Zo, 39 ben ik nu. Dat is een lange tijd om te leven hoor: 39 jaar. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat ik stokoud ben. En niet dat ik daarmee wil zeggen dat ik er klaar mee ben. Ik wil gewoon maar zeggen dat als je nu een boek bestelt bij Bol.com en ze het pas over 39 jaar leveren, je waarschijnlijk je boek ergens anders koopt.

Met 39 heb ik al even kunnen doorbrengen met mezelf. Je zou denken dat ik inmiddels mezelf goed ken. Tot vervelens toe goed ken zelfs.

Dat valt tegen he. Heel soms denk ik te snappen wie ik ben. Heb ik mezelf door. Weet ik wat ik vind, waar ik voor sta, wat ik wil en met wie ik dat wil. Dat stemt mij dan vreselijk tevreden. Vol zelfvertrouwen stap ik dan de deur uit, ga ik de dag tegemoet en ontmoet ik mensen: ‘dit ben ik,’ denk ik dan. ‘Dit ben ik’ straal ik dan uit. Dit ben ik en ik ben best te pruimen.

En dan gebeurt er iets, zegt iemand iets of loop ik tegen een situatie op die alles op z’n kop zet. Soms is het iets groots, soms is het iets kleins. Het maakt niet echt uit, zolang het me maar ergens, op een of ander niveau raakt. En opeens weet ik het niet meer. Opeens is die tevredenheid weg en heeft plaatsgemaakt voor twijfel. Dat nare (maar soms ook wel zinnige) gevoel dat er niks klopt van wie je bent, wat je zegt, waar je in gelooft en waar je voor staat.

Op mijn 19e had ik dat zelden. Toen wist ik alles zeker. En alles wat ik vond was gewoon waar. Ik was vast een nare 19-jarige, maar prettig was het wel. Voor mezelf dan he.

20 jaar later ben ik helemaal niet zo zeker meer over het leven, het universum en alles. De zaken waarvan ik dacht dat ze belangrijk waren, blijken dat niet te zijn. Dat waarvan ik dacht dat het goede karaktereigenschappen waren, blijken in de volwassen wereld niet geapprecieerd. Dat vind ik verwarrend.

Ik geloof in een aantal hele infantiele dingen. Al zeg ik het zelf. Ik geloof in eerlijkheid, moed, nobelheid, opnemen voor zwakkeren en altijd vragen stellen aan en over zij die macht hebben. En dan niet de volledig verwaterde vorm die in een volwassen mensenleven acceptabel is. Maar de hard core zwart/wit-vorm die in sprookjes de hoofdrol speelt. Je weet wel, die verhalen vol ridders en avonturen, waarin het goede altijd wint en het kwade altijd wordt afgestraft.

Ik realiseer me nu pas, dat het infantiel is om daarin te geloven. Dat het nóg infantieler is om het proberen te leven. En dat het in elk geval weinig verrassend zou moeten zijn dat het heel lastig is om eraan te voldoen. En nog minder verrassend dat het toch proberen, vaak teleurstelling oplevert. In mezelf en in anderen.

Infantiel dus gewoon. Ik weet het. En toch blijf ik vechten (in mijn hoofd hoor, ik vecht als een fruitvlieg) tegen het idee dat ik dat allemaal moet loslaten. Die infantiele verwachtingen van mezelf en anderen. Het zou namelijk best fijn zijn he. Dan zou ik mezelf niet alleen minder vaak teleurstellen en veel minder streng hoeven zijn, maar ik zou ook veel minder teleurgesteld zijn over anderen en mijn verwachtingen kunnen bijstellen.

Mijn-vriend-waarmee-ik-getrouwd-ben beschuldigt mij van een martellaarscomplex. Volgens hem zou ik mijn leven vele malen gemakkelijker maken, door al die verwachtingen los te laten. Maar doe ik dat niet, juist om die reden: dat het te gemakkelijk is. Volgens hem maak ik het mezelf juist graag moeilijk, omdát het moeilijk is.

Pffff, mannen. Je kunt beter salamanders houden.

Maar goed, misschien heeft hij wel gelijk. Misschien wel. Misschien niet. 39 en ik weet het antwoord niet.

Maar laat ik dan gewoon dit doen vandaag. Want ik ben jarig. En hoewel dit ook infantiel is, vind ik mijn verjaardag de dag bij uitstek waarop MIJN regels gelden. Há. En ik zeg dit. Vandaag. Ik garandeer niks over morgen. Maar vandaag erken ik volwassenheid gewoon niet. Fuck you en al je tinten grijs bij zaken die gewoon zwart/wit zijn. Ik erken je eigen hachje redden ten koste van een ander niet. Ik erken leugentjes om bestwil niet. I reject your reality and replace it with mine.

En da’s helemaal niet zó erg hoor. Want uiteindelijk, na alle uitdagingen en obstakels, overwint het goede en verliest het kwaad. En wij, wij leven nog lang en gelukkig.

Een dagje ongegeneerd infantiel. Doet u mee?