Soms he, dan is de gang gewoon te lang!

Gisteren was het weer zover. Ik had een afspraak voor een intake-gesprek in Amsterdam. Eenmaal op locatie nam ik de lift naar de derde etage waar het kantoor zat. Het was al even zoeken, want ze zaten er nog niet zo lang en de naam van het bedrijf was dan ook niet terug te vinden op het etageoverzicht bij de ingang van het bedrijfspand. Gelukkig ben ik bij vlagen EXTREEM lui en besloot ik de lift te nemen. Hier stonden wel de namen van de bedrijven bij de verschillende etages en ook die van het bedrijf waar ik moest zijn. Eenmaal op de derde etage kwam ik bij een deur die leidde tot een megalange gang. Aan het einde van die gang stond de meneer waarmee ik een afspraak had.

Jezus wat is dat irritant. Kijk, je ziet die meneer dus al in de verte, maar aangezien je hem niet kent, ga je niet uitgebreid “halloooooo, hoe is het” roepen. Nee, je moet hem toch echt eerst de hand schudden voordat je popi jopi gaat doen. Maar de gang lijkt oneindig. En al die tijd dat je loopt staat hij maar een beetje te staren en ben jij aan het bepalen wanneer je je hand uit gaat steken. Want als je dat te vroeg doet, loop je een heel eind als een idioot met je hand in het luchtledige.

Toch heb je die neiging wel, want je wil ook erkennen dat die meneer daar staat. Snap je het nog? Ik deed het dus ook te vroeg. Het resultaat was dat ik eindeloos lang met een arm in de lucht moest lopen en uiteindelijk maar probeerde om in een combinatie van naar voren buigen en mijn arm uitstrekken probeerde de hand van die kerel te grijpen. Dat lukte gelukkig, maar wat is dat irritant zeg. Als een gang te lang is, is het van belang dat je je bezoek tegemoet komt lopen. Dat is althans mijn bescheiden mening.