2013 was best een prima jaar. Jawel, mijn gezondheid liet wat te wensen over met een darm die mij haat. En ja, ik deed iets waar ik doodsbang voor was (maar redde het met slechts 1 traan). Maar het was ook het jaar van de geboorte van Content Collective en de groei van de club waarmee ik dat draai. En het jaar dat Anastasia haar groove vond en het jaar dat ik mijn Facebook opschoonde, maar ook pareltjes ontdekte. En ook dit jaar was mijn relatie met mijn vriend-waarmee-ik-getrouwd ben, nagenoeg perfect. Oké, dat is onzin. Maar we hebben het wel érg gezellig.
Niet slecht dus.
Wat ik dit jaar wel miste was iets heel basaal: vriendschappen.
Door het heen-en-weer-gereis in mijn jonge jaren en niet te vergeten mijn beste vriendin die naar het buitenland vertrok, kwam ik opeens vrienden tekort. En dan niet “ik ken je van Twitter”-mensen of Hey Facebook-kameraad-mensen. Ook niet kennissen of ik-groet-je-op-straat-types, maar echte als-er-iets-ergs-is-kan-ik-je-om-3am-bellen-vrienden.
Dat moet dus anders in 2014.
Nu geef ik toe, ik ben een lastige vriend(in). Ik ben een beetje raar, bij vlagen licht autistisch (bij wijze van spreken…niet feitelijk), onwijs specifiek in van alles en soms net iets te recht-voor-z’n-raap. Dit vind ik dus allemaal meevallen zelf, maar zo op je 38ste weet je heus wel wat mensen van je denken enzo. En dat alles bij elkaar maakt mij waarschijnlijk een beetje lastig.
Tel daarbij dan ook nog op dat ik nieuwe vriendschappen maken doodeng vind. Oeh, het idee dat je wordt afgewezen. Nou ja, afgewezen…maar dat jij iemand HEEL aardig vindt en dat diegene jou maar een beetje meh vindt. Daar lig ik wakker van. En dus houd ik iedereen op gezellige en vriendelijke afstand. Sukkel dat ik ben.
Vergeet trouwens ook niet dat ik heel slecht ben in het inschatten van vriendschapspotentieel. Als ik iemand aardig vind, dan is dat voor mij genoeg. Om er dan later achter te komen dat ze niet aardig zijn óf mij echt niet kunnen verdragen (of gewoon oninteressant vinden. Had ik al gezegd dat ik een drama queen ben?).
Als laatste ben ik een workaholic. Ik zeg dit met enige schaamte, want het schijnt zeer onhip te zijn. Maar ik kan het niet anders zeggen. En dat betekent dat ik ongelooflijk veel tijd kwijt ben aan werk en veel minder tijd heb voor de sociale aspecten van het leven.
Het is dus…als ik heel eerlijk ben, vooral mijn eigen schuld dat ik het vriendschapsding, sinds het definitieve vertrek van mijn beste vriendin, een beetje heb laten liggen.
Maar no more! Ik ga dit jaar nieuwe vrienden maken. Van die echte, die je wel eens in series ziet weet je wel. In Friends en in How I met your mother (maar dan iets minder disfunctioneel). Ik gá het doen.
Geen idee waar ik precies moet beginnen en hoe iemand dat aanpakt. Maar daardoor laat ik me niet tegenhouden. Van jullie heb ik wel wat tips nodig overigens, want zelf bak ik er niks van. Hoe vind je een vriendin die van katten houdt, af en toe nog gaat stappen, het niet erg vindt dat ik geen kaas, tomaat en vis lust, een hekel heeft aan de PVV, niet denkt dat alle bruine mensen familie van elkaar zijn, een webnerd is en niet belachelijk ver van Utrecht woont? Oh en hoe weet je dan dat ze vrienden zijn als het zover is. En…wat doe je dan, als ze dat zijn? Is er een vriendschapscertificaat? Moet je vriendschapsverkering vragen. Of weet je dat “gewoon”? Dat bedoelde ik dus met licht autistisch net. Ik vind het allemaal een raadsel.
So tell me: hoe doe jij dat?
Ook 1 van mijn goede voornemens! Ik heb echt wel leuke en lieve mensen om me heen, maar doir alle toestanden met zoonlief van afgelopen jaar en veel te hard werken ben ik de facto een soort kluizenaar geworden. Niet dat ik geen mensen zie, ik spreek heel veel mensen, dat is per slot van rekening m’n werk…. En ik heb afgelopen jaar heel veel leuke en lieve mensen leren kennen, maar ik zet het dan niet door. Geen tijd, geen energie is dan altijd mijn excuus. Maar ik mis het wel dus ik neem me stellig voor om dit jaar meer tijd te maken. Volgens mij is dat een goede 1e stap 😉
ja vind ik ook ( al ben ik belachelijk laat met reageren :))
Geen tips, want zelf geen enkel talent voor vriendschappen helaas, maar ik wens u uiteraard heel veel succes en plezier en yay goed plan en laat u weten hoe het loopt? 🙂
dude…terwijl je onwijs leuk bent. En ik kan het weten…want wij hebben ge-irl’d (compleet raar nieuw woord-achtig iets :))
I’ll keep you posted 🙂
Ik vind om 3 uur ‘s nachts gebeld worden nooit zo erg. Zelfs 6 uur of 9 uur niet. Ik denk ook dat dit mijn beste vriendeneigenschap is, dat en dat ik altijd bereid ben om mensen te voeren (En in dit kader: lust je helemaal geen tomaat, als in, als er passata door de linzensoep zit, lust je het, of lust je geen tomatensalade? Kaas en vis doe ik zelf ook niet aan.)
Verder snap ik er ook niet veel van, maar als ik om 2 uur wordt gebeld door iemand die wil uithuilen, dan ga ik ervan uit dat het wel goed zit.
Ik vind het ook niet zo’n punt. Al geef ik toe dat ik zelden iemand om 3 am bel. Maar het gaat om het idee dat het kán.
Ik lust tomaat wanneer het niet te tomaterig is. In stukjes gesneden en meegebakken: fine. Tomatensoep > bah!
Tussen mijn 20ste en 30ste maakte ik bijna met iedereen ‘vrienden’ en was er ook erg naar op zoek. Maar uiteindelijk heb ik nu nog de fijnste contacten met 3 vriendinnen sinds de brugklas, en een vriendin uit mijn periode als leerling-verpleegkundige. Hoe ouder ik word, hoe minder makkelijk ik vrienden maak, ofzo. En ver weg gaan wonen van je vriendenkring zorgt ook voor een enorme terugloop 😉 Daar heb ik uiteindelijk van geleerd wie ik als kennis mag beschouwen en wie als vriend.
Ja afstand is een lastige bij vriendschap. Al zie ik ook wel mensen die het wel kunnen. Ik heb zoveel gereisd op enig moment in mijn leven, dat ik de oude vriendschappen kwijt ben geraakt. Da’s wel jammer – want wanneer je kleiner/jonger bent, is het wel echt gemakkelijker.