Ik liet de vreemdeling binnen.
“Xaviera. Aangenaam,” stelde ik me voor aan de stevig gebouwde man met even stevige handdruk. Ik wees op de huiskamer en heette hem welkom. De vreemdeling ging zitten en begon zijn verhaal. De betekenis van zijn woorden ontging mij. Het bestuderen van zijn postuur (groot) en blik (gevaarlijk) kostte mij mijn volledige concentratie.
Terwijl hij sprak realiseerde ik me bijna fysiek hoe alleen ik met hem in deze kamer was. Hoe alleen ik met hem in deze lege en veel te stille straat was. Ik rilde onwillekeurig. De temperatuur in de kamer leek een graad te zijn gedaald.
De vreemdeling keek me doordringend aan. Ergens diep in mijn onderbewustzijn zat zijn laatste vraag. Ik haalde het naar voren en beantwoordde hem: “Laten we in de keuken beginnen.” Ik stond op. De vreemdeling volgde mijn voorbeeld. Nu pas zag ik hoe groot hij was. Ik deed een stap terug en gebaarde in de richting van de keuken. Nadat hij z’n route had gekozen, koos ik de mijne; via de gang, weg van hem, door de andere deur.
In de keuken hervatte de vreemdeling zijn monoloog. Meer dan af en toe een instemmende knik of beleefde glimlach lukte me niet. Maar het leek hem niet te deren. Opeens was de keukenla open. Met zijn rechterhand trok hij er een groot hakmes uit. Met wijdopengesperde ogen zag ik het gebeuren. Zonder erover na te denken deed ik een stap naar achteren. De vreemdeling hief al pratend het hakmes op. In slow-motion zag ik hem op me afkomen en de bijl met kracht in mijn schouder slaan. Het bebloede mes diep geparkeerd in mijn lijf. Nog een stap naar achteren, maar daar was de muur al.
“Ik ga je niks doen hoor.” De vreemdeling had mijn gezichtsuitdrukking opgemerkt en klonk nu zelf geschrokken. “Ja,” zei ik met een stem die ik niet herkende en bleef achteruit lopen. De vreemdeling knielde neer bij het tapijt en gebruikte de punt van het hakmes om een punt van het tapijt op te tillen. “Vastgelijmd” zei hij triomfantelijk. Alsof hij een andere uitslag van zijn hakmes onderzoek eigenlijk uberhaupt niet mogelijk achtte. `Het zal een hele klus worden om die eruit te krijgen.” verzekerde hij mij. ” Maar binnen een dag moet het ons lukken om het hele huis schoon te maken en klaar voor oplevering.” Mijn blijdschap om deze boodschap werd enigszins getemperd door het racen van mijn hart. Maar mijn hartslag ging aan de vreemdeling voorbij.
Pas toen ik hem 10 minuten later de deur achter zich dicht hoorde doen werd slow-motion weer normaal-motion. Damn, was ik even op het nippertje ontsnapt aan een huis-leeg-ruimende-tapijt-seriemoordenaar.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
đ