Koude kleren en wat leuks

Dat was me het weekje wel, vorige week. Eerst sprak ik bij de politie. En dat greep me véél meer aan dan ik had verwacht. Vervolgens schreef ik erover, in een poging het uit mijn systeem te lozen en dát maakte het erger en was alsof ik naakt door een stadion met Mormonen rende. Toen werd het vrouwendag en omdat mijn hoofd (en hart…of weet ik waar het zat) er vol mee zat, schreef ik er nóg meer over – en dat was net de druppel. 

Ik ben een vrolijk mens van nature. Echt. Oké, ik heb elke ochtend een humeur waar de duvel nog bang van zou worden, maar na een koffie en een kleine beetje tijd om te acclimatiseren, ben ik over het algemeen opgeruimd en positiever dan ik bereid ben toe te geven. Maar de afgelopen dagen word ik druilerig wakker, ga ik druilerig slapen en tussendoor druil ik ook nog wat af. Mijn hoofd wil niet ophouden met malen en mijn gedachten zijn verontrustend blue.

Dát ben ik zat.

En omdat ik erg geloof in het kontschoppen van je eigen derrière, heb ik besloten dat ik het nu (ik herhaal…nú) ga fixen. Hoe? Door de komende 10 dagen (tenzij het eerder weg is), elke dag wat leuks te doen. Niks groots en meeslepend hoor. Misschien een boek uitlezen of een wandelingetje maken. Misschien een roze koek eten of een blog schrijven. Als ik het  maar leuk vind en als ik er maar belachelijk van geniet.

Ik ga er vanuit dat 10 dagen meer dan genoeg moet zijn om mijn opgeruimde zelf weer te ontdekken. En de mensen die het me de afgelopen 10 dagen moeilijker hebben gemaakt met hun but-reacties en dommigheid, verzoek ik om even 10 dagen weg te blijven. U is niet welkom en ik garandeer natuurlijk niks over uw veiligheid.

En de mensen die me de afgelopen week, verschillende riemen onder het hart hebben gestoken: die wil ik bedanken! Maar laten we het nu weer over leuke dingen hebben. Deal? Deal!

10 dagen. Leuke dingen. Weg met de druilerigheid. Challenge accepted!