Verdriet is een sneaky klootzak

Toen mijn vaders moeder stierf, was ik onmogelijk verdrietig. Maar veel minder verdrietig dan ik verwacht had. Jarenlang had ik haar verboden te sterven. ‘Als jij gaat, ga ik ook,’ zei ik dan streng tegen haar. En ik meende het. Als ik er zelfs maar over nadacht dat ze er niet meer was, werd ik zo intens verdrietig, dat ik al in tranen zat. Terwijl ze nog gewoon springlevend was.

En toen stierf ze. Er was een begrafenis. Ik zong een lied. Ik huilde. We omhelsden elkaar en dronken koffie en een aten een broodje kip kerrie (mijn oma was wel Surinaams he). We haalden herinneringen op en huilde vaker van het lachen, dan van verdriet.

Het was wel verdrietig. Ik miste haar. Maar het was te verdragen.

Het moet bijna een jaar later zijn geweest, dat ik van mijn werk kwam en op Utrecht Centraal op de bus stond te wachten. Ik pakte mijn telefoon, zocht het nummer van mijn oma en klikte op de belknop. De telefoon ging misschien wel 5 keer over voordat ik me realiseerde dat mijn oma dood was. Dat ik haar nooit meer kon bellen of met haar praten, haar mijn werkavonturen kon voorleggen of om liefdesadvies kon vragen.

Een intens verdriet overviel me, plotseling. Ik huilde elke traan én elke tuit die ik had te huilen. Bij de bushalte op Hoog Catharijne. Tijdens de busrit. Lopend naar huis. Eenmaal binnen gingen helemaal alle remmen los en huilde ik zo hard dat ik klonk als een stervend dier. Het geluid dat ik maakte een uiting van de intense leegte die mijn oma had achtergelaten.

Vorig jaar oktober stierf mijn andere oma. Zeer plotseling was ook mijn Arubaanse oma verdwenen. De begrafenis was prachtig. We omhelsden elkaar, dronken koffie en cola light en aten pastechi. We haalden herinneringen op en huilden van het lachen.

We waren allemaal vreselijk verdrietig en misten haar direct, maar het was te verdragen.

Dit weekend arriveerde mijn moeder in Nederland, voor een koude vakantie. Gisteren gingen we samen de stad in, want dat doen moeders en dochters wel vaker. Net voordat zij naar haar huis doorliep, langs mijn huis, vroeg ze mij of ik het nummer dat ik tijdens de begrafenis van haar moeder had gezongen voor haar op CD kon krijgen. Ik was even verward, want CD’s daar doe ik al heel lang niet meer aan. En toen ik nog wel aan CD’s deed, was er nog een Free Record Shop. Maar ik beloofde het allemaal even uit te zoeken voor haar.

Daar was ik vandaag dan ook mee bezig. Ik vond de titel van het nummer dat ik zong in de kerk en ook in het uitvaartcentrum. En ik besloot even te kijken, naar de opnames die toen zijn gemaakt. Stom, stom, stom.

Overvallen door diezelfde leegte als die dag bij de bushalte. Diezelfde doffe plek die best te verdragen was toen ik me omringd door familie door de rituelen van de begrafenis heen worstelde. Toen ik 2 dagen had om dit nummer te leren, terwijl ik het nooit eerder had gehoord. Druk met alles wat je druk maakt bij zo’n gelegenheid. Warm, door alle omhelzingen en woorden van steun. Afgeleid door de gekte van de situatie, want dood is maar gek. Iemand was er, iemand is er niet meer. Dat is toch raar.

En nu zit ik hier. In het koude Nederland. Alleen. Stil. Verdrietig.

Ik weet dat het overgaat. Ik weet dat het op de meeste momenten ver weg zit, ergens achter in een hoekje. Ik weet inmiddels ook, dat het soms opeens weer verschijnt. Wanneer je er niet op berekend bent en er niet op rekent. Ik weet dat ik straks weer bezig ben met wat me op dagelijkse basis allemaal bezighoudt. Maar nu ben ik leeg en verdrietig en ik huil alsof er niks anders is dan dat en maak een geluid dat ik niet kan beschrijven.

Het hoort erbij. Die pijn dus. Bij het leven, als je lang genoeg leeft maak je het steeds vaker mee. Maar goed word ik er nooit in.