Vandaag gaan we eindelijk paardrijden. De laatste keer dat ik dat deed was ik een jaar of 14 en moest ik mij met man en macht (maar vooral met mijn handen) vasthouden aan het zadel en de teugels om maar niet van het paard te pleuren. Hopelijk gaat het vandaag wat soepeler, maar ik ben bang dat het weer holding on for dear life wordt.
We hebben gekozen voor de paarden van Rancho del Campo. Volgens mijn oom zijn ze fantastisch. Maar mijn oom – die een eigen vliegtuig heeft – mocht enige tijd het Venezolaanse luchtruim niet meer in omdat hij teveel trucjes uit had gehaald, dus of ik aan zijn mening iets heb in deze, is nog maar de vraag!
Ik ben van plan het meest tamme, makke paard te selecteren en hem eerst te befluisteren zoals het een echte paardenfluisteraar betaamt. Vanmiddag (bij jullie vanavond) laat ik nog wel even weten hoe het is verlopen. Tenzij ik natuurlijk op de eerste hulp zit en cactusstekels uit mijn lijf aan het verwijderen ben. In dat geval horen jullie het morgen!
