Mijn vakantie is bijna voorbij. Jammer maar waar. Morgenavond vertrekken we weer naar Nederland. Ik heb er steeds minder zin in. Rita Verdonk, Geert Wilders, de moslimfascinatie van de Nederlandse politiek en media. Ik heb er weinig zin an. Hier op Aruba zien we via de wereldomroep ook wel wat van wat er in Nederland allemaal gebeurt en natuurlijk is er altijd internet. Maar het is veel gemakkelijk om je ervan af te sluiten wanneer er 10 minuten verderop een prachtig blauwe zee ligt te wachten en een warm wit strand. Straks in Nederland heb ik die luxe niet meer. Straks moet ik weer kijken naar Netwerk, Nova, het nieuws, de krant lezen, de koffiepraat aanhoren. Straks moet ik weer horen van al die mensen die tegen de multiculti samenleving zijn. Of even erg: naar die mensen die denken dat multicultureel betekent: Hollanders en moslims. Straks moet ik weer terug naar het land waar de politiek door de Wildersen en Verdonks is verworden tot een grote idioterie en waarin de andere partijen en politici nog steeds geen adequate reactie hebben gevonden op deze ontsnapte gekken.
Wanneer je vanaf hier de actualiteiten daar volgt zie je pas echt goed hoe raar Nederland is geworden. Ik heb er geen ander woord voor dan raar. Mijn ouders lezen hier een aantal Nederlandse bladen en ook via Arubaanse en Antilliaanse kranten krijg je nog wel wat mee. Moslimfascinatie is wat boven komt drijven. Elk magazine, van politiek tot mode, praat over, met, naar, tussen, achter moslims. Niet dat daar per definitie iets mis mee is, maar wanneer gezonde interesse verandert in obsessie, dan is het tijd om je achter de oren te krabben. Maar achter de oren krabben wil in Nederland steeds minder lukken.
Niet dat hier alles perfect is. Maar tenminste gaat de imperfectie hier niet gebukt onder een slechte zomer en een stel slecht gehumeurde mensen. Steeds vaker overweeg ik deze kant op te komen. Gewoon even weg uit de maalstroom. De continue druktemakerij en vaak om non-issues. Ik ben er nog niet helemaal klaar voor. Vertrekken uit Nederland voelt nog teveel als opgeven. Als de hippies die de wereld wilden veranderen en daarom in een commune gingen wonen en deden alsof die wereld niet bestond. Zo laf wil ik nou ook weer niet zijn. Maar stiekem zou ik mijn vakantie nog wat uit willen breiden. Jammer genoeg zit dat er even niet in.
Elke keer dat ik er ben heb ik precies datzelfde dilemma. 1x was ik er zelfs bijna echt voor gezwicht.
De indrukken die je krijgt wanneer je je woonplaats eens een keer van buiten de ‘bubble’ ziet…Kills me every time. NL is in de 12 jaar dat ik er woon zo enorm veranderd en verhard. De herinneringen aan Janmaat (‘landgenoten!’) zijn in het licht van Wilders haast zoet. Om hem kon je tenminste nog gelachen. Als/ wanneer Wilders en Verdonk in een eerstvolgende regering komen dan ga ik naar ticket- en containerprijzen checken. Serieus. Dat is niet opgeven, maar overleven.
Dat laatste is waar. Maar het voelt wel als opgeven. Ik ben geboren in Nederland en heb een tijd op Aruba gewoond. Nederland is net zo goed mijn land als Aruba. Weggaan uit mijn geboorteland omdat sommige idioten eventueel vinden dat ik er niet thuis zou horen OF dat ik zou moeten bewijzen dat ik er thuishoor, blijft toch een beetje opgeven. Ik hoop nog steeds dat we op korte termijn aan de andere kant van de golf terecht komen. De geschiedenis maakt meestal toch een soort golfbeweging. Indien dat niet gebeurt komt er wel een moment dat ik het zat ben, dat is zeker. En dan ben ik weg. Maar jammer is het wel.
Ik snap wat je bedoelt. Ben zelf ook geboren en gevormd in NL en zolang ik hier kan werken en leuke dingen kan doen blijf ik. Dat ik ooit terugga is vrijwel zeker (Aruba trekt gewoon. Mijn familie zit daar, ik wil daar iets van een bijdrage leveren, etc.), maar ik wil het on my own terms doen, op het moment in mijn leven dat erom vraagt. Niet eerder en zeker niet omdat ik me opgejaagd zou voelen door iemand met een slecht kapsel.
Als Verdonk ooit premier zou worden, of Wilders in de regering (er is toch nog wel iets verschil tussen die twee, geloof ik): dan is een grens bereikt. dan gaat er iets gebeuren. Of ik emigreer, of ik begin een tegenbeweging. Accepteren kan dan niet.
Trouwens: met Verdonk als minister ga ik inderdaad ook oal over stappen nadenken. Dat mens moet gewoon voorgoed uit de politiek verdwijnen. Dat ze maar deurwaarder wordt of zo, dat lijkt me wel een goede baan voor haar.
Er gaan geruchten dat krachten binnen de VVD Verdonk als burgemeester van Rotterdam willen. Ze zijn dan verlost van een probleem en zowel Verdonk als de VVD lijden dan niet al te veel gezichtsverlies. Mocht de voordracht plaats gaan vinden breekt hier de pleuris uit om het maar op z’n Rotterdams te zeggen.
Ik was van de “zomer” weer even in Nederland om de toerist uit te hangen en toch is Nederland dan echt leuk, zoveel dingen te doen en alles is zo goed geregeld en je bent weer eens lekker anoniem.
Ja, maar Europa is ook wel cool. Het is alleen zo grenzeloos vermoeiend!
Het gras aan de overkant is altijd groener, da’s ook mijn ervaring na een vakantie buiten Nederland. Maar of dat gevoel als je daar daadwerkelijk zou wonen ook beklijft is maar de vraag. Als toerist zie je de omgeving toch door een roze vakantiebril en ben je doorgaans niet bezig met de negatieve issues….
Dat valt op zich wel mee als je het nieuws online contact met familie bijhoudt, al staat dat natuurlijk niet gelijk aan zelf daar wonen en werken.
Het burgermeesterschap van R’dam naar Rita toestoppen als vredesoffer. Alsof die post überhaupt hun eigendom zou zijn. Wil je iemand binnen je eigen partij appeasen, doe het dan met je eigen middelen. Het lijken wel Arubaanse praktijken hiero. Shady partij, die VVD.