Al 6 weken leef ik met iemand die in een constante staat van immense pijn leeft. Zes weken luisteren naar het gekreun van iemand die zoveel pijn heeft dat 400 mg dyclofenac, 400 mg paracetamol, 120 mg morfine en oh ja…voor als het echt niet meer ging: diazepam – niet voldoende is. En dan nóg pijn. 

Natuurlijk is pijn veel erger voor degene die het ervaart. En dat was ik niet. Maar pijn is ook vreselijk om te aanschouwen.

Al die weken durfde ik bijna niet wakker te worden. Mijn ogen niet open te doen. Mezelf niet te confronteren met de pijn die mijn geliefde (MIJN geliefde) moest verdragen. Soms moest ik even vluchten. Gewoon even weg. Naar een andere kamer, het huis uit, de stad uit, weg. Maar dan voelde ik me algauw weer schuldig. Wat moest ik nou dragen? Had ik pijn dan? Snel weer terug, in elk geval erbij zijn. In elk geval hem aan het lachen maken. Want dat is tenminste iets.

En dan naar het ziekenhuis.

Eindelijk foto’s. Eindelijk een echte dokter (want even serieus….huisartsen…bah). En na de foto, onverwacht opname in het ziekenhuis. Een operatie. Wanneer? Geen idee.

Je leest het wel eens. Die automatische piloot die mensen weten op te roepen. Die opeens heel slim en snel van alles gaat regelen. Blijkbaar zit hij niet in mijn arsenaal. Geen automatische piloot, maar een droommeester. Alles opeens in slow motion. Langzaam en raar en van een hele verre afstand. Terug naar huis, kleren pakken en snoep kopen (want ziekenhuisvreten is niet te doen). Terug naar het ziekenhuis, nog niks weten en hopen dat hij snel wordt geholpen, snel weer thuis is, snel weer bij mij is.

Want opeens blijk ik een egoïst. Opeens denk ik: “weet je wel hoe leeg het huis is zonder jou?” Maar dat zeg ik natuurlijk niet, want ik wil het niet moeilijker maken. En ik schaam me natuurlijk, maar dat neemt de gedachte niet weg. En natuurlijk is een hernia routine voor die artsen, maar toch ben ik best bang. En natuurlijk moet ik positieve dingen denken, maar dat is nu moeilijk.

Jezus man, ik ben nog niet één nacht alleen en zelfs dat vind ik niks. En hij ligt in het ziekenhuis, tussen zieke vreemden die helemaal niet weten waar hij om moet lachen en hoe hij is.

Verdomme. Ben ik nou een watje als ik moet grienen als een idioot? Waarschijnlijk wel. Maar ja, soms is het gewoon niet anders.