Doe nou even niet zo moeilijk. Ik wil ervan leren!

Deze twee boeken ben ik nu aan het lezen. Ik lees niet vaak non-fictie, maar beide onderwerpen interesseren me.

Feitelijk gaan beide boeken over hetzelfde: gewoontes en hoe je ze kunt veranderen. Je denken en hoe je niet-helpende gedachten kunt herkennen en vervangen door wel-helpende gedachten.

Maar het boek links is geschreven alsof ik er wat aan moet hebben. terwijl het boek aan de rechterkant is geschreven alsof ik ermee gestraft moet worden.

Vanaf de opmaak, de zinsopbouw, de bladspiegel (een term waar één van mijn cusrsisten me laatst aan herinnerde en die ik direct weer heb geintegreerd in mijn vocabulaire) tot aan de opbouw van de hoofdstukken.

Elementaire gewoontes, helpt mij met elke bladzijde een stapje verder om de informatie te lezen, begrijpen en te gebruiken. Tot aan de korte samenvattingen aan het einde van elk hoofdstuk toe.

Uit het rechterboek blijkt geen enkele interesse voor de lezer. Het zijn de schrijvers – die de inhoud door en door kennen – die hebben neergepend wat ze weten en het idee doen ontstaan dat het een oefening is in het zo complex mogelijk presenteren van die kennis.

Zorgwekkend. Want hoewel het linkerboek facultatief is. Moet het rechterboek mensen opleiden die hulp bieden aan wie dat nodig heeft. En zou je dus denken dat juist het rechterboek geschreven zou moeten zijn om het te begrijpen, aangezien het belang veel groter is dat lezers de kennis opnemen.

Terwijl ik me door de pagina’s heenworstel, vloek ik af en toe. Lange, passieve zinnen, vol afkortingen (waarvoor ik zes pagina’s terug moet bladeren om de betekenis te vinden), nieuwe concepten (die worden uitgelegd in veel latere hoofdstukken).

Ik vraag me meer dan eens af waarom. Wat is toch de behoefte om studieboeken complexer te maken dan nodig en wie heeft de wedstrijd bedacht met als winnaar de grootste braller?

Meer dan ééns overweeg ik om het hele gebeuren over cognitieve gedragstherapie te herschrijven. Het begrijpelijk neerpennen van teksten is nou eenmaal mijn werk en inmiddels een beroepsdeformatie. Maar ja, dan blijf ik aan de gang he. En er is niet bepaald iemand die me ervoor wil betalen.

Maar goed, ik worstel me maar door de expres (vermoed ik regelmatig) onbegrijpelijke tekstbrei heen, afgewisseld door de opluchting van de pagina’s van het linkerboek.

Uiteraard begrijp ik het geleuter uit het rechterboek heus wel. Wat ik niet begrijp is waarom het zo moet. En daar blijf ik voorlopig bij.

 

Share with your friends









Submit

Ik ben het maar hoor, niet stressen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Share with your friends









Submit