Dood

Vandaag is voor eens en voor altijd mijn atheïsme bewezen.

Net na de lunch zat ik met collega’s nog wat na te praten over het een en ander. Midden in een zin ontstond er opeens een bijna onverdragelijke druk aan de linkerkant van mijn hoofd. Zo erg, dat ik even niet meer verder kon praten. Ook mijn hoofd overeind houden lukte maar met moeite. Toen het geluid ook nog wegviel, alsof iemand de mute-knop op de afstandsbediening had ingedrukt wist ik het zeker: ik ga dood.

Voor wat een eeuwigheid leek, maar vast niet erg lang was, zat ik daar met mijn hoofd in mijn handen te bedenken dat ik nog zo afscheid wilde nemen van mijn vriend, mijn ouders en mijn zusje. Ik wil niet dood, dacht ik in mezelf door de druk in mijn hoofd in. Ik wil niet dood, maar dit is het dus. Er barst nu iets in mijn hoofd en voor ik deze zin af heb kunnen denken is het afgelopen. Totale paniek.

Maar ik leefde. De ergste druk trok weg en nadat een behulpzame collega me naar buiten had vergezeld bleef alleen nog een raar dof gevoel over in mijn hoofd. Pas toen mijn arm en been aan een kant van mijn lijf heel raar begonnen te voelen alsof ik een heftige aanval van kippenvel had en dat na een uur nog niet weg was, belde ik alsnog de huisarts. ik HAAT de huisarts en dan specifiek mijn huisarts. Maar goed, de dame aan de telefoon vond het wel een goed plan als ik even langskwam en ik voelde me zo raar en niet lekker dat ik maar akkoord ging.

Mijn lieve vriendje kwam na een telefoontje van mij direct uit z’n werk en samen togen we naar meneer de irritante huisarts. Na mijn neus met mijn vinger te hebben aangeraakt, te hebben gestapt op de plek waar ik stond en nadat hij in mijn oren en ogen had getuurd, kwam hij tot de conclusie dat ik een acute mirgaine aanval had gehad. Niks ernstigs dus, tenzij het nog eens gebeurde of ik opeens van alles niet meer kon, dan moest ik terug komen.

Eenmaal buiten voelde ik me stommer dan ooit. Urenlang (voor ik naar de dokter kon) had ik me zorgen zitten maken. En heel even dacht ik dat acuut zou sterven. Het viel allemaal mee. Gelukkig maar. En het was toch goed om te constateren dat ik geen gelegenheids atheïst ben, maar zelfs wanneer ik (terecht of onterecht) denk dat mijn laatste uur geslagen is, god niet aanroep. Een dramaqueen mag je me noemen, maar een hypocriet ben ik in elk geval niet.

Pfffff wat een rotdag zeg!

Share with your friends









Submit

Ik ben het maar hoor, niet stressen.

18 comments

  1. Nou, ik vind dit anders helemaal geen kwestie van dramaqueenerij (of is het dramaqueenery?) hoor! Als mij zoiets zou overkomen zou ik me ook kapot schrikken, of als ik naast je gezeten had. Ik heb ook nog nooit van acute migraine gehoord en zou zeker ook gedacht hebben dat er iets heel ernstigs aan de hand was.

  2. Op het moment snapte ik mijn doodsangst ook eg wel, maar hoe meer de uren verstrijken, hoe stommer ik me voel 🙂 Ook heel moe trouwens, maar schijnt erbij te horen. Dat stomme is een nog onbekend symptoom!

  3. Nou ja, tenminste ben je geen hypocriet gebleken, dat is dan weer een goed iets 😉 Hopelijk geen migraine aanvallen meer, want je gaat er wel niet dood aan, leuk is weer anders.

  4. @verbal jam: ik heb geen idee. Daarom zijn artsen zo lastig he…je moet ze maar geloven. Maar ik ga volgende week naar Aruba, naar mijn familie – en daar zitten wel wat artsen bij. Duszzz dan ga ik even voor de second opinion!

  5. Xaviera, je “oom” is neuroloog. Laat hem naar jou kijken wanneer je hier op Aruba bent. In geloof echt niet in dit verhaal van migraine. Ik denk, zo te lezen, dat je zeer waarschijnlijk een zeer lichte stroke hebt gehad. De anamnese lijkt er verdacht veel op. Zo’n lichte stroke is daarna niet meer te traceren, ook niet op een CT-scan. Door je vinger je neus aan te raken e.d. is niet voldoende om tot een optimale diagnose te komen. Overigens is het een publiek geheim dat de volksgezondheid in Nederland allang niet meer is wat het vroeger was. Men kan kankeren op Aruba, maar hier hebben we toch altijd een groep artsen die wel goed en degelijk werk levert en tijd en aandacht voor de patient heeft.

  6. Nog steeds niet optimaal, maar aangezien ik niet de enige ben met klachten, hebben we een vermoedelijke dader: de lunch van afgelopen zondag. (Drie hele dagen gerommel in mijn buik!)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Share with your friends









Submit