In mijn jeugd had ik een bijzonder romantisch beeld van de universiteit. In mijn dromen zou ik al zittend onder een boom met een groepje medestudenten alles leren over alles wat ik maar wilde leren. De professor zou een echte professor zijn: een denker. En met die denker zouden mijn medestudenten en ik in gesprek zijn over grote kwesties.
Ik keek er vreselijk naar uit. Overigens niet genoeg om meer huiswerk te maken (of eigenlijk überhaupt) en minder te stappen.
Teleurstelling
Maar goed. Wat een teleurstelling was het jaren later toen ik dan eindelijk dat kennisinstituut van mijn dromen binnen dacht te lopen. Studenten waren eigenlijk alleen maar geinteresseerd in de vraag: “wat moet ik weten voor het tentamen.” In de collegezaal zaten bij het eerste college 600 studenten (bij het tweede college nog een man of 100). De professor was een meneer in pak die ik vanaf de plek waar ik zat bijna niet kon zien, maar gelukkig door het gebruik van een microfoon wel kon horen.
Studenten
Alleen de werkgroepen kwamen een beetje in de buurt van mijn droom. Daar werd gediscussieerd over kwesties. De discussie vond in dat eerste jaar vooral plaats tussen mij en de docent. De andere Leidse studenten van dat jaar hielden zich eigenlijk alleen maar bezig met wie er wél en wie er niet in een studentenvereniging zat. En omdat ik toen nog psychologie studeerde, was de zoektocht naar jezelf uiteraard ook een groot thema.
Gelukkig heeft het internet mij gered van die studie. Al blijf ik het vakgebied interessant vinden en heb ik er zowel in mijn werk als internetspecialist als leidinggevende nog vaak wat aan gehad. Maar de kennis die ik daarbij utiliseerde kwam vooral uit boeken die ik uit persoonlijke interesse had doorgeworsteld.
Romantiek is terug
Het internet is dan ook een fantastisch medium. Een technisch, maar ook zeker maatschappelijk verschijnsel waar ik na 13 jaar (sinds ik sites in elkaar begon te knutselen) nog steeds gelukkig, enthousiast en energiek van word. En het is dan ook het internet dat mijn romantische idee van studeren na al die jaren weer terugbrengt.
Een aantal grote universiteiten deelt op zeer internetse wijze hun kennis met iedereen die daar maar interesse in heeft. Is dat niet fantastisch? En studeren onder die boom kan nu met de laptop in het park. Bekwaam je in gender studies, Frans of natuurkunde via het web. Oké de docent is er dan niet, maar ook dat zal gauw komen.
Hier een aantal universiteiten op een rijtje dat een online (en gratis) programma aanbiedt:
- Open Universiteit Nederland
- TU Delft
- MIT Open Courseware
- Open Learning Initiative
- University of Southern Queensland
- Capilano University
- University of Oxford mathematical institute
- Peoples Open Access Education Initiative: Peoples-uni (niet helemaal gratis, maar zéér goedkoop)
- The University of Nothingham
- TUFTS Open Courseware
- Open Michigan
- UC Berkely Webcasts
- Utah State Open Courseware
- University of Utah
- Small Business Development Center – University of Pennsylvania
- University of California Open Courseware
- University of the people (geen inschrijfgeld, alleen – lage – kosten voor het nakijken van tentamens en papers. Lesmateriaal wordt online beschikbaar gesteld)
- The Open University – Open Learn
- Sofia Open Content Initiative
- Notre Dame Open Courseware
- Nog meer info over studeren
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!