Bijna 2 jaar geleden leerde ik mijn huidige vriend kennen. Het was al gauw raak. Op de een of andere manier kreeg ik die kerel van bijna 2 meter maar niet uit mijn hoofd. Heel even dacht ik dat hij me had betoverd. Gelukkig herinnerde ik me net op tijd dat ik daar helemaal niet in geloof. Ik hield dus op met zoeken naar kleine poppetjes met spelden erin geprikt.

Niet lang nadat we erachter waren gekomen dat de verwarring (ook wel verliefdheid in de volksmond) wederzijds was, besloten we onofficieel samen te gaan wonen. Nou ja, we besloten eigenlijk niks. Ik bleef gewoon heel erg vaak logeren. Zo vaak dat ik op een dag mijn kat maar meenam. 

Maar een tijdje later begon ik mijn huisje (zo’n 20 minuten bij zijn huisje vandaan) toch wel erg te missen. Ik vond dat het tijd was dat we daar een tijdje door gingen brengen. Dat deden we dus. En dat ging eigenlijk een hele tijd prima.

Toen besloot mijn zusje dat ze een huis ging kopen. Tot dat moment had ze altijd op de etage boven mij gewoond in het huis van mijn ouders. Mijn ouders wonen overigens op Aruba, dat je niet denkt dat ik nog thuis woon of zoiets ongezonds. Maar goed, mijn zusje vond het tijd worden om haar vleugels uit te slaan. Slecht nieuws, want het was op zich erg gezellig samen, maar ook weer goed nieuws, want ik kreeg haar etage erbij.

Mijn vriend en ik besloten nu écht samen te gaan wonen. Na bijna 2 jaar relatie leken we daar wel klaar voor.

Jammer genoeg gaat niks exact zoals je wilt. En dan vooral niet als er een kerel bij betrokken is. Vanaf het moment dat het échte samenwonen ter sprake kwam, begon mijn vriend langzamerhand terug te krabbelen. Waar hij eerst erg enthousiast was over mijn huis, toen het samenwonen nog een verre theorie was, kreeg ik met geen mogelijkheid meer dan een “hmm” uit hem als ik nu over mijn huis sprak. Waar hij eerst vol plannen zat over samenwonen, leek hij het hele idee nu in alle sneakyheid tegen te werken. Je kent dat wel, van dat passief agressieve gedoe. Zeggen dat je iets gaat doen, maar het niet doen. Bij voorkeur een iets dat voorwaardelijk is voor het samenwonen. Je huis verhuren bijvoorbeeld.

Vier maanden duurde deze terrible two’s. In die vier maanden hadden we zoveel serieuze gesprekken, dat ik praatmoe werd. En elk gesprek kwam erop neer dat hij het moeilijk vond om de stap te nemen en dat ik hem ervan probeerde te overtuigen dat het óók best leuk was.

Onze relatie ging er bijna aan onderdoor.

Gelukkig wisten we uiteindelijk elkaar weer te vinden. Mijn vriend’s passief agressieve houding verdween. Direct wonen werd gebeld. Grof vuil kwam meerdere malen langs. En voor ik het wist was het vorig weekend: de dag dat mijn vriend officieel bij me kwam wonen.

De hele dag reden hij en z’n ouders op en neer om dozen, de vriezer, kleding, boeken etc. etc. van de ene binnenstad woning naar de andere te verhuizen. Zelf bleef ik in mijn huis en pakte zoveel mogelijk dozen uit. Na twee ritjes, dacht ik dat het wel bijna gedaan moest zijn. Boy, had ik het mis. Dozen en dozen en dozen en dozen. Het leek op een zeker moment wel alsof ik ze allemaal op mijn rug had. Ik voelde me in die grote huiskamer steeds kleiner worden tussen al die spullen die uit de woning van mijn vriend kwamen. Opeens realiseerde ik me wat we aan het doen waren: SAMENWONEN.

Vier maanden lang was ik bezig geweest met mijn vriend. bezig geweest met hoe moeilijk hij het vond om z´n huisje op te geven. In mijn huisje te komen wonen. Die stap te nemen. Vier maanden lang was ik mezelf eigenlijk een beetje vergeten. Vergeten te verzinnen wat ík er eigenlijk van vond.

En nu was het zover en sloeg de twijfel in alle hevigheid toe. Doos na doos vol twijfel. Boeken met pagina´s vol twijfel. Flessen wijn gevuld met twijfel. Twijfel.

We wonen nu een week officieel samen. Mijn twijfel is nog niet helemaal verdwenen. Ik denk dat ik gewoon nog aan het idee. De laatste keer dat ik officieel samen ging wonen, ontsnapte ik 4 jaar later ternauwernood met één tasje aan een agressieve, gokverslaafde gek, die mij daarna nog bijna 5 jaar stalkte.

Lightning never strikes twice zegt men, maar ja, men zegt wel meer. Gelukkig hou ik niet alleen heel veel van mijn vriend, maar vind ik hem ook gewoon heel leuk. Dat lijkt bij elkaar te horen, maar ik kan je vertellen dat dat niet altijd het geval is.

Gisteren hebben we een gezamenlijke rekening geopend. Gisteren heeft hij zich ook op dit adres ingeschreven. We wonen samen. En hoewel nog niet alle dozen leeg zijn en nog niet al zijn spullen een plek hebben gekregen, begin ik er langzamerhand aan te wennen. Hoop wel dat ik dit keer meer succes heb bij het sociale experiment dat men ook wel samenwonen noemt.

Wish me luck.