De afgelopen week zat vol met dood. Van een zeer gewaarderde collega stierf de grootmoeder. De dag erna stierf de cameraman van RTL4 die weer een collega was van de partner van een andere zeer gewaardeerde collega. Daarna stierf Percy Irausquin. Geen bekende van mij, maar toch eeuwig zonde. En oh ja, Bernie Mack verliet ons ook. Gelukkig was het allemaal niet heel dichtbij. In die zin dat iedereen waar ik van hou er nog is. Maar het heeft de dood wel weer binnengebracht.
In mijn leven zijn nog niet zoveel mensen heengegaan. Mijn opa aan moeders kant, het zusje van mijn beste vriendin en mijn oma. Maar het was meer dan genoeg om dood een erg onaantrekkelijk vooruitzicht te maken. Ooit was ik gefascineerd door de dood. Als kleine gothic chick (niet een echte met make-up enzo, maar meer een raar kind dat alleen kerkhoven en vampiers tekende) vond ik de dood bijzonder interessant. Niet dat ik zelf nou dood wilde. Maar het hele concept vond ik intrigerend. Totdat er mensen dood begonnen te gaan. Totdat ik op de begrafenis van mijn oma stond en de kist de grond in zag zakken.
De fascinatie was weg en maakte plaats voor iets nieuws. Een soort wanhoop. Het wanhopige idee dat niks er echt toe deed. Want op een dag ga je dood en dan blijft er niks van je over, behalve die zak vlees in die kist. En zelfs die is er maar voor kort. De wanhopige realisatie dat zolang de mens bestaat, mensen zijn gestorven. En dat we van het merendeel van die mensen helemaal niks meer weten. Niet wat ze dachten, niet wat ze droomden. Niet wat ze hoopten, niet wat ze haatten. Weinig. Niks. Ze zijn geboren, hebben geleefd, zijn gestorven en verdwenen. Die keer dat ze zo slim waren, die dag dat ze zo blij waren, dat moment dat ze zo gelukkig waren. Weg.
De fascinatie is weg. De dood is iets lelijks. Het neemt. Mensen leven niet door in herinneringen of in je hart. Want ook jij gaat dood en je kinderen en hun kinderen. En dan ben je verdwenen. Leven met de dood is onmogelijk. Dus denk ik niet meer aan de dood. Of probeer ik in elk geval niet meer aan de dood te denken. De dood vermijden is (vooralsnog) onmogelijk. Maar tot het zover is, mag hij ook niet rondwaren in mijn hoofd. Ik wil leven met het leven.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
Ik ken het gevoel dat je beschrijft, het onacceptabele van het sterfelijk zijn. Jij en ik zullen niet als Jezus van N. of desnoods Pim F. in de geschiedenisboekjes blijven voortbestaan. Die gedachte hield me recent bezig in de grotten bij Naours (Frankrijk). De muren daar beneden zijn volgekalkt met “remember me” boodschappen uit de afgelopen twee wereldoorlogen. Daar staat dan een datum, een naam en een legeronderdeel in de muur gegrift, waarbij je er van uit mag gaan dat iemand die in 1916 in die grot was nu niet meer in leven is. En who the fuck was he???
Ja dood is een raar ding, zelf veel mee te maken gehad tijdens me werk. Van bedreigingen tot daadwerkelijk ook verschillende keren een pistool op me knar gehad. Ik zelf heb weinig met de dood omdat ik het gewoon een kwallerig ding vind. Vertegenwoordigers van de dood mogen van mij dan ook heel erg snel dood gaan. http://www.youtube.com/watch?v=eAHI3bH0rbc
Toevallig was ik er deze week net bij toen een collega te horen kreeg dat zijn vader ongeneeslijk ziek is. Een week geleden waren het nog slechts wat vage klachten, en nu weet hij dat hij niet lang meer heeft. Wat moet dat bizar zijn, zo plotseling te moeten weten dat het snel gaat aflopen.
Akelig Laurent. Ik weet nooit hoe ik met dat soort dingen moet omgaan.
@flipse: Ja, naar is dat. Misschien daarom mijn nieuwe fascinatie met onsterfelijkheid. Maar ja, hoe leuk dat nou is…
@Laurent: jezus, dat is echt klote. Ik oet er niet aan denken dat mijn ouders overlijden. Echt letterlijk niet aan denken!!!!!
@MAD: hoe doe je dat dan. I mean, als je een keer écht oprecht hebt gedacht dat je doodgaat, dan verandert je kijk op het leven echt drastisch. Heb je dat niet?
Xaviera
Ik ben in totaal 6 (zoiets ongeveer) keer met de dood bedreigd in me carrière en één keer helemaal de pestpleuris geslagen. Hoe ik er mee omga, nou ja iets van “dit hoort nu eenmaal bij me job” en natuurlijk bezocht ik een psycholoog om gewoon even de boel weer op een rijtje te krijgen. Dat helpt, dan kom je er meestal wel weer bovenop omdat je even iemand nodig hebt die de navigatie overneemt. Ik weet van collegas die psychologenvrees hebben het slecht is vergaan. De rest kan jezelf wel verzinnen 🙂
Ik vat ‘m. Daar was ik ook benieuwd naar. Het leek me inderdaad niet iets waar je in je eentje uit moet willen komen!