Drie katten heb ik nu. Met de nieuwste aanwinst erbij, heb ik voor elke etage van mijn huis een kat. En weet je – ik dacht nooit dat ik het zou zeggen – maar drie katten, da’s precies goed. Ik zit – voor nu – aan mijn kattentaks. Het kattenvrouwtje zit vol. En vol is vol, dat weet iedereen.

What’s in a name

Isadora Catharina Elizabeth heet ze. Isadora betekent gift van Isis, een belangrijke godin in het oude Egypte. Op haar hoofd droeg Isis de troon van de Farao. Zij was als het ware de basis onder zijn macht. Catharina is naar de Russische keizerin met dezelfde naam. Een vrouw die voor haar tijd opvallend democratisch was. Elizabeth is een verwijzing naar Koningin Elizabeth I. Isadora heeft ook rood haar (en wit..en zwart) en dat vond ik wel een mooie.

En ja, dat is wat overdreven. Maar mijn andere twee katten heten Nicolai Gabriël Alexander en Anastasia Morgaine Le Faye, mijn nieuwe kitten dan Minoes noemen, vind ik gemeen. Dus wat begon als een grapje is nu hier in huis de regel geworden: nieuwe katten krijgen drie namen.

Precies evenveel

Maar goed, terug naar de kattentaks. Hoe doen mensen met kinderen dat? Al die kids evenveel aandacht geven. Niet stiekem een favoriet hebben. Niet de een voortrekken boven de ander omdat hij zo schattig kan kijken. Ik vind het zelfs met katten moeilijk en die zijn zich er maar marginaal van bewust. Ik ben hier vooral het slachtoffer van mijn eigen projectie op de arme beestjes, die nu elk evenveel knuffeltijd krijgen, tegelijkertijd een snoepje en gezamenlijk op schoot moeten liggen. Heel ingewikkeld allemaal.

Niet dat ik drie trouwens teveel vind hoor. Het is precies genoeg. Precies genoeg gemiauw, genoeg gespeel, genoeg krabpalen, genoeg kattenbakken en genoeg mandjes (ik heb inmiddels 9 mandjes, dus dat moet voldoende zijn).

Verwende krengen

Dat is trouwens ook nog zoiets. Ik zou dus vre-se-lij-ke kinderen voortbrengen. Zo verwend als de pest en met net iets té veel zelfvertrouwen en bij vlagen dus een grote mond. Mijn katten zijn zo ongeveer de meest verwende wezens van het Westelijk halfrond. Niet dat ze het nou vreselijk appreciëren, maar elke etage heeft een krabpaal, elke etage heeft drie mandjes, op elke etage is er speelgoed voor hen te vinden. Als ik dat voor een stel kleuters zou doen, zouden ze er helemaal niet van opknappen ben ik bang. Maar uiteindelijk eindigen in een programma zoals My Super Sweet 16. Wat natuurlijk een en al nare decadentie is, gevuld met onuitstaanbare ettertjes, die al stampvoetend hun ouders uitschelden omdat de cabrio die ze cadeau hebben gehad niet de juiste kleur heeft.

Gelukkig is daar nog geen kattenversie van. Gelukkig zijn mijn katten vreselijke chauffeurs. Gelukkig zien ze maar marginaal kleur en hoef ik me daar dus geen zorgen over te maken.

Drie katten dus. En voor nu is het even genoeg. Nu heb ik plannen om binnen een paar jaar het stadse leven te verruilen voor een leven op het platteland. Het zou zomaar kunnen dat mijn kattentaks dan verandert. Dat drie opeens zo weinig lijkt, in relatie tot mijn weiland van 8 hectare. Dat zou zomaar kunnen. Maar in hartje U, zit je met drie wel goed heb ik nu geleerd.

Drie katten, een bloemlezing

Samen op de foto is nog een brug te ver. Niet dat ze niet samen chillen, maar dat doen ze dus expres Niet wanneer ik de camera oppak. Kwalletjes! Maar met deze drie kan ik de komende jaren dus nog wel vooruit.