“De spanning was te snijden.”
Ik heb genoeg gelezen over te snijden spanning. En afhankelijk van de kunsten van de schrijver lukt het me meestal om me er een voorstelling bij te maken. Maar dat ik het zelf op die manier mee zou maken, had ik niet kunnen verzinnen. Dat ik zelf in een kamer zou zitten waarin het ademen van de aanwezige lucht lijkt op het inademen van water, kon ik niet voorspellen.
Gisteren was mijn debuut. Op bezoek bij mijn opa, want opa was jarig. Eerlijk gezegd was het overigens geen gezelligheidsbezoek. Dat opa jarig was, doet me weinig tot niks. Opa doet me weinig tot niks. Maar mijn opa doet mijn vader wel wat. En aangezien hij op Aruba woont en er niet bij kon zijn, waren mijn zusje en ik de afgevaardigden. Los van jarig, zit mijn opa ook in een gesloten inrichting. Hij is inmiddels 88 en de grijze cellen beginnen bruin uit te slaan. Enige verzorging kan dus geen kwaad.
Maar mijn opa heeft nog wel financiën. Rekeningen die betaald moeten worden. De eigen bijdrage aan het tehuis bijvoorbeeld die bij hem na lezing een diepe zucht ontlokte. Mijn zusje regelt de financiën. En dat is geen kattenpis. Zij is namelijk door de oude heer niet gemachtigd om dit te doen en dat maakt het een ingwikkelde zaak. Doel van ons bezoek was dus voornamelijk een machtiging loskrijgen.
Nu proef je misschien al dat ik niet bepaald gecharmeerd ben van mijn opa. Het is een egocentrische, onaangename, koppige en manipulatieve vent. Vooral dat laatste deed in de rokerskamer van de inrichting de lucht steeds dikker worden. Drie kwartier heb ik op hem ingepraat. Drie kwartier waarin ik hem uitlegde dat we de machtiging echt nodig hebben. Niet om hem in de maling te nemen, maar juist om zijn zaken goed te kunnen regelen. Drie kwartier waarin hij elke 10 minuten de pen oppakte, ermee richting het papier bewoog, maar dan toch nog even wilde nadenken. Waarin ik hem met elk mogelijk argument probeerde te overtuigen van de noodzaak van de machtiging zonder hem het gevoel te geven dat ik hem een wat voor richting dan ook duwde.
Ik ben een slechte leugenaar. Meestal is dat wel prima. Maar soms is mijn onvermogen om onoprecht te zijn helemaal niet handig. Ik kreeg buikpijn toen ik tegen hem zei dat we zijn financiën graag voor hem deden. Een vieze smaak in mijn mond toen ik beweerde dat het logisch was dat wij hem hielpen. Ik zat oprecht en echt te zweten terwijl ik aan het soebatten was. Maar de oude man tekende. Hij Tekende!!!!! Na maanden – echt maanden van heen-en-weer-gepingel staat zijn handtekening onder de machtiging en is alles geregeld.
Eenmaal buiten. Terug in de normale lucht, viel de spanning eindelijk weg. Misselijk, spierpijn omdat ik mijn vuisten onder de tafel zo had zitten spannen, buikpijn en een bonkende koppijn, maar wel opgelucht.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
Goed dat het gelukt is, scheelt een hoop ellende.
En of het nou echt in de categorie liegen thuishoort? Eigenlijk zijn al je argumenten toch waar, behalve dan dat je het wellicht niet per se voor hem doet maar meer voor je vader.
Jawel, maar ik ben in de waarheid niet genuanceerd genoeg om het zo te zien denk ik. Het voelde vooral onoprecht…misschien is liegen dus niet eens het juiste woord.
Ben je nou een rijke vrouw xaviera 🙂
pfffff ik hoef zijn centen niet hoor!!!!!!
8)
Ik wel hoor, geef hem maar mijn bankrekening dan, ik kan er wel mee leven 🙂