Wanneer de telefoon ‘s om 2 uur nachts gaat en je familie woont in het buitenland, weet je dat er iets ergs aan de hand is. Ik pakte de telefoon dan ook heel snel op. Aan mijn moeders stem hoorde ik meteen dat het mis was: “Machi is overleden.” Mijn oma dus. Overleden. Van een vrolijke avond met series en een brandende houtkachel, verandert de avond direct in eentje met tranen. Mijn oma is overleden.
Ik was net op Aruba. Ik heb haar net nog gezien. Ik zag dat het niet goed met haar ging. Veel slechter dan 3 jaar geleden, toen ze nog vrolijk (want dat was ze) in haar rolstoel werd voortgeduwd door mijn moeder. Toen Jan haar gedag zei, riep ze direct: “Jan kabes di pan” Wat volgens mij zoiets betekent als Jan met het hoofd van brood. Ze moest er zelf vreselijk om lachen en wij ook. Typisch mijn oma, met haar sprankelende lach en maffe humor.
Alle mafheid die ik zelf heb – en dat is nogal een lading – is mij toebedeeld van mijn oma, via mijn moeder (ook al een beetje maf). En ook mijn krullen, heb ik compleet van haar.
Mijn omaatje is dood. En ik ben erg verdrietig. Ik zou graag wat moois willen schrijven. Iets wat overbrengt hoe ik me nu voel en waarmee ik jou misschien een beetje raak. Maar het is alweer 6:30 in de ochtend en ik ben vooral verdrietig dus.
Dus ik houd het kort. Ik ben blij dat ik haar nog even heb gezien. Al was het maar kort. Ik ben eindeloos verdrietig voor mijn moeder en zou haar haar verdriet ten koste van alles willen besparen. Ik ben even zeer gepreoccupeerd met de sterfelijkheid van mijn eigen ouders, al worden die natuurlijk in alle gezondheid 104. En ik zou willen dat ik terug kon naar Aruba en wel direct om bij mijn grote familie te zijn, maar ik weet niet of ik het geregeld krijg. Aruba is zo ver.
En als laatste wil ik tegen mijn familie zeggen: veel sterkte daar en houd elkaar goed vast. Het lijkt me vreselijk om je moeder te moeten missen en dat kan ik niet mooier maken. Maar ze heeft ons met elkaar achtergelaten en we zijn goede mensen, begaan met de wereld om ons heen en zelfs wij als kleinkinderen kunnen onmogelijk ontsnappen aan dat wat de familie Croes is en dat is betrokken – en lastig, maar op een goede manier….vinden wij dan.
Ik zou willen dat ik bij jullie was. Maar dat ben ik niet. Maar ik voel het verdriet ook hier in het koude Nederland. Dat wilde ik gewoon even kwijt.
En Machi? Die is weer bij Pachi….als er een afterlife bestaat. Zelf ben ik misschien niet overtuigd, maar ik vind het helemaal niet erg als ik er op dat punt naast zit.
dank je wel Xaviera,
je woorden geven kracht en ook blijdschap dat Machi ook de kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen zo diep heeft.geraakt met haar gulheid haar lach en gezelligheid. haar.scherpe.geest en groot.hart. haar liefde voor de kleine dingen in het leven. she.is a legend.
Gecondoleerd, veel sterkte toegewenst aan jou en alle naasten om dit verdriet te dragen. En ik hoop dat je even terug kan naar het eiland om samen met elkaar afscheid te kunnen nemen en dit alles te kunnen delen. xxx
Zo’n mooi stukje, Xaviera. Veel sterkte!
Wow, jullie lijken dusdanig op elkaar dat ik bij het zien van de foto éven dacht dat u een retro fotoshoot had gedaan. Moest echt keihard lachen om dat “Jan kabes di pan”. Heel veel sterkte met dit grote verlies. *stevige knuffel*
Gecondoleerd! “Es cu Dios ke”
Mooi verwoord, mooi stuk. Veel sterkte.
Condolencia cu Machi Abe. E lo hasi hopi falta y cu Dios tum’e den su reino. Mi tin cu bisa mi a lesa “Als je hart altijd een stukje mist” y e la touch mi asina hopi cumi a dicidi di lesa bo articulo di “Dag machi”. Paso anja pasa mi tambe a perde mi wela stima y mino por tabata presente. Pero ora mi tabata lesando bo articulo y wak e potret nan mi a realisa cu mi wela cu mi a perde anja pasa ta ruman di bo machi. Bo machi, ta Abe mi tanta grandi. Abe ta ruman di mi wela Julia.
Di berdad cu mundo ta chikito. Tur dos di e articulo nan aki a touch mi masha hopi mes, Tempo mi tabata mucha semper mi tabata goza wak Machi Abe tur bisti cu su acesorio nan. Machi a pone mi hari hopi cu su chiste nan. Hopi forza cu e perdida di Abe.