Morgen ben ik jarig, toch is mijn bui minder dan optimaal. Het is de eerste verjaardag zonder mijn oma en dat hakt er in (blijkt nu). Ik snap wel dat daar weinig sympathie voor is. Voor veel mensen is een oma dat oude vrouwtje die je naam steeds vergeet. Wanneer ze sterft is dat niet meer dan logisch. Niet leuk, maar te verwachten als het ware.
Ik weet niet zeker of dat is hoe anderen het zien. Maar zo lijkt het wanneer een oma of opa overlijdt. Alsof je er niet teveel over mag rouwen omdat het nou eenmaal is zoals de dingen horen te gaan.
Mijn oma was meer voor mij dan dat oude vrouwtje. Ze was als een soort tweede moeder voor me. Zowel in positieve als in wat minder positieve zin overigens. Toen ik zo rond mijn 12e ging puberen, had ik ook met mijn oma de reguliere puberakkefietjes. Ik kan me nu niet echt meer herinneren waar het dan over ging, zo belangrijk zal het dus niet zijn geweest. Maar over het algemeen konden we het prima met elkaar vinden.
Als oudste kleinkind had ik altijd wat privileges. Zo hoefde ik nooit op tijd naar bed, hoefde ik nooit af te wassen ( I loved that one) en mocht ik altijd kiezen wat we aten. Dat kwam dan neer op Surinaamse bruine bonen, patat of fried rice met ketchup. Mijn oma haatte het wanneer ik haar heerlijke eten verpestte met een lading zout en ketchup. Tsja, ik was een maf kind.
Vorig jaar oktober overleed mijn oma. Na een lang ziekbed was het toch nog opeens voorbij.
Toen ik klein was had ik er altijd nachtmerries over dat mijn oma dood zou gaan. Dan werd ik huilend wakker. Later toen we naar Aruba verhuisde werd het nog erger. Ik was zo ver weg van mijn oma en ik was altijd bang dat ze zou overlijden en dat ik dan niet eens meer zou weten hoe ze eruit zag. Doodsbang was ik. Niet de hele tijd natuurlijk, maar als ik er zo aan dacht.
Later toen ik weer in Nederland woonde, zei ik altijd tegen mijn oma: “Je kan beter niet doodgaan, want ik ga met je mee.” En dat meende ik wel een beetje. Ik dacht nooit dat ik het zou kunnen verdragen dat mijn oma er niet meer was.
Tsja, zo zie je maar weer hoe je je kan vergissen. Zij is weg en ik ben er nog. Ik heb zelfs lol en vergeet soms zelfs dat ze er niet meer is. Maar vandaag zit ze in mijn hoofd. Vandaag lukt het me niet zo om er niet aan te denken. Vandaag ben ik verdrietig. Dat ik haar niet kan bellen en met haar kletsen of even langs kan gaan en over het een of ander klagen of een lekker maal met haar delen.
tsja, het is niet anders…
