Terwijl we in Nederland allemaal vreselijk geschrokken en verdrietig zijn over het lot van vlucht MH17, valt Israël Gaza aan. Hoe het allemaal zit weet ik niet.
Ik vind de afgelopen 24 uur sowieso een verschrikking. De beelden van het geraakte vliegtuig hebben me gisteren nachtmerries bezorgd. Het idee dat je in dat vliegtuig zit en dan plots een knal en dan de vrije val en de knal en weg is dat wat het meest van waarde is: het leven. Nachtmerries. Over wachten op Schiphol op nieuws over je dierbaren. Over de onwerkelijke realiteit die volgt op dat nieuws en het eindeloze verlies dat de achterblijvers moeten verwerken.
Nachtmerries. Overal nachtmerries.
Het nieuws over Israël en Gaza wordt ondergesneeuwd door de wilde en soms waarheid blijkende speculaties over vlucht MH17. Snap ik.
En toen kwam ik dit tegen. En ik wilde het gewoon bewaren. Om het niet te vergeten. Ik weet dat ik nu twee dingen door elkaar schrijf. Forgive me…ik ben een beetje upset. Het een heeft niks met het ander te maken. Ik heb geen agenda. Ik ben niet pro-dit of anti-dat. Maar als er dan iets is wat de twee verbindt, dan is het dat verlies, angst en pijn menselijk is. En dat we het allemaal voelen. Dat we allemaal onze kinderen en geliefden willen beschermen.
Dus nee, ik ben nu even niet erg coherent. Ik ben overstuur. Dus negeer alles wat ik zeg, maar bookmark deze documentaire. En kijk het…when you have the stomach for it. Het is gemaakt door de Australische versie van Zembla (Four corners heet het programma). En dit is niet oké.
