Toen mijn eerste oma besloot het loodje te leggen, heb ik vooral gerouwd. Ik heb wel een liedje gezongen op de begrafenis, want dat moet wel. Maar met het hele gebeuren eromheen en alles wat geregeld moest worden had ik niet zoveel te maken toen.
Nu mijn Arubaanse oma haar reis naar de eeuwige jachtvelden aan het maken is (dat mag ik zeggen > Indiaanse familie), ben ik veel dichter bij het geregel dat er óók bij hoort.
Tel daar dan nog eens bij op dat op Aruba een begrafenis (en zeker een katholieke…) een veel groter gebeuren is dan dat met die koffie en als je geluk hebt dat kleffe plakje cake in Nederland….en ik ben onder de indruk.
Met mijn tante en moeder vertrok ik vandaag richting….nou richting van alles en nog wat. Van funeral home tot verzekering, van bloemist tot kerk. Zo ongeveer elke 5 minuten moet over iets een beslissing worden genomen. Welke kist? Welke bloemen? Hoeveel geven we uit? Welke jurk moet ze aan? Welke nummers moeten er gezongen worden? Wie zingt er allemaal? Wie spreekt er allemaal?
En dan is je moeder dus net dood. Pfff, ik heb met mijn moeder en tante te doen. Zo af en toe barsten ze ook opeens in tranen uit. En ik dan dus ook. Want zo gaat dat uiteraard.
Maar dan moet je weer verder. Beslissingen nemen over dingen die je op zo’n moment tegelijkertijd aan je reet kunnen roesten, maar ook belachelijk belangrijk zijn om goed te doen.
Het hele gebeuren rondom mijn oma duurt uiteindelijk tot volgende week vrijdag. Bij haar huis (waar nog 2 zoons en een dochter inwoonden) is een tent opgezet, zijn er snacks en is er drinken. Allemaal voor wie langs wil komen om herinneringen te delen. De hele dag lopen mensen in en uit en ze zijn allemaal welkom.
Morgen wordt het familiegraf opengemaakt en mijn opa (die al jaren eerder stierf) op een andere plek erin gelegd zodat hij naast mijn oma kan liggen.
Woensdag zijn we bij de funeral home (hoe heet dat toch ook alweer in het Nederlands man?) en is er de condolencia. Heb eigenlijk niet precies gevraagd wat dat inhoudt, maar in elk geval is het dus het officiële condoleer-moment.
Donderdag is de begrafenis. Die duurt van ongeveer 12 uur, tot een uurtje of 6. Waarna natuurlijk iedereen weer naar het huis van mijn oma gaat en er nog uren wordt nagepraat, gehuild en gelachen.
Vrijdag ik er nog iets, waarvan ik totaal ben vergeten wat het ook alweer is. En dan is er geloof ik nog steeds open house bij mijn oma’s huis. Dan volgen allerlei kerkelijke dingen die al helemaal niet te volgen zijn, wat dan eindigt met een stel biddende vrijwilligers, die ook en passant de kwade geesten verjagen. Wat zowel fijn als praktisch is.
Kortom: het is een heel gedoe. Ik zing op woensdag en donderdag een 2 liedjes. Ik heb erop gestaan het bij 2 te houden, want dat wordt natuurlijk supermoeilijk en ik denk niet dat ik in staat ben een mini-concert te geven, hoeveel verzoeknummers mijn tantes ook indienen.
Het is nu bijna middernacht hier en ik ben net thuis. Na een dag geregel, geoefen (van de nummers die ik ga zingen), ge-chauffeur en willekeurige huilbuien ben ik gesloopt. Maar ik ben wel zeer blij om te zien dat het sterven van mijn oma niet zomaar voorbij gaat hier op Aruba. En ik vind dat mijn familie, ondanks het verdriet, echt heel goed en vooral positief omgaat met haar dood.
Celebrating her life. Want dat zou mijn oma ook hebben gedaan hoor. Een begrafenis is nou eenmaal het beste moment om de slappe lach te krijgen. Tenminste, dat hoop ik, want mijn zusje en ik hebben dat altijd. En naar ik her en der heb opgevangen, mijn tantes en ooms ook, maar vooral mijn oma ook. It runs in the family. Of dat goed is, laat ik maar even in het midden voor nu.
Eerst maar een slaapje plegen!
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
Wow, indrukwekkend, maar mooie manier om idd het leven te vieren!
Je eigen leven staat ‘on hold’ tijdens deze periode van verdriet, afscheid & rouw (ja toch
Afscheid nemen is zwaar, mooi en zoals je het hier beschrijft ook indrukwekkend. Neem je af en toe ook een momentje rust…? Je hebt giga veel gevlogen in korte tijd. Veel te regelen met zijn allen… gewoon even af en toe rusten… Als ik je zo lees dan ben je tegen de tijd dat je thuis komt helemaal gesloopt… wees ook lief voor jezelf. Een bezorgde volgster 😉
Het is vooral zwaar maar ook een steun. Ik vraag me soms serieus af wat ik hier terug ben komen doen, maar zoals je dit beschrijft, de betrokkenheid van familie, vrienden en gemeenschap, geeft het mijn (nog) verblijf hier een beetje meerwaarde. Dit is wat ik nergens anders ter wereld op de manier waarop jij het beschrijft, zal treffen, Heel veel sterkte!