En toen was 2014 opeens bijna voorbij. En wat een mixed blessing was het, zoals wel vaker. Grote highs, grote lows. Een lastig jaar, een superjaar. Zoals het leven gewoon is. Een aaneenschakeling van hoogte- en dieptepunten, die zich niet altijd houdt aan onze Gregoriaanse kalender. En toch, ondanks een paar lows, was het een mooi jaar.

Zo was het een jaar vol nieuwe zakelijke kansen. Met ContentChefs bedienden we een aantal grote namen, zowel met het opzetten van contentstrategieën als met het detacheren van contentprofessionals. Voor het eerst wist ik mijn oude “in dienst salaris” niet alleen te evenaren, maar te overtreffen.

Met Content Collective lanceerden we een aantal nieuwe magazines, die meteen al met een bak bezoekers per maand aan de slag konden. Gemiddeld bereiken de magazines waarvan ik het grootste deel zelf (en vooral uit liefde toch wel) heb opgezet, meer dan 73.000 bezoekers per maand. Vet!

Er was TLDR2014. Het feest gevuld met contentprofessionals, waarvan ik intens heb genoten. Niet alleen van de avond zelf, maar ook van het organiseren ervan met mensen die intrinsiek enthousiast erover waren en mij hebben geholpen er een superkekke party van te maken.

Ik werd meermaals gevraagd om te komen spreken op allerlei interessante events. En gelukkig niet alleen maar events over marketing of social media, maar ook over racisme en een onderwerp zoals beeldvorming van vrouwen in de media. Gezien het hoge percentage mannen dat spreekt op congressen, en het tekort aan vrouwen in de programmering, was dat super. Los van dat het natuurlijk nonsens is dat al die congresorganisatoren denken dat alleen mannen een zinnig verhaal kunnen vertellen. Ik ken bakken met vrouwen die een stevige en zinnige bijdrage kunnen leveren aan any event.

Op persoonlijk vlak, kreeg ik er begin dit jaar een kitten bij: Isadora. En wat een schat blijkt zij te zijn. Volgens Jan komt het door de manier waarop ik mijn katten opvoed. Maar wie een kat heeft, weet dat er weinig op te voeden valt.

En ik ging eindelijk weer eens (na 3 jaar niet) op vakantie, naar Aruba…naar huis. Dat had ik even nodig. Even later overleed mijn oma – ook op Aruba. En na een weekje terug te zijn van vakantie, was ik alweer onderweg naar datzelfde thuis, dit keer voor een veel verdrietigere gelegenheid. Maar wat was ik blij dat ik kon gaan. En wat ben ik dankbaar voor de mensen die het mogelijk hebben gemaakt voor mij om te kúnnen gaan, door stad en land af te zoeken naar een betaalbare ticket. Als klap op de vuurpijl zamelden ze ook nog geld in om die ticket te betalen. Ik was er – op een goede manier – helemaal stuk van.

Ik leerde nieuwe mensen kennen. Mensen waarmee ik vreselijk klikte. Mensen die ik nu al niet meer weg kan denken uit mijn leven. En wat was dat fijn. En wat ís dat fijn.

Met mijn gezondheid ging het de laatste maanden steeds slechter. Volgens mijn huisarts zijn de lymfeklieren die zo opgezwollen zijn dat ik soms wakker word van de pijn, veroorzaakt door prikkelbare darm syndroom. En de stekende pijn in mijn buik, waardoor ik af en toe niet kan ademen en die wekenlang aanhoudt ook. En eigenlijk alles waarmee ik het waag om mijn huisarts te bezoeken komt door die prikkelbare darm. Mijn huisarts is een eikel. Ze is overigens een vrouw. Maar sinds ik – na 3 weken pijn – eens langs ging om haar te vragen of ze toch alsjeblieft mee wilde denken over een oplossing, mij Aleve voorschreef, terwijl ik (door die pijn) niet kon zitten op haar stoel of zelfs maar staan en mijn verhaal hurkend op de grond deed, ben ik ervan overtuigd dat ook vrouwen eikels kunnen zijn.

In januari mag ik eindelijk naar een specialist. Ik moest wel eerst vertellen wat ik dacht te bereiken door naar een specialist te gaan, maar de verwijzing is er en ik heb toch goede hoop dat die in iets meer meewerkende modus is. Wat fijn is. Want hoewel de pijn een zodanig onderdeel van mijn leven is geworden, dat ik bijna niet meer weet hoe het leven zonder pijn is en in staat ben om er steeds meer van te verdragen, ben ik het toch een beetje zat.

2014 was het jaar dat ik aan een groep agenten mocht vertellen wat mijn ervaringen met het systeem waren en dat was een enorm cadeau en gaf onwijze rust.

2014 was ook het jaar dat ik ruzie had met  mijn zusje en we het net op tijd weer bijlegde. Het was het jaar dat ik wat oud zeer een plek gaf en leerde dat je op je 39ste veel beter kunt besluiten hoe je met zeer om kunt gaan, dan op je 20ste.

Het was het jaar van allerlei nieuwe ideeën, die ik in 2015 ga uitvoeren en waarmaken. Het jaar dat ik van ZZP’er, ondernemer werd en mijn bedrijf uitbreidde tot iets dat meer is dan mezelf op project.

2014 was het jaar dat ik Twitter veel minder leuk en interessant ben gaan vinden dan Facebook, terwijl ik Facebook eigenlijk niet echt kan verdragen. Het jaar waarin ik bakken met artikelen schreef, wat goed is voor de mensheid, want dan klets ik eindelijk wat minder.

Het jaar van af en toe rust, maar vooral veel leuke nieuwe ideeën.

In 2015 word ik eindelijk 40. Heerlijk. Want 39 klinkt als het einde van iets, terwijl 40 klinkt als het begin van iets. I like that. Ben je zo halverwege de 30, dan begrijp je daar waarschijnlijk niks van. En het zal vast voor iedereen anders zijn. Maar ik kijk ernaar uit. Ik kijk uit naar 40 worden. Ik kijk uit naar 2015. Ik kijk uit naar wat er allemaal komt. Al weet ik inmiddels dat een deel belachelijk naar gaat zijn en een deel belachelijk euforisch. It’s the human condition and I still like it.

2014 was een prima jaar. 2015 wordt een superjaar.