De meubelboulevard: dé straf voor mensen die in een vorig leven nazi zijn geweest. En de laatste maanden – zo ongeveer sinds de dag dat ik dit huis besloot te kopen en – nog moediger – besloot te verbouwen – mijn home away from home.
In de praktijk betekende dat de afgelopen maanden dat doordeweekse dagen gevuld waren met slopers, schilders en timmerlui. En dat elk weekend gevuld was met meubelzaken, lampenzaken, keukenzaken en vulmaarinwatinjehuiskan-zaken.
Maar het einde is in zicht.
De bank is besteld (nog 4 weken wachten), de gordijnen zitten in het systeem (nog een week of 3), de lampen hebben een bon (nog 2 weken) en het tapijt komt er ook aan (nog 4 weken).
Voor nu is het grote wachten aangebroken, maar dat is oké. Want voor wachten hoef ik niet om 7 uur eruit, de deur open te maken en de hele dag naar Sky radio (of zoiets) te luisteren, alleen onderbroken door gesloop en getimmer. En voor wachten hoef ik de auto niet te pakken om met de rest van Utrecht en omstreken op de woonboulevard een plekje te pikken en met verkopers te kleppen die mij alles wat los en vast zit aan proberen te smeren.
Wat een rust.
