Love hurts

Wat is verraad? Direct nadat ik op het rode knopje van mijn telefoon heb gedrukt is dat de vraag die door mijn hoofd schiet. De vriendin die zich aan de andere kant van het rode knopje gemeld had huilde gelukkig niet meer toen ik de verbinding verbrak. Maar haar verdriet bleef hangen. In ieder geval bij mij.

Ik dacht terug aan het verleden. Toen ik zelf in tranen diezelfde vriendin belde. Met een ander verhaal, maar hetzelfde gevoel. Een vriendje (de mijne toen dus) had die tranen veroorzaakt. Die ochtend had ik zijn telefoon op de grond zien liggen. Ik dacht dat het ding was gevallen en raapte het op. Op het scherm stond zijn SMS postvakje open, althans het “trash”gedeelte. Let wel, dit was zo’n pc foon gevalletje, met een redelijk groot scherm. De nacht ervoor was mijn toenmalige, aanstaande ex met wat vrienden wezen stappen. In zijn scherm zag ik echter dat hij aan het stappen niet alleen een kater maar ook een SMS duim over had gehouden. Zijn trash zat vol met SMS naar een onbekende dame. Ik schrok me rot. Het had lang geduurd voor ik hem eindelijk vertrouwde…wat moest dit nou weer voorstellen?!

Ik besloot – aangezien hij de SMS-jes in z’n trash had zitten en blijkbaar op het punt had gestaan om ze weg te gooien en mij in het ongewisse te laten – om zelf maar een kijkje te nemen. Met trillende handen en een baksteen in mijn maag las ik de conversatie die mijn toenmalige vriend via SMS met een of ander discochickie had gehad:

“Misschien is het verstandig om maar beter geen contact te hebben. Aangezien jij gebonden bent.”

Zei het chickie.

“Ik hoop dat je bedje lekker ligt, kus N. “

Zei mijn vriendje.

Ik kan me niet exact meer herinneren hoe de conversatie eruit zag, maar de strekking was duidelijk. Hij had een chickie ontmoet die hij wel leuk, tof en aantrekkelijk vond. Ze hadden staan praten, gezelligheid ten top. Hij had haar eerlijk verteld dat hij gebonden was.

Dat moet een duidelijke boodschap zijn geweest. Zo duidelijk, dat toen het tijd was voor het chickie om op huis aan te gaan, hij haar toch even z´n nummer gaf en ze de intentie uitspraken om eventueel nog eens wat te gaan drinken.

Had ik al gezegd dat ik me rot schrok? Natuurlijk sprak ik mijn aanstaande ex er direct op aan. Ik hou nu eenmaal niet goed dingen voor me. En natuurlijk betekende het allemaal niks. Hij vond het gewoon spannend. Hij kende zijn grenzen. Wist wanneer het te ver ging. En had ook nog eens helemaal niet tegen me gelogen. Hij had alleen niks gezegd.

Toen ik hem erop wees dat in een relatie niet alleen zijn grenzen van belang waren, maar die van mij ook een rolletje speelden, gooide hij het over een andere boeg. Ja, als jij jouw grenzen aan mij op gaat leggen, probeer je me te veranderen. Dat mag niet! Je moet me nemen zoals ik ben!!

Maar daar ging het mij helemaal niet om. In mijn beleving was het niet bepaald redelijk wat hij van me vroeg. Een keertje een beetje flirten, ja dat dat wel leuk is, snap ik. Maar een ander het idee geven dat er meer mogelijk is. Nee zeggen, maar toch een beetje ja door je nummer te geven en seksueel getinte gesprekjes te voeren. Feitelijk afspreken dat je met een andere dame (zonder dat je eigenste chickie van iets weet) op date gaat. Dat was wel een heel eind voorbij mijn grens.
Na 2 dagen discussie en emotioneel geklep vond hij het genoeg. Dit vond hij het nou ook weer niet waard. Hij beloofde het niet meer te doen en rekening te houden met mijn grenzen. Maar hij vond me nog steeds erg onredelijk. Hij zou er ook geen problemen mee hebben als ik het deed. Dat was natuurlijk erg makkelijk om dat zo te zien. Ik deed dat namelijk niet.

De relatie begon toen af te brokkelen. Want hoe hard ik ook probeerde, ik vertrouwde hem niet echt meer. Hier was ik dan bij toeval achter gekomen. Wie kon mij garanderen dat er niet veel meer was. Wie kon mij garanderen dat hij niet meer “niet aan me vertelde”? Het was immers geen liegen.

Laten vertrouwen en garanties nou niet goed samengaan. Dat snap ik wel. Maar dit hele voorval had aangetoond dat zijn idee van eerlijkheid te maken had met 2 dingen: zou ik erachter komen en 2. Was het iets dat ik niet leuk vond.

Toen ik er bij toeval ook nog eens achter kwam dat hij zijn foon met een wachtwoord had beveiligd, was ik er klaar mee. Een aanstaande ex was geboren. Natuurlijk hoefde ik niet in zijn foon te kijken. Maar als hij ook maar enigszins had geapprecieerd hoe ernstig hij mijn vertrouwen in hem had geschaad en hoe ernstig hij ook mijn gevoelens had gekwetst, dan was hij die nieuwe dag niet begonnen met het beveiligen van zijn spul met wachtwoorden. Dat was toch ook enigszins tekenend voor de plannen die hij voor de toekomst had.

Maar goed, mijn vriendin en haar tranen. Er was een tijd dat ik liefdesverdriet maar onzin vond. Obviously had ik er zelf nooit last van gehad. Met de jaren ben ik het meer gaan appreciëren en heb ik uit de eerste hand ervaren hoe rot het is. Maar je moet er doorheen. En hoewel ik het mijn vriendin graag zou willen besparen, is dat gewoon niet mogelijk. Ach- in the greater scheme of things valt het allemaal wel mee. Maar wanneer je er middenin zit is het een verrot ei!