“Ik denk dat ik die zenuwbehandeling nog even uitstel. Het ziet er goed uit.” Ha! Het pijnlijkste van dit bezoek aan mijn kleine tandartseres was de verdoving. En dat was eigenlijk helemaal niet zo pijnlijk. Al voelde het zoals altijd net alsof iemand met een nietmachine mijn tandvlees bewerkte. Maar dan minder pijnlijk dus. Althans, dat stel ik me zo voor.

Geen zenuwbehandeling. Eerst nóg een semi-permanente vulling en dan zien we wel weer. Ik hoor alleen: “Geen zenuwbehandeling.” De rest verdwijnt naar de achtergrond waar het verandert in het “bla bla bla” van de volwassen figuren in Snoopy tekenfilms.

Ik had een taxi genomen naar de tandarts. Decadent? Valt mee, het bleek niet zo ver van mijn huis, maar net te ver om lekker te lopen. Maar daarvoor had ik het niet gedaan. Ik was gewoon te zenuwachtig. “Sterkte,” zei de taxichauffeur toen hij me voor de deur bij de tandarts afzette. “Ik ga het nodig hebben, ” mompelde ik.

Nog geen tien minuten later lag ik in die moeilijk stoel. Omdat mijn tandartseres zo klein is, laat zij dat rare ligbed zo laag zakken dat ik altijd het gevoel heb alsof ik op de grond lig. Ze richtte de felle confessielamp op mijn gezicht: “Ik flos niet goed. Ik ben een keer in slaap gevallen zonder te poetsen. Ik heb veel te veel snoep gegeten.” Bijna beken ik al mijn tandzonden, maar met mijn mond wagenwijd open blijkt dat moeilijker dan gedacht.

“Geen zenuwbehandeling.” Na wat geboor, getrek, geduw en een nieuwe semi-permanentere vulling dan vorige keer mag ik overeind komen en spoelen. Deze vulling blijft 3 maanden zitten. Dan moet ik terug komen en maakt de tandartseres een nieuwe asssesement van de tandsituatie. Maar voorlopig zit ik goed.

Eenmaal buiten huppel ik het hele eind naar huis. Geen taxi dit keer. Het is gelukkig niet nodig.