“Your history didn’t start when you were born”

De beste man is al 68. We moeten het hem dan ook vergeven als hij soms wat mompelt. Want wanneer hij te verstaan is, zegt hij de meest fantastische dingen: Jesse Jackson. Reverend Jesse Jackson. Zelfs voor een atheïst als ik, is dat een man die ik best eens van dichtbij wil beschouwen.

Gisteren was het zo ver. In Amsterdam, georganiseerd door MTV en Cool Politics – kon iedereen voor maar € 10 Jesse Jackson, Robert Vuijsje, Eric Corton en Hans van Baalen in actie zien op het podium van Boom Chicago. Daar moest ik bij zijn.

Voordat we wegreden uit Utrecht (in de kekke bak van mijn zusje waar ik van had gedreigd dat ik erover op zou scheppen op mijn weblog – bij deze) had mijn zusje gesteld dat als een camera in haar buurt kwam, zij weg zou rennen en mij naar voren zou duwen. Nu was ik zelf niet zo bang voor de camera’s van MTV – want het is alweer een tijdje geleden dat ik tot de doelgroep behoorde, maar mijn zusje ziet er in elk geval uit alsof ze zo door het MTV-beeld kan wandelen, dus ik begreep haar zorgen wel een beetje. Toch probeerde ik haar ervan te overtuigen vooral niet weg te lopen, maar gewoon een goed antwoord te geven: “Hoe vaak heb je een of andere idioot horen verkondigen dat Osama Bin Laden cool is? Áls jij de kans krijgt om iets zinnigs te zeggen, moet je die kans nemen.”

Mijn zusje was overtuigd, maar had zich geen zorgen hoeven maken. Alleen al omdat ze het voor elkaar kreeg om in haar eentje in het donkerste hoekje van Boom Chicago te gaan staan. Niet te dicht bij Jesse Jackson en het podium – om toch maar vooral uit de buurt van de camera’s te blijven. Mijn zusje is een beetje maf. Aangezien ik een fototoestel mee had genomen, liet ik me niet in donkere hoekjes duwen. En daar ben ik blij om. Niet alleen omdat een aantal van de foto’s prima gelukt is. Maar omdat het niet vaak gebeurt dat je zo’n stukje geschiedenis, zo’n gezicht uit het nieuws, van zo dichtbij kunt bekijken en beluisteren.

En Jesse was goed.

Zelfs toen Hans van Baalen zijn idioterie ging spuien en liet zien zijn eigen geschiedenis niet te kennen, maar ook nog liet weten van mening te zijn dat zijn geschiedenis los stond van zijn identiteit, bleef Jesse geduldig. Hij sprak de mooie en ware woorden: “Your history didn’t start when you were born.” Zonder drama. Zonder complex. Zonder beschuldiging. Jesse heeft duidelijk vaker met mannetjes zoals van Baalen te maken gehad.

En toen had ik een vraag aan Mister Jackson. Mijn zusje stond nog steeds in haar donkere hoekje, toen ik naar de zaalmicrofoon liep om mijn vraag aan Jackson voor te leggen.

Een half uur heb ik staan wachten voordat ik mijn vraag direct aan de good reverend himself voor kon leggen. Een half uur waarin mijn mond steeds droger werd. Waarin ik doodsbang was dat ik net zoals vroeger op de lagere school mijn vraag zou vergeten vóór ál die mensen. Waarin ik onwijs moest plassen, maar niet kon gaan. Een heel erg lang half uur. Maar toen was het zover. Een megagrote camera werd in mijn gezicht geduwd samen met een microfoon en het was mijn beurt.

“Xaviera what is your question?” De man met de microfoon was al 4 keer teruggekomen om naar mijn naam te vragen. Maar dat had dan ook wat opgeleverd. Hij sprak het goed uit.

In het donkere hoekje van mijn zusje hoorde zij achter zich een dame roepen: “Xaviera? Ha, eindelijk een Surinaamse.” Dat kon ze niet zomaar voorbij laten gaan: “Nee zij is Arubaans. Ze is namelijk mijn zus.” Waarop de dames in het donkere hoekje gezellig aan het kletsen sloegen over de nuances van onze afkomst (“Er zit wel wat Surinaams, maar mijn oma is Chinees en die andere is Cubaans en mijn opa Indiaans”…nou ja, het was een lang gesprek)

Maar van dat alles wist ik niks. Het was tijd voor mijn vraag. Wat ik exact heb gezegd weet ik natuurlijk helemaal niet meer, daarvoor was ik te zenuwachtig. Maar in het kort vroeg ik Mister Jackson om advies. Wat te doen als Nederlandse, als mensen mij blijven vertellen dat ik dat niet ben. Zoiets. Denk ik. Pffff. Zenuwen.

Terwijl Jesse Jackson mij stond te beantwoorden dacht ik alleen maar: “Jesse Jackson staat tegen me te lullen”. Ik ben niet iemand van idolen. De laatste die ik had was André van Duin en die liefde was over toen ik 8 werd en zijn humor en mijn humor een andere weg opgingen. Maar toch was dit een bijzondere ervaring. Zélfs toen hij over Jezus aan het kruis begon. Een moeilijk moment – zeker met een gezicht zoals dat van mij. Je weet wel, zo eentje dat doet wat het wil en niet wat het zou moeten doen. En vooral ook moeilijk omdat die grote MTV camera mijn reactie filmde en ik niet onaangenaam over wilde komen. Ik knikte dus als een zwarte dame in een Amerikaanse baptist church en riep nog net niet uit “tell ‘m brother – Amen”.

Mijn avond was gemaakt. Zeker toen bleek dat ik de laatste vragensteller was en geluk had gehad dat ik überhaupt een vraag voor had kunnen leggen. Zodra de sprekers van het podium af waren zocht ik het donkere hoekje van mijn zusje op. “Ik wist het.” riep ze al van ver: “Ik wist dat je het niet zou kunnen inhouden.” Ja nou…het was wel Jesse Jackson hoor.

[flickr album=72157623236857529 num=30 size=Thumbnail]

Share with your friends









Submit

Digitale kletskous, gezellige borrelaar, webgek en -werker, kattenvrouwtje. Lees, speel wat piano, zing wat, maak wat internetdingen. Hekel aan valse wijven, maar nog meer aan valse kerels.

3 comments

  1. Geweldig! Vond het al gaaf om hem bij Pauw en Witteman te zien met Frits Wester, maar ik begreep helemaal dat je hier bij moest zijn. Darn, als ik het geweten had…. In ieder geval heb ik er een mooi stukje over gelezen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Share with your friends









Submit