Natuurlijk was het heel dom. Achteraf is dat duidelijk. Achteraf is het altijd, allemaal duidelijk. Het was dom en naïef en belachelijk. Allemaal tegelijkertijd. En toch deed ik het. En jarenlang vond ik het dan ook mijn eigen domme schuld. En schaamde ik me. Niet voor wat er was gebeurd, maar omdat ik zo dom was.
22 moet ik zijn geweest. Het was al even uit met mijn – nogal gewelddadige- ex. Na meer dan 4 jaar ellende waarmee ik je niet zal vervelen, was ik eindelijk bij hem weggegaan. Ik woonde weer in Utrecht (met hem eerder in Den Haag) en had inmiddels ook al een paar maanden een nieuwe en hele leuke vriend.
Maar ik was weggevlucht bij die ex. Toen ik het uitmaakte weigerde hij me te laten gaan. Letterlijk. Uren hield hij me in huis opgesloten, de ene keer scheldend en tierend, dan weer smekend en lief. Ik moest blijven. Ik mocht niet weg. Uiteindelijk wist ik te ontsnappen door me uit mijn jas, de trap af te laten vallen en keihard naar buiten te rennen.
Anderhalf jaar – en heel veel ellende – later, had ik dus een nieuwe vriend. Mijn ex had me geen moment met rust gelaten. Belde me wel 100 keer op een dag. Stond voor de deur met een mes. Bedreigde me. Smeekte me om terug te komen. Dreigde zichzelf wat aan te doen. Ik werd er gek van. Maar tegen de tijd van dit voorval was het even rustig. Leek het.
Laat ik eerlijk zijn. Ik weet niet meer precies wanneer, wat precies allemaal speelde. Dus houd me niet aan de jaren en maanden en dagen. Ik kan het soms niet meer plaatsen. Simpelweg omdat alles een soort nachtmerrie was, waarin tijd anders verliep dan voor anderen.
Maar ik weet dat ik een nieuwe vriend had. Ik weet dat het even rustig was geweest. En ik weet dat een groot deel van mijn spullen (bijna alles) nog bij mijn ex stond. Mijn computer. Mijn televisie, die ik van mijn oma had gehad. Kleding, herinneringen. Alles.
Toen mijn ex belde dat ik ze op mocht komen halen was ik dolgelukkig. Stom. Hoe belangrijk zijn spullen nou? En ik kende hem. Had al veel meer met hem meegemaakt. Maar weet je, het was een principekwestie. Het waren Mijn spullen. IK had ervoor betaald. Hij had me alles wat ik was al afgenomen. Mijn spullen wilde ik terug.
En ik voelde me veilig. Met mijn nieuwe huis en mijn nieuwe vriend en mijn nieuwe kansen en mijn nieuwe leven.
Ik mocht ze dus op komen halen. Zijn zus en zwager zouden er zijn en een busje regelen om het allemaal van Den Haag naar Utrecht te vervoeren.
Ik werkte toen nachtdiensten bij de PTT (ja, zou oud ben ik) en de nacht ervoor had ik tot 6 uur gewerkt. Ik was ook ziek, een griepje, niks bijzonders, maar ik had wel koorts (wat een komma’s in deze zin he…sorry). In de trein werd ik steeds zieker en koortsiger. Maar ik wilde deze kans niet voorbij laten gaan en zette door.
Eenmaal bij hem thuis, bleek hij alleen te zijn. Geen zus, geen zwager. Niemand. Maar ik maakte me niet druk. Ja ja, hij was een klootzak. Maar hij was de klootzak die ik kende. De klootzak die voor mij inmiddels niet zoveel meer waard was, want ik had een nieuw leven. Marginale klootzak zeg maar.
Toen deed ik iets nog dommers. Door de koorts en het gebrek aan slaap voelde ik me miserabel: “Vind je het goed als ik heel even ga liggen?” En dat deed ik.
Voordat je me wegzet als idioot of uitlacht wil ik dit zeggen: het huis waar ik nu op bezoek was, was 4 jaar lang mijn thuis geweest. Veel van die tijd was het een miserabel thuis, maar wel van mij. Het bed waar ik mijn dutje op deed, was mijn bed geweest. Van mijn oma gehad, dat lieve mens. De kamer waar ik in ging rusten was mijn slaapkamer geweest.
Hoe lang ik heb geslapen weet ik niet. Ik werd wakker terwijl hij me verkrachtte. In paniek duwde ik hem van me af. Hij hield me met mijn handen tegen het bed gedrukt en schreeuwde: “Er is niks. Ik deed niks. Er is niks aan de hand.”
Ik probeerde te ontsnappen. Hij weigerde me te laten gaan. Ik hoopte nog op zijn zus en zwager, maar die kwamen nooit. Waren waarschijnlijk nooit uitgenodigd. Hij hield me vast. Zei dat ik niet kon gaan als ik niet eerst kalmeerde. Er was niks gebeurd. Er was niks aan de hand. Als ik maar kalmeerde mocht ik weg. Hij zou me naar huis brengen. Ik kon in deze staat natuurlijk niet met de trein.
Hoe ik het heb gedaan weet ik niet meer. Maar ik overtuigde hem ervan dat ik met hem mee zou rijden. Eenmaal buiten ben ik naar het politiebureau op de hoek gerend. Naar binnen zelfs. Het was laat nu en er zat niemand achter de balie. Ik drukte op de bel, riep om iemand. Niemand kwam. Mijn ex was me naar binnen gevolgd. Zat naast me op het wachtbankje en fluisterde in mijn oor: “Er is niks gebeurd. Niks aan de hand.” Aan een stuk door bleef hij fluisteren. Dan weer schelden, dan weer met redelijke stem uitleggend dat ik ernaast zat. Er kwam niemand.
Ik heb hem mij toen naar huis laten brengen. Ik moest wel. Hij liet me niet gaan. Of misschien moest ik niet. Misschien had ik opties. Maar die zag ik niet.
Eenmaal thuis belde ik mijn vriend op. Eenmaal thuis zette ik de douche aan en maakte me schoner dan ik ooit in mijn leven geweest was. Van top tot teen. Op mijn hurken, huilend waste ik het van me af. Zo zie je maar weer. Het maakt niet uit hoeveel politieseries je kijkt, je blijft dom.
We gaan aangifte doen, zei mijn vriend. Nu. Samen met hem liep ik naar het politiebureau. In de verte zag ik de lichten, fel en onverbiddelijk. In mijn gedachten voerde ik het gesprek met de agent aan de balie. Vertelde ik hem waarvoor ik er was.
“Ik kan het niet…” zei ik tegen mijn vriend. Ik wil naar huis. Samen liepen we weer naar huis.
Later deed ik wel aangifte. Mijn ex werd van zijn bed gelicht met een arrestatieteam. Dat weet ik omdat hij mij gebeld heeft om te klagen over hoe erg dat voor hem was. Van de politie of andere instanties heb ik nooit meer iets gehoord na mijn aangifte. Pas veel later kreeg ik opeens – uit het niks – een brief van het OM: “De zaak is geseponeerd, gebrek aan bewijs.” Die brief heb ik bewaard. Ik kan er niet naar kijken. Maar ik bewaar hem toch. Ik hoef er ook niet naar te kijken. Want ik weet nog wat ik voelde toen ik hem las.
Vandaag mocht ik bij de politie mijn verhaal komen doen. Over de relatie die ik toen had. En het stalken erna. En hierover, wat je net hierboven hebt gelezen. Het was ongelooflijk zwaar. Maar ik heb het gedaan. 39 word ik dit jaar. Het is al zo lang geleden. Ik zou eens klaar moeten zijn ermee he. Ben ik niet helemaal. Ik ben een heel eind, maar ik ben er niet helemaal.
Dat de politie niet alleen bereid is om naar mijn verhaal te luisteren, maar ook om het echt te horen en er zelfs wat uit mee te nemen voor het werk dat zij doen, vind ik echt heel erg fantastisch. En daar wil ik ze ook ongelooflijk voor bedanken.
En ja, het kost me wat om dit te vertellen, zelfs hier. Maar het levert mij ook wat op. Want door het te delen – heb ik inmiddels geleerd – ben ik er niet meer alleen in en een ander misschien ook niet.
Maar ik ben nu wel leeg. Leeg, een beetje moe en lichtjes verward over wat ik allemaal nog erover voel zoveel jaar later. Morgen kan ik weer lachen, maar nu trek ik mijn onesie aan, mijn zeer onaantrekkelijke sloffen en gooi ik mijn haar in de meest praktische staart die een mens kan bedenken, terwijl ik met een bak eten op schoot naar iets stoms en onbetekenends kijk.
Dank je voor het luisteren. Ik ken je niet. Maar je bent er effe voor me. I needed that.
tjonge, wat een verhaal. begon er argeloos aan, en ben er helemaal stil van. dat er achter zo’n sterke vrouw zoiets schuil kan gaan. goed van je wat je nu doet, en sterkte.
dank je! Sterk ben ik maar bij vlagen overigens. En bij andere vlagen een watje. Ik heb met beide leren leven 😉
Geen dank, en je kent me wel… Godspeed…
{}
Niets anders dan respect. Heb ooit op een betonnen vloer in een kelder iets in die richting meegemaakt ( is die asshole gelukkig niet gelukt). Heel dapper en goed dat je doet wat je nu doet. Vind het een eer om naar je te luisteren.
weet je waar ik zo van schrik. Dat nadat ik dit verhaal heb gedeeld er van alle kanten en op allerlei manieren soortgelijke verhalen aan mij worden verteld. What’s wrong with this world 🙁
Omdat jij zo open en eerlijk durft te zijn, durven andere mensen soms ook hun verhaal te vertellen. Hulde voor jou.
En er gebeurt zoveel rottigheid in deze wereld. Rottigheid waar soms niemand weet van heeft. Ik kan alleen maar blij zijn met mensen die goed proberen te doen en anderen niet letterlijk en figuurlijk de grond intrappen.
Yup, that’ll do it. You have my apeicpiatron.
That kind of thinking shows you’re an expert
Jij bent absoluut niet dom, nooit geweest ook. HIJ is een gestoorde hufter. Jij bent een held. En zoals ik al eerder heb gezegd, ben ik niet iemand die de term “held” rondstrooit alsof het confetti is. 🙂
En omdat er verder niets nuttigs is wat ik zou kunnen zeggen, hier een linkje naar een foto van Clark (Kat) met een beret op zijn hoofd: http://www.flickr.com/photos/logpoes/11748218224/in/set-72157639383141995
Toch zou het wel cool zijn om een methode te vinden om “held” als confetti te strooien zonder dat het delh werd 😀
En jij weet toch altijd net te vinden waar ik me beter van voel #cats #hats 🙂
Stil! Ik ben er stil van…
Wat lopen er toch een gestoorde idioten rond. Wat een psycho! Veel succes met de verwerking. Fijn dat er eindelijk naar je wordt geluisterd.
Ook ik voel me nog steeds dom… ik was nog een kind. Nooit durven vertellen thuis of aan iemand. Ik was dertig toen ik er voor het eerst over durfde te praten na een jaar therapie. Het gaat niet weg, nooit weg dat gevoel van dom te zijn geweest bij mij 🙁 Je verhaal raakt me diep. Het is schokkend hoe veel dit alles met een mens kan doen, maar wat fijn dat je gehoord wordt alsnog na zoveel jaren. De stilte voorbij! Sterkte meis en hierbij ook wat kattenspam. Ze is er niet meer helaas maar blijft in gedachten altijd bij me 🙂 http://www.flickr.com/photos/desirestless/4456763547/in/set-72157608797368931
ik ben gék op kattenspam! 🙂
Ik hoop dat jij in elk geval het wel op een plek hebt kunnen plaatsen die leefbaar is. Leuk wordt het nooit. Maar het is fijn als het niet meer de grootste rol in je leven speelt.
X,
Hai Xaviera,
Wat een horror om dat mee te maken. Dat moet een enorme impact op je hebben. Ik kan me voorstelken dat je hier nog niet klaar mee bent. Iemand in mijn directe omgeving heeft iets soortgelijks meegemaakt. En ik ben er eens dichtbij geweest, werd bedreigd maar gelukig ging het niet verder dan dat. Er leven inderdaad nogal wat sick bastards in deze wereld. Sterkte met het verwerken van de ‘restjes’. En wees alsjeblieft niet zo streng en hard voor jezelf. Op jezelf hameren omdat je dom geweest zou zijn…stop daarmee. Wat anderen ervan zouden vinden, telt uiteindelijk niet. For what it’s worth: volgens mij heeft iedereen bij jouw verhaal zijn/haar hart open en leeft met je mee. En vinden ze je niet dom. Die man is degene die het verkeerd heeft gedaan, niet jij. Maar dat weet jij ook wel. :-]
Goed dat je het gedeeld hebt. En tof dat je verhaal nu ook ingezet kan worden door de politie voor hun beleid. Ik weet uit eigen ervaring wat voor gevoel het geeft als je eigen verhaal een ander kan helpen. You go girl. Take care! X
Hey jojanneke,
Thanks for your words! Het is inderdaad heel fijn als je iets wat lelijk is, kunt omdraaien en er iets positiefs van kunt maken. Ik ben echt heel blij dat ik die kans krijg. En je hebt gelijk over hameren enzo, maar achteraf kijk ik ernaar en denk ik > idiot 🙂 Maar goed, achteraf is dat gemakkelijk om te zeggen. Op het moment zag ik het allemaal niet zo duidelijk.
Thanks again. Means a lot to me!
Oh, man…ik dacht ‘ik klik even op dat linkje’. Kippenvel, prikkende ogen. Ik vind je niet dom; eerder stoer dat je dit hier deelt. You go, girl. Speak out…#lievedochter…
Je bent een slachtoffer, niet dom.
Ik kan een heel verhaal ophouden waarom dat zo is, waarom ik dat vind etc. Ik ga het toch kort houden. Ik heb namelijk ook zoiets als dit meegemaakt. Ik ben twee keer op mijn 13e verkracht en kwam pas op mijn 17e erachter dat er sprake was van verkrachting. Dan ben ik nu pas 23, ik ben nog steeds bezig met verwerken. Dit soort dingen zul je nooit meer vergeten.
Daarom nogmaals: je bent een slachtoffer, niet dom.
Schrijf die woorden desnoods op de spiegel in je slaap/bad-kamer. Vergeet ze hoe dan ook, nooit.
Wat heftig Kim. Daar word ik echt heel erg verdrietig van. En logisch dat je er zo mee bezig bent. 23 is piepjong (ruilen?;). Dank je voor je reactie. Sterkte aan jou. En een digitale hug!
Xaviera, wat ben je toch een mooi stoer en kwetsbaar mens. Dank voor het delen.
Zo gaaf om te zien wat je met die waanzinnige klote ervaringen hebt gedaan… You needed to take the power back, and you did.
Daarmee ben je er vast niet zomaar even helemaal van af, maar het lijkt me wel de belangrijkste en grootste stap die je kunt nemen.
Hopelijk lezen veel mensen dit, zowel mannen als vrouwen.
Wat een heftig verhaal en wat moedig dat je dit zo deelt.
En je was niet dom, hij is een klootzak.
Diep respect voor hoe jij je verhaal deelt en voor hoe jij je leven een andere wending hebt gegeven! Ik sluit me 100% aan bij bovenstaande: jij was niet dom, hij was (en is) een hufter. En ja, veel reacties van vrouwen, maar ik vrees dat er geen vrouw is die dit niet herkent, hetzij uit eigen ervaring, hetzij uit de ervaring van een vriendin. Als je de percentages ziet kan dat ook niet anders. Triest.
Wat een verhaal… Ben er stil van. Gelukkig zijn er ook kerels die vrouwen wel met respect behandelen en jou verhaal doet me eens te meer realiseren dat er nog te veel gasten zijn die respect niet begrijpen…
Ik ken dergelijke verhalen inmiddels van meer mensen, en het heeft een ongelooflijk grote invloed gehad op die mensen, dus vreemd is het allerminst dat je het nog steeds bij je draagt. Het komt echt verbijsterend veel voor…
Herken deze ervaring niet en kan me er bijna geen voorstelling van maken, moet afschuwelijk zijn om mee te maken. Moedig en knap dat je erover hebt willen en kunnen vertellen tegenover de politie. Het is een vorm van herbeleving en dat toch aangaan om iets bij de politie te verbeteren (of bewuster te maken), kost veel kracht.