt te emotioneel te worden. En ach.. Soms is het misschien ook niet erg om emoties te tonen. De truc is wel dat je kan blijven doorvertellen. Zet hem op dappere vrouw!
Je mag mijn levensmotto lenen: ‘Kick ass!’
Mooie strategie, mocht het niet helemaal gaan zoals gepland ook niet erg. Je bent er en je kan jouw verhaal vertellen. Ik vind jou heel erg stoer!
Ik vind je sterk en dapper, of je nu emotie toont of niet, maakt eigenlijk niet zo veel uit. Je staat daar. Je doet dit. Jij komt op voor jou. Diepe buiging van mijn kant.
Stoer hoor. En een quote van Samuel Becket: Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.
Stil van je verhaal, stil van je onmetelijke kracht en lef om je verhaal op deze wijze te delen, scared shitless en je doet het. Hear Hear!
Dank jullie! Dank jullie, dank jullie én dank jullie. Mijn buikpijn is op z’n hoogtepunt, maar morgen gaat het vast beter. Ik had een heel verhaal opgeschreven, maar heb nu besloten dat dat niet nodig is. Ik ken mijn eigen verhaal natuurlijk en ik weet waarom ik daar wil staan. En ik begreep van de dagvoorzitter dat er veel interactie is en dat is fijn. Ik neem wel – voor de zekerheid – een groot pak zakdoekjes mee 🙂