Contentgirl Natalie vroeg zich vorige week af: waar hangen we uit? Zoals zij ook al stelt, blijkt uit allerlei onderzoek dat we massaal online zijn. Wat we daar doen? Vooral consumeren dus. Volgens de participatiemeter van Forrester – het meest misbruikte plaatje ever – is 70% van de internetgebruikers een spectator, oftewel een lurker. Maar 24% is creator. Die 70% moet het dus hebben van die 24% die bereid is om het web vol te kliederen met kunst en kitch, literatuur en lectuur, poëzie en proza. Die 70% hangt dus lekker achterover op zijn stoel, geniet en klikt weer door. Stelletje luilakken!
Je eigen web
Het web is een prachtig ding. Een kanaal dat elke dag wat nieuws brengt. Wat voor nieuws? Dat bepaal je voor een groot deel zelf. Het aanbod is zo groot, dat je je op het web geen enkel moment hoeft te vervelen. Of je nou liever Marketingfacts leest, Dutch Cowgirls, Contentgirls of bijvoorbeeld de weblog van AmoorahNl. Op het web ben jij de baas. Heerlijk toch. Dagelijks of wekelijks een kijkje in het leven, het hoofd, de visie van mensen die je bewondert of in elk geval interessant vindt. Nieuws, feiten, gevoelens, ideeën, plannen, suggesties en tips van iemand die veel tijd heeft gestoken in een onderwerp of op een originele manier kijkt naar hetzelfde als jij. Of misschien gewoon lekker dagelijkse prietpraat omdat het leven niet alleen uit wereldveranderende zaken bestaat.
Bloed, zweet en tranen
Maar dat web moet dus wel gemaakt worden door deze mensen. Waarvan de meeste geen geld verdienen met hun activiteiten. Die mensen die elke dag of elke week weer een stukje voor je klaarzetten. Die zich ergens in verdiepen of dat al hebben gedaan en hun best doen om jou daar een handje mee te helpen. Die mensen verdienen 9 van de 10 keer niets met hun blog, maar investeren toch dat bloed, zweet en die tranen in het perfectioneren van dat ene stukje, dat ene verhaal. Zij nemen het risico om hun muil open te trekken en stellen zich open voor kritiek van vaste bezoekers en willekeurige voorbijgangers.
Meningen delen blijkt eng
Veel mensen willen het met mij hebben over het starten van een blog. De grootste angst die ze hebben verwoorden ze meestal zo: “ik vind het eng om mijn mening online te geven. In het echt niet hoor, maar online durf ik dat niet.” Als ik voor elke keer dat ik dat hoorde een euro kreeg, was mijn schoenencollectie het huis uitgegroeid. Het blijkt dat Frank Meeuwsen gelijk had toen hij zijn boek over vroege bloggers “Bloghelden” noemde. Blogging is not for the meek.
Steekproefje
Maar hoe staat het ervoor met dat bloggen? Geen onderzoek dit keer, al zal dat vast gedaan zijn. Nee gewoon een willekeurige steekproef.
Voor de grap heb ik eens even een paar grote blogs bekeken. Marketingfacts bijvoorbeeld. Ik pakte een willekeurig artikel uit mijn hun RSS-feed (abonnees +10.000) als steekproef. Wat blijkt: het artikel is volgens de statsitieken van Marketingfacts zelf (op moment van schrijven) 8809 maal gelezen. Meer dan 8000 keer. Toch heeft het artikel niet één reactie. Wel 32 tweets overigens. En een overdonderende 1 like op Facebook. Dus meer dan 8000 mensen hebben dit artikel gelezen en zelfs als maar 10% het een goed artikel vond, is het verbazingwekkend dat er zo weinig reacties zijn (ook die 32 via twitter is niet overdonderend).
Steekproef 2
Dan nog maar een willekeurige steekproef, dit keer een artikel van Dutch Cowgirls. De statistieken: een kleine 4000 keer bekeken, 23 maal getweet en 0 reacties.
Natuurlijk weet ik niet in hoeverre die statistieken helemaal kloppen. Maar het geeft in elk geval een idee. Een idee van hoe lekker consumeren is en hoeveel moeite reageren kost.
Constatatie
Denk nu niet dat dit een klaagzang is. Dan heb je me nog niet horen klagen. Wat het wel is, is een constatering (al ben ik zelf meer voor het woord constatatie, dat klinkt toch veel leuker): dat geroep over het toevoegen van waarde, telt voor een grote groep mensen alleen maar als ze er niks voor hoeven te doen. Zelfs de retweet (een simpel manier van props geven) en de “like”-knop van Facebook blijken teveel moeite.
En misschien waren deze 2 artikelen er nou nét 2 die geen reactie behoeven, maar ik ben bang dat dat de ziekte niet is. Jammer vind ik dat. Want voor veel bloggers is de retweet of like, maar vooral de reactie de enige betaling voor hun harde en gedisciplineerde werk. Natuurlijk zijn statistieken leuk. Maar als op een feestje iedereen even bedachtzaam naar je komt kijken en dan wegloopt naar een ander, zonder iets te zeggen – is de positieve impact daarvan maar minimaal.
Help a blogger out
Wees eens een vent. Jij lurker. Jij die daar de hele dag zit te consumeren, te LOL’en, te ROFL’en, te Smiley’en of je op zit te vreten om wat al wat dat kleine groepje creators maakt. Klik op die retweet-knop, muis naar die like-knop, link naar die website, reageer op dat artikel. Voeg eens wat waarde toe.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
Omdat je het zo lief vraagt… :)Vaak lees ik blogposts tussen de werkzaamheden door. Even snel de RSS/Twitterstream afspeuren op een interessant onderwerp. Zo'n artikel lees ik dan. En als ik denk: nou dit was inderdaad interessant, plaats ik als comment "interessant"? Neh, daar wordt niemand beter van. Ik vind het interessant, dus ik knal 'm over de retweet heen. Hopsa, next!Stel nou, het artikel is interessant en ik heb een mening die ik wil delen. Dan moet ik die, wil mijn mening een beetje waarde krijgen, wel goed onderbouwen. Maar dat kost tijd, en ik was dus eigenlijk met heel andere dingen bezig. Werken bijvoorbeeld.Een artikel moet me echt triggeren een reactie te geven. En daarmee bedoel ik niet "blablablabla-wat vind jij?". Nee, Echt Triggeren. Er moet een vraag aan de grondslag liggen, een dilemma waar ik over na moet denken. Waar ik een antwoord op wil geven. Wil geven. Ik zou dus bijna willen zeggen: om meer interactie te krijgen met je lezers, moet je een beetje dom zijn. Vul niet alles in. Maak bewust gewaagde kwinkslagen. Stel jezelf bij het schrijven van een artikel als doel lezers uit te dagen om inhoudelijk hun ervaring en mening te delen.
ja lief he 🙂
Maar ik snap dat het moeite kost om een reactie te geven. Ik verbaas me er gewoon over dat ook de minimale vorm: retweets, likes op facebook of in google reader, zo weinig worden gebruikt.
Ik kijk bijv. naar mijn twitteronderzoek – bijna 12.000 keer gedownload. 94 retweets en 16 likes…dat is wel erg minimaal. Ik lig er niet wakker van, het valt me gewoon op. Het valt me op dat er wel erg veel mensen zijn die wel nemen, maar niet bereid zijn om maar minimaal te geven.That's all.
Maar dank voor je reactie! 🙂
Bedenk wel dat je in een heel grote vijver vist. Er verschijnen dagelijks zo enorm veel artikelen over nieuwe media, marketing, gadgets en noem maar op. En veel van deze artikelen komen op grote lijnen overeen met elkaar. Ook bekende grootheden kampen met dit probleem. Een mooi voorbeeld van van deze ironie is deze post van Jason Falls, "Sharing great content". 0 reacties en 31 retweets: http://www.socialmediaexplorer.com/2010/10/26/sha…/ Maximaal 7% van wat ik zelf lees nieuw of vernieuwend genoeg om te delen met anderen. Er zijn maar weinig schrijvers zo begenadigd dat ze altijd reacties en retweets ontvangen. Trouwens – veel mensen zullen je artikelen in hun RSS reader lezen, waar de opties voor het delen redelijk beperkt zijn.
edit:
Nog een gedachte, misschien een beetje flauw, maar daarom niet minder waar: ik wil niet zelf bijhouden of er een reactie op mijn reactie is. Ik wil een mailtje! Ik voel me ook een stuk belangrijker als ik een mailtje krijg dat iemand de moeite heeft genomen om te reageren.
Of beter nog: een @-tje op Twitter.
maar for the record: ik bestrijd niet dat het zo is…dat constateer ik juist – ik vind het alleen slordig. En ik denk niet dat dit alleen aan de blogs of kwaliteit van de blogs ligt. Zeker niet als ik naar de statistieken kijk en er dus wel uitgebreid wordt gelezen/geconsumeerd.
Vanuit mijn eigen statistieken kan ik zelfs stellen dat er artikelen zijn die bijv. onwijs geretweet worden (an sich cool), maar niet meer dan 2 reacties krijgen. Dat is toch bijzonder en zegt volgens mij (natuurlijk wat kort door de bocht) meer over de lezer, dan de kwaliteit van de schrijver.
Dat kan twee dingen inhouden:
1. Je artikel is zo compleet dat niemand iets heeft toe te voegen
2. Niemand is het oneens genoeg om feedback te geven
Ok, serieus: ik zou al die retweets zien als een indirect bedankje voor je goede artikel. Een reactie zou dan "slechts" een inhoudelijke vraag of aanvulling zijn, wat dus weldegelijk iets zegt over de hoge kwaliteit van je posts.
Wil je meer reacties, dan zou ik mijn tip hierboven eens proberen 😉
Ik ben uiteraard meer dan bereid om het eindeloos over een heel ander punt te hebben….maar…dat doe ik dan een andere keer 🙂
Haha, offtopic gaan is dus niet wat ik bedoel he 🙂
Nu moet ik wel reageren he :P.
Ik heb zelf ook een blog en schrijf voor een andere, maar het is idd soms best jammer om te zien dat je flinke statistieken haalt en je krijgt 0 reacties.
goeie truc he 😛
Nou, die discrepantie valt me dus op.
AMEN!!
Denk dat de reactie van Bas het fenomeen voor een groot deel verklaart. Ikzelf weet van een aantal mensen dat ze mijn blogs lezen; en dat ze af en toe een reactie achterlaten, waarschijnlijk deels om daarmee aan te geven 'ik ben er nog hoor'. Misschien nodigen mijn teksten niet zo uit tot reageren, dat geloof ik graag.
Maar als ik dan de statistieken zie van het Twitteronderzoek, oeh dat is toch wel tekenend. Dan gaat de 20/80 regel niet meer op. Eerder 1/100.
Als het dan zo is, volgens Bas, dat je gewoon de tijd niet neemt om te reageren omdat je bijv. op je werk zit, hoe verklaar je dan de duizenden reacties iedere dag op GeenStijl.nl? Daar kan het kennelijk wel. Prikkelender teksten? Origineler invalshoek?
Ik reageer dus nooit… verdomme ben ik er ook ingetrapt!
muahahaha
Sjongejonge, busted. Ik reageer dus -wel eens- en ben ook een bezoekster van Nathalie's blog die met veel plezier leest en -afentoe- roept dat ze er nog is. Zelfs nu ik zelf dagelijks naar bezoekersaantalen staar komt daar niet veel verandering in. Ik lees/consumeer blogs zoals ik een tijdschrift of krantje lees, heel old-skool dus, bij voorkeur in alle stilte. Het liefst een beetje ondergedoken achter het beeldscherm met een koffie of wijntje al naar gelang tijdstip. Heel fijn om vooral te lezen (te nemen). Dat geldt dan vooral voor de meer verhalende blogs, zoals die van maanisch.com, merelroze.com en soms webgrrl.nl kunnen zijn. Vakinhoudelijke blogs als deze of frankwatching.nl zijn van heel ander aard, hier kom ik iets Doen. Actief. Dan ben ik veel eerder geneigd om daadwerkelijk mee te discussieren en kennis te delen. Het is de luie bezoeker, maar het is ook de tekst zelf die al dan niet een directe reactie oproept.
En het zegt allemaal helemaal niks over kwaliteit van het schrijven, dat voorop.
Ja, herkenbaar! De truc is (voor mij dan): meteen reageren! Inderdaad: ff een RT of een 'like' of een reactie plaatsen, want als je denkt 'dat doe ik later nog wel' dan komt het er niet meer van. Ook gewoon echt even de tijd nemen om iets te lezen en niet alles vluchtig snel-snel tot je nemen… Je merkt ook dat als je serieus op iemands blog reageert, je ook weer een serieuze reactie krijgt, soms weer op je eigen blog of tweets en zo houdt je de communicatie gaande. Dus je moet het als een olievlek zien, net als wanneer je 's ochtends zomaar naar wat mensen glimlacht, dat ook een een stroom aan leuke dingen in gang kan zetten 🙂